Τη φετινή σεζόν ο ηθοποιός Μιχάλης Συριόπουλος βρίσκεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της νέας σειράς του ΣΚΑΪ, “Οι Πανθέοι”.
Ο γνωστός ηθοποιός παράλληλα διδάσκει στην σχολή υποκριτικής που έχει δημιουργήσει εδώ και τρία χρόνια στην περιοχή του Μεταξουργείου, ενώ θα ξεκινήσει και πρόβες για μια θεατρική παράσταση, στην οποία θα τον απολαύσουμε από τον Ιανουάριο του 2024.
Σ’ ένα διάλειμμα που έκανε από τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, ο Μιχάλης Συριόπουλος μίλησε αποκλειστικά για όλους και για όλα στο FTHIS.GR.
Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στον ρόλο του στη σειρά "Οι Πανθέοι", στη σχολή του, στην πορεία του στον χώρο της υποκριτικής και την ψυχοθεραπεία που έχει κάνει.
Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο, πως ο Μιχάλης Συριόπουλος έχει τιμηθεί με το βραβείο “Δημήτρης Χορν” για την παράσταση “Καντίντ ή η αισιοδοξία»” σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και για την παράσταση “Η πόλη” σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου.
-Τη φετινή σεζόν βρίσκεσαι στη νέα σειρά του ΣΚΑΪ “Οι Πανθέοι”! Μίλησέ μας για τον ρόλο σου...
«Ο ρόλος που κάνω στη σειρά είναι πολύ ιδιαίτερος και ξεδιπλώνεται σιγά - σιγά. Είναι ο “Ιωάννης Μαρμάρης”, ο οποίος κατά τη διάρκεια της σειράς θα δείτε ότι έχει διάφορα ονόματα. Δεν μπορώ να προδώσω και να πω τι ρόλο παίζω. Είμαι ένας ρόλος κλειδί. Έχω τη “χαρά” να υποδύομαι τον κακό της σειράς. Είναι τόσο όμορφα γραμμένος αυτός ο χαρακτήρας και έχει τόσα πρόσωπα. Επειδή ακόμη δεν έχει ξεκλειδωθεί ο ρόλος μου, είναι σαν να έχουμε θραύσματα ενός ανθρώπου που δεν καταλαβαίνουμε τι κάνει, αλλά έρχεται το κακό».
-Άρα το “Ιωάννης Μαρμάρης” δεν είναι το πραγματικό όνομα;
«Το “Ιωάννης Μαρμάρης” για την ώρα είναι το πραγματικό όνομα, αλλά γυρνάω και στο όνομα “Μάνος” και στο όνομα “Καλαμπόκας”».
-Άρα δεν μπορούμε να πούμε τι έχουμε να περιμένουμε στη συνέχεια;
«Κρύβεται κάτι πολύ μεγάλο πίσω από αυτόν τον χαρακτήρα, αλλά είναι τόσοι πολλοί οι Πανθέοι που πρέπει να ξεδιπλωθούν πρώτα αυτοί και μετά εγώ».
-Ο ρόλος σου τι σχέση έχει με την οικογένεια των Πανθέων;
«Εγώ θέλω να φτάσω σε έναν συγκεκριμένο Πανθέο για έναν συγκεκριμένο λόγο. Μπορεί να είμαι μέλος της οικογένειας κι εγώ. Δεν θα σας πω πολλά…».
-Η συνεργασία αυτή πως προέκυψε;
«Η συνεργασία αυτή προέκυψε από τον Σπύρο Μιχαλόπουλο που μου τηλεφώνησε τέλη Μαΐου. Είχαμε συνεργαστεί ξανά στην “Επιστροφή” πριν τέσσερα χρόνια. Μου έδωσε πολύ χαρά γιατί ο Σπύρος Μιχαλόπουλος είναι πολύ αξιόλογος άνθρωπος και σκηνοθέτης. Βάζω επίτηδες το άνθρωπος πρώτα γιατί για μένα έχει μεγάλη σημασία. Μου κάνει την τιμή να διδάσκει και στη σχολή μου την κάμερα και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Είναι ευγενική και ήρεμη δύναμη που ξέρει τι κάνει και το ήθος του πολλές φορές με ανατριχιάζει».
