Η Ζέτα Δούκα παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό People και μεταξύ άλλων ανέφερε πως στο παρελθόν έπασχε από νευρική ανορεξία. Η ηθοποιός αποκάλυψε παράλληλα και τον τρόπο που ξεπέρασε τη νόσο.
Η Ζέτα Δούκα δήλωσε: «Υπήρξα ένας άνθρωπος που πάντοτε το μυαλό του δούλευε πολύ, τόσο προς τη σωστή όσο και προς τη λάθος κατεύθυνση. Είχα συνεχώς διάφορες και διαφορετικές ανησυχίες. Επομένως, οτιδήποτε μου συνέβαινε στη ζωή το περνούσα από κόσκινο. Το ανέλυα μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε. Πρόκειται για αυτό το βασανιστικό χαρακτηριστικό που έχουν όσοι θέλουν να είναι τελειομανείς. Μιλάμε, βέβαια, για την απόλυτη φούσκα και ψευδαίσθηση. Η τελειομανία δεν είναι κάτι χειροπιαστό ούτε αληθινό.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, μπήκα στη διαδικασία να σκέφτομαι την τροφή. Τι θα φάω, τι θα κόψω από τη διατροφή μου, τι θα προτιμήσω περισσότερο. Αυτή η υπερανάλυση μου έδειξε ότι κάτι δεν πάει καλά. Κατάλαβα ότι υπήρχε μια εμμονή. Τότε δεν ήξερα ότι είναι ανορεξία. Όταν μου κόπηκε η περίοδος, επισκέφτηκα πολλούς γιατρούς, κανείς όμως δεν διέγνωσε τη νόσο. Ωστόσο, από την αρχή ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά. Πέρασαν πέντε χρόνια που ήμουν άρρωστη. Είχα φτάσει να ζυγίζω πολύ λίγα κιλά και κάπου εκεί μπήκα στη διαδικασία των βουλιμικών επεισοδίων. Κατάλαβα ότι είναι κάτι που μου κάνει κακό και πρέπει να το σταματήσω όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Το “όσο το δυνατόν πιο σύντομα”, βέβαια, ήταν άλλα έξι χρόνια από τη ζωή μου. Βλέπεις, αν δεν ζητήσεις βοήθεια εξαρχής και συγκεκριμένα από ειδικό, τότε χάνεις πολύ χρόνο, προσπαθώντας να δεις πώς θα τα τακτοποιήσεις μόνος σου – αν τα τακτοποιήσεις. Τις περισσότερες φορές δεν μπορείς να θεραπευτείς χωρίς βοήθεια ειδικού. Όλοι οι άνθρωποι, τόσο τα κορίτσια όσο και τα αγόρια –γιατί δεν είναι γυναικεία νόσος, είναι μεγάλο το ποσοστό των αντρών που πάσχουν–, γνωρίζουν από την αρχή τι κάνουν στο σώμα τους και στον εαυτό τους.
Την απόφαση να παρέχω βοήθεια στους ανθρώπους που πάσχουν από διαταραχές πρόσληψης τροφής δεν τη σκέφτηκα πολύ, προτίμησα να δράσω. Όλα ξεκίνησαν όταν η δημοσιογράφος Βένια Καραγιάννη με ρώτησε σε μια συνέντευξη αν έπασχα από ΔΠΤ (Διαταραχή Πρόσληψης Τροφής) και της είπα “Ναι, έπασχα από ανορεξία παλαιότερα. Το έχω ξεπεράσει όμως εδώ και πολλά χρόνια, το έχω αφήσει πίσω μου”. Είδα ότι ακολούθησε ένα μεγάλο ρεύμα και πολλοί άνθρωποι έδειξαν ενδιαφέρον για τη δήλωσή μου. Εκεί είπα ότι αυτό είναι κάτι που απασχολεί πολύ κόσμο και σκέφτηκα να βρω έναν φορέα μέσα από τον οποίο να μπορώ να βοηθήσω. Τότε, το 2007, δεν υπήρχε τίποτα. Ακόμα και στα δημόσια νοσοκομεία έγιναν μετέπειτα δομές για τις Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής. Βγήκα δημόσια και είπα ότι θέλω να συμβάλω με κάποιον τρόπο και με προσέγγισαν δυο-τρεις άνθρωποι που γνώριζαν πώς μπορεί να γίνει μια μη κερδοσκοπική οργάνωση, όπως η ΑΝΑΣΑ (anasa.com.gr), που ιδρύθηκε το 2007, και μετέπειτα το Κέντρο Ημέρας (τηλ. 210-9212345), που είναι το κέντρο πρωτοβάθμιας περίθαλψης και θεραπείας των πασχόντων από Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής, με δωρεάν υπηρεσίες που χρηματοδοτούνται από το Υπουργείο Υγείας. Όλο αυτό ξεκίνησε από την ανάγκη μου να βοηθήσω ανθρώπους που πάσχουν από αυτές τις νόσους ή άλλους που μπορεί να τις συναντήσουν κάποια στιγμή στη ζωή τους. Το αποτέλεσμα ξεπέρασε όσα οραματίστηκα. Το έργο των ανθρώπων στην ΑΝΑΣΑ και το Κέντρο Ημέρας είναι σπουδαίο».
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)