Οι ενοχές και η σιωπή.

Σήμερα σκέφτηκα να ασχοληθώ με τις ενοχές. Περίεργο συναίσθημα. Να σου δώσω ένα παράδειγμα γιατί το ονομάζω περίεργο. Φαντάσου τον φίλο σου να βιώνει μια άσχημη κατάσταση και εσύ να θες να μοιραστείς μαζί του ευχάριστα νέα. Αυτομάτως έρχεσαι σε δυσχερή θέση και νιώθεις ενοχικά, που νιώθεις όμορφα. Ωστόσο, ενδέχεται να νιώθεις ενοχή απέναντι σε κάποιον άνθρωπο, γιατί εσύ πιστεύεις με το δικό σου μυαλό ότι τον έχεις πληγώσει, στενοχωρήσει, απογοητεύσει. Σκέφτεσαι μέσα σου, ότι αν όπως έπραξες εσύ προς εκείνον, είχε πράξει αυτός προς εσένα, εσύ θα αισθανόσουν προδομένος, πληγωμένος ή όπως θα αισθανόσουν. Έλα όμως που δεν είσαι ο άλλος και είναι μάταιη η θεωρία σου να φαντάζεσαι πως νιώθει. Ο άλλος άνθρωπος είναι ένας άλλος οργανισμός με άλλη αντιμετώπιση, με άλλα ερεθίσματα και άλλες αντιδράσεις. Το να βγάζουμε συμπεράσματα δεν πετυχαίνουμε τίποτα, παρά μόνο ενοχικές σκέψεις, που όσο υπάρχουν στο νου μεγεθύνονται μέχρι που γίνονται πραγματικότητα και τώρα εκτός από ενοχές, βιώνεις μια κατάσταση που έχει πραγματωθεί στην ουσία μόνο στη φαντασία σου. Οι ενοχές εμπλέκουν κάποιον άλλον, όπως προανέφερα. Κατευθύνονται ή εκτονώνονται σε κάποιον. Όμως οι ενοχές είναι εσωτερικό βίωμα. Ο ενοχικός άνθρωπος συνήθως είναι ο απαιτητικός άνθρωπος. Απαιτεί στην πραγματικότητα, π.χ. την δική σου απόλυτη προσοχή και νιώθει ενοχή επειδή γνωρίζει ότι έχει πράξει σε σένα με έναν τρόπο όχι όμορφο, δεν αρέσει στον ίδιο πρωτίστως, αυτή η συμπεριφορά να του την κάνουν και έτσι αλλάζει στο μυαλό του τους ρόλους, βάζοντας τον εαυτό του δηλαδή στην θέση του “θύματος" και νιώθει ενοχή ως προς τον άλλον. Όλο αυτό όμως είναι προϊόν του μυαλού του, γιατί όπως είπα δεν είναι ο άλλος. Η ενοχή από την άλλη είναι ένα συναίσθημα που δείχνει ότι ο παθών καταλαβαίνει και αφού καταλαβαίνει ότι δεν είναι τέλειος και ότι έχει σφάλει, αυτό είναι εξαιρετικό και αυτό γιατί όταν κάποιος αντιλαμβάνεται τις πράξεις του μπορεί και να αλλάξει το αποτέλεσμα. Ίσως, εν τέλει, να είναι και πολύ πιο απλό από ότι νομίζει. Μια συζήτηση, αντί της σιωπής. Η σιωπή, φυσικά, έχει γίνει η “αδύναμη" μόδα. Διαβάζω που ανεβάζει κόσμος status, η σιωπή μου προς απάντηση σου. Δεν απαντώ, η σιωπή είναι χρυσός και διάφορα τέτοια. Θες να σου πω και μια άλλη εκδοχή της σιωπής; Φόβος. Φόβος να αντιμετωπίσω. Φόβος να λειτουργήσω, να επικοινωνήσω με επιχειρήματα καθώς ενδέχεται να μην με θεωρώ δυνατό στο λόγο, φόβο ότι αν αντιμετωπίσω κάτι θα έχει κάποια έκβαση και δεν ξέρω αν αντέχω το όποιο αποτέλεσμα, άρα σιωπώ αφήνοντάς το να αιωρείται. Αν θέλουμε να σωπάσουμε ας πάμε στα βουνά. Αν θέλουμε να ζούμε στον πολιτισμό, οφείλουμε να επικοινωνούμε. Δεν είμαστε cavemen. Ακόμα και αυτοί μούγκριζαν, δεν σιωπούσαν. Αν πιστεύεται στον εαυτό σας, να μιλάτε, να επιχειρηματολογείτε, όχι περιττά φυσικά, ο άλλος βαριέται την πολυλογία. Ωστόσο, η δύναμη που έχει λόγο είναι σπουδαία. Τα λόγια που προέρχονται από όμορφους ομιλητές είναι άξια θαυμασμού. Μην σιωπάτε. Μην αποδυναμώνουμε την επικοινωνία. Τα πράγματα είναι πολύ απλά, οι σχέσεις υπέροχες, όταν έχουν δε για βάση τους την κατανόηση, οι σχέσεις είναι ότι πιο όμορφο έχει να μας προσφέρει η ζωή και η ζωή, αχ αυτή η ζωή…. τι να πει κανείς για την ομορφιά της, την μαγεία της, την υπεροχή της... Τι πιο όμορφο από την ζωή..  Ας την ζούμε όπως μας αρμόζει, ευτυχισμένα και αρμονικά… Στο χέρι μας είναι το πώς, στο μυαλό μας και στην ψυχή μας… Εμείς έχουμε την πίτα, εμείς και το μαχαίρι…