-Άρα εσύ με ποιο κριτήριο θα επιλέξεις τη δουλειά που θα είσαι;
«Όσο περνάνε τα χρόνια και επειδή βρίσκομαι στον 17ο χρόνο και επειδή μου έχει τύχει να παίξω έναν ωραίο ρόλο με κακούς συνεργάτες και είναι ανυπόφορο, επιλέγω πρώτα τους ανθρώπους και μετά τον ρόλο. Επομένως είναι βασικό μου κριτήριο να περνάω καλά μέσα σ’ αυτά. Σ’ αυτή τη δουλειά συνέβη το μαγικό να συμπίπτουν και τα δύο. Και ο ρόλος είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον και η συνεργασία».
-Πως είναι να δουλεύεις σε μια καθημερινή σειρά; Είναι άλλοι οι ρυθμοί;
«Εγώ μέχρι τώρα και στο “Σώσε με” και στο “Φλόγα και άνεμος” κλπ. είχα μάθει να δουλεύω πιο κινηματογραφικά, μονοκάμερο, με άλλους ρυθμούς, λίγα επεισόδια. Το συγκεκριμένο εγχείρημα είναι μια μεγάλη πρόκληση. Οι ρυθμοί του καθημερινού μαζί με το δικάμερο, μόνο να με δυναμώνει μπορεί και να με συγκεντρώνει περισσότερο. Προσπαθώ να βρω τους ρυθμούς μου ακόμα και στη ζωή μου γιατί απαιτεί αρκετές ώρες μελέτης και είναι ένας ρόλος αρκετά απαιτητικός. Με έκανε να μάθω πιάνο, να τραγουδήσω, να αρχίσω Ιταλικά και εγώ αντιμετωπίζω την τηλεόραση ως κινηματογράφο».
-Πως αντέδρασες όταν είδες για πρώτη φορά τον εαυτό σου στο “γυαλί” της τηλεόρασης;
«Η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκα λίγο περίεργος γιατί με έχω συνηθίσει αξύριστο (Γέλια). Γενικότερα με ψυχραιμία αντιδρώ και στα καλά και στα κακά. Προσπαθώ να δω και τις αντιδράσεις του κόσμου γενικά. Μου φαίνεται περίεργο που με φωνάζουν “Κασσελάκη” (Γέλια). Βρίσκουν μάλλον μια ομοιότητα. Αντιδρώ με ψυχραιμία και χιούμορ για ό,τι συμβαίνει».
-Παρακολουθείς τα επεισόδια των “Πανθέων” που προβάλλονται τώρα στην τηλεόραση;
«Παρακολουθώ κάθε επεισόδιο, κάθε βράδυ. Είναι ένας τρόπος να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να δούμε τι γίνεται. Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που επιμένουν πολύ και συγκεντρώνομαι στα λάθη μου».
-Υπάρχει ελεύθερος χρόνος για σένα;
«Προς το παρόν υπάρχει ελεύθερος χρόνος. Σε λίγο δεν θα υπάρχει γιατί αρχίζω πρόβες και στο θέατρο και έχω ξεκινήσει και τα μαθήματα στο “τΖΕΝεράλε Acting studio”. Κάτι θα γίνει».
-Έκανες και μια σειρά στο ΑΝΤ1+ με τίτλο “Είμαι η Τζο”. Πως ήταν για σένα αυτή η δουλειά;
«Ήταν γιορτή για μένα τα γυρίσματα με την Ιωάννα Ασημακοπούλου. Περάσαμε υπέροχα και μακάρι να υπάρξει δεύτερος κύκλος. Το θέμα της σειράς είναι πολύ ενδιαφέρον και αντιμετωπίζεται πολύ ωραία. Άλλο πράγμα τελείως από τους Πανθέους. Πολύ σύγχρονο, πολύ σημερινό. Δεν έψαξα κάτι να υποδυθώ, εκτός από το κομμάτι του γυναικολόγου που είχα διάφορα skype με γυναικολόγους για να δω πως είναι αυτό το επάγγελμα. Μακάρι να γίνονται σειρές και να επενδύουν τα κανάλια στη μυθοπλασία. Το έχουμε ανάγκη από τα εύκολα ριάλιτι».
-Θεατρικά που θα βρίσκεσαι φέτος;
«Θα βρίσκομαι στο θέατρο Ιλίσια – Βολονάκης και στο έργο “Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ” σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, που έχει κάνει μια υπέροχη διασκευή. Είναι ένας ρόλος που περιμένω και αγαπώ ήδη. Ξεκινάμε πρόβες τον Νοέμβριο και παραστάσεις από τον Ιανουάριο».
-Έχεις δημιουργήσει και τη δική σου σχολή υποκριτικής. Μίλησε μας γι’ αυτό το εγχείρημα…
«Το τΖΕΝεράλε Acting studio” είναι το καμάρι μου, η υπερηφάνεια μου. Είναι ο τρίτος χρόνος λειτουργίας του. Υπάρχουν 11 διαφορετικά τμήματα. Μιούζικαλ, ρεαλισμό, λαϊκά παραμύθια, δράμα κλπ.. Αν αρχίσω να μιλάω, δεν θα τελειώνω, γιατί δημιούργησα έναν χώρο για ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο. Είτε αυτοί είναι ερασιτέχνες, είτε είναι παιδιά που θα σπουδάσουν θέατρο, είτε είναι παιδιά που έχουν αποφοιτήσει από δραματικές σχολές, με εξειδικευμένα ετήσια τμήματα ή σεμινάρια για τους επαγγελματίας. Γίνεται όμορφη δουλειά και καταλήγουμε σε παραστάσεις. Καμαρώνω γιατί υπάρχουν και συνάδελφοι που διδάσκουν και τους δέχτηκαν τα παιδιά».
-Πως είναι ο Μιχάλης ως δάσκαλος;
«Θέλω να πιστεύω ότι είναι ένας γενναιόδωρος δάσκαλος, με όρια όσον αφορά την πειθαρχία του θεάτρου. Στόχος μου και βάρος μου είναι να εκμαιεύσω την αλήθεια από τον κάθε ένα και να τον οδηγήσω σ' αυτή τη μαγεία του θεάτρου μαθαίνοντάς του και τις υποχρεώσεις του και τα δικαιώματά του».
-Όταν τελειώνουν οι πρόβες, τα μαθήματα και τα γυρίσματα πως είσαι ως άνθρωπος;
«Είμαι με τον άνθρωπό μου και τον σκύλο μου στο σπίτι μου ή σ’ ένα ωραίο εστιατόριο ή σε μια ωραία βόλτα ή σ’ ένα ωραίο ταξίδι. Με τους λιγοστούς φίλους μου, προσπαθώντας να περάσουμε ξέγνοιαστα, γελώντας».
-Στα χρόνια αυτά που βρίσκεσαι στον χώρο τι πιστεύεις ότι είναι πιο δύσκολο να κάνεις, έναν δραματικό ή έναν κωμικό ρόλο;
«Κοίταξε να δεις! Δεν μου έχει δοθεί πολύς χώρος στην κωμωδία. Ελάχιστα πράγματα. Θα ήθελα πολύ να παίξω άλλα 17 χρόνια κωμωδίας και μετά να βγάλω το συμπέρασμα για να σου πω τι είναι πιο δύσκολο. Σίγουρα είναι όμορφο και δύσκολο να συμβαίνει κάθε βράδυ στο θέατρο ή στη λήψη η αλήθεια».
-Σε τι πιστεύεις ότι οφείλεται το γεγονός ότι δεν έχεις δοκιμαστεί στην κωμωδία;
«Από μικρός μου δόθηκαν δύσκολοι και απαιτητικοί ρόλοι. Κάποιος που θα έβλεπε το physic μου θα έλεγε “θα παίξεις τον πρίγκιπα”. Δεν έπαιξα ποτέ τον πρίγκιπα, έπαιξα τον πρίγκιπα που πνίγεται, καίγεται κλπ. (Γέλια). Να σου πω την αλήθεια πλέον μου φαίνεται αδιάφορο να παίξω τον πρίγκιπα ή να είμαι ο ζεν πρεμιέ, δεν υπήρξα ποτέ. Πάντα ήμουν ρολίστας».
-Πιστεύεις ότι παίζει ρόλο και η εμφάνιση στον χώρο αυτό;
«Δεν ξέρω τι παίζει ρόλο. Εύχομαι να μην παίζει ρόλο το Instagram και το TikTok, που παίζει! Μακάρι να νικάει η δουλειά, η μελέτη και το ταλέντο».
-Μπήκες σ’ αυτό το “τρυπάκι” με το Instagram και να είσαι πιο ενεργός γι’ αυτό τον λόγο;
«Από τη στιγμή που έχω μια επιχείρηση, η οποία πρέπει να μαθευτεί πρέπει να μπω περισσότερο μέσα στα πράγματα. Θα με ενδιέφερε περισσότερο να διαφημίζω τους ρόλους που κάνω».
-Πως είναι να έχεις μια δική σου επιχείρηση στην εποχή που ζούμε;
«Δεν έχω επιχειρηματικό μυαλό και λειτουργώ με συναίσθημα και σαν καλλιτέχνης. Έχω όμως ωραίους συνεργάτες. Δεν γίνεται να πορευτείς σε τίποτα χωρίς σωστούς συνεργάτες, ούτε στο θέατρο, ούτε στην τηλεόραση, ούτε πουθενά. Ενημερώνομαι, διαβάζω, ονειρεύομαι, παρατηρώ άλλες επιχειρήσεις και προσπαθώ με “φάρο” μου την αλήθεια και τη δουλειά να υπάρξω σε έναν πολύ δύσκολο χώρο. Άνοιξα μέσα στον covid με διαδικτυακά μαθήματα. Παρόλα αυτά έφτιαξα έναν όμορφο χώρο για ανθρώπους που θέλουν να ονειρευτούν και να πλησιάσουν θέατρο».
-Άρα η καραντίνα σε “βοήθησε” ώστε να οργανώσεις και να δημιουργήσεις τη σχολή;
«Εγώ ευγνωμονώ την καραντίνα. Την πρώτη! Που ήρθαμε αντιμέτωποι με τους καθρέφτες μας και τα σκοτάδια μας γιατί πήρα την απόφαση να ζήσω. Ως Μιχάλης πήγα παρακάτω και αντιμετώπισα τον φόβο μου να ανοίξω τον δικό μου χώρο. Από τα 27 μου διδάσκω θέατρο. Έχω υπάρξει καλλιτεχνικός διευθυντής σε δραματικές σχολές. Είχα το εργαστήριό μου σε υπόγεια, όχι σε δικούς μου χώρους. Ήμουν ένας θεατρικός "πρόσφυγας" που περιφερόμουν με το καλλιτεχνικό μου εργαστήριο. Έχει άλλη βάση όταν πάρεις την απόφαση να είσαι υπεύθυνος από το χαλάκι της πόρτας μέχρι το πρόγραμμα σπουδών. Μέσω της καραντίνας ενηλικιώθηκα».
-Όταν θα δουν οι δικοί σου άνθρωποι τις δουλειές σου, θα σου πουν τη γνώμη τους;
«Οι πιο δικοί μου άνθρωποι θα μου πουν τη γνώμη τους. Καμαρώνουν, χαίρονται, μου λένε να μην κουράζομαι. Να βρίσκω λίγο χρόνο για μένα. Οι δικοί μου άνθρωποι είναι σκληροί μαζί μου».
-Με την αρνητική κριτική πως τα πας;
«Από τη στιγμή που εκτίθεσαι είναι στο κομμάτι της δουλειάς σου η αρνητική κριτική. Όταν φυσικά είναι καλοπροαίρετη και έχεις τα μάτια σου και τα αυτιά σου ανοιχτά για να φιλτράρεις. Κάποτε ένας δάσκαλός μου έλεγε “Τούρτες είμαστε! Σ’ άλλον αρέσει η σοκολατίνα, σ’ άλλον προκαλεί εμετό”. Επομένως, ψυχραιμία και στις επιτυχίες και στις αποτυχίες και όλα θα έρθουν».
-Πως αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
«Ήταν ένα “μικρόβιο” από τότε που ήμουν στο νήπιο. Δεν ήμουν από θεατρόφιλη οικογένεια. Νομίζω μέσω των ελληνικών ταινιών, μέσω του θεάτρου στο σχολείο….δεν ξέρω πως. Είχε δύσκολη διαδρομή μέχρι να γίνω ηθοποιός και να σπουδάσω. Ήρθαν όμορφα τα πράγματα και με το βραβείο Χορν αργότερα. Βέβαια μόλις το πήρα κλειστήκαμε στα σπίτια μας λόγω covid».
-Πως ένιωσες όταν έμαθες πως θα πάρεις εσύ το βραβείο Χορν;
«Ήμουν στο γυμναστήριο όταν ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες. Κόντεψα να πάθω έμφραγμα και έβαλα τα κλάματα κάτω από την μπάρα. Ήταν από τις πιο όμορφες και συγκινητικές στιγμές στη ζωή μου. Είναι μια ωραία σφραγίδα δίπλα από το όνομά σου, για όποιον ξέρει να διαβάζει από σφραγίδες. Ζούμε σε μια εποχή που μετράνε περισσότερο οι followers παρά ένα βραβείο».
-Θεώρησες ότι μπορεί να είναι και μια ευθύνη αυτό το βραβείο για το μέλλον σου;
«Όχι! Δεν με φόβισε. Μου χτύπησε την πλάτη ότι “πας καλά συνέχισε”. Χάθηκα λίγο μετά το βραβείο γιατί έπεσε ο φακός πάνω μου και είχα μάθει να κρύβομαι πίσω από τους ρόλους μου».
-Δύσκολες στιγμές έχουν υπάρξει στην πορεία σου;
«Πάρα πολλές δύσκολες στιγμές, πάρα πολλές απορρίψεις. Στην αρχή τα παίρνεις προσωπικά. “Τι κάνω λάθος; Δεν με θέλουν”. Μετά καταλαβαίνεις ότι είναι θέμα της δουλειάς. Για πολύ καιρό είχα ένα λεμόνι στο ψυγείο μου και έκανα τρεις παραστάσεις την ημέρα. Όμως, όταν έχεις “φάρο” κάτι και δεν μπορείς να υπάρξεις κάπου αλλού, επιμένεις και ξέρεις ότι μπορεί να έρθουν αυτές οι στιγμές. Το θέμα είναι να είσαι καλά μέσα σου και να υπάρχει plan b, plan c…».
-Συνεργασίες δύσκολες υπήρχαν;
«Πάρα πολλές. Εγώ όταν πρωτοβγήκα στη δουλειά το 2008 υπήρχε η άποψη “σας μαλώνουμε γιατί οι σκηνοθέτες σας, θα σας μιλάνε χειρότερα”. Τώρα άλλαξαν τα πράγματα. Τώρα έχει πάει στο άλλο άκρο. Θα βρούμε τη μέση λύση. Επομένως εγώ γαλουχήθηκα στο να κάνω υπομονή, να μην μιλάω, να κατεβάζω το κεφάλι μου, να μην αντιδράω. Δεν άλλαξα πάρα πολύ σε σχέση μ’ αυτό. Οριοθετώ περισσότερο τη δουλειά μου. Όσο μεγαλώνεις δεν είναι τόσο εύκολο να σε προσβάλει κάποιος. Με υπομονή και πείσμα. Έχω πέσει θύμα bullying αρκετές φορές από σκηνοθέτες στην αρχή της καριέρας μου».
-Έχεις σκηνοθετήσει κι εσύ κάποιες παραστάσεις. Τι είναι πιο δύσκολο; Να είσαι ηθοποιός ή σκηνοθέτης;
«Εγώ μεγαλώνοντας θα αποτραβηχτώ στη σκηνοθεσία γιατί είναι κάτι που με αφορά και το θεωρώ κάπως πολύ όμορφο να εμπνεύσεις 10 ανθρώπους και να πουν μια ιστορία. Μου αρέσει το κομμάτι αυτό».
-Έχεις μιλήσει και σε παλαιότερες συνεντεύξεις σου και για την ψυχοθεραπεία που έχεις κάνει. Σε βοήθησε αυτό;
«Πάρα πολύ. Υπάρχει η ζωή μου πριν την ψυχοθεραπεία και μετά την ψυχοθεραπεία και νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να φύγουν από την ταμπέλα του “Ψ” που υπάρχει από μπροστά και τρομάζει και να κάνουν αυτό το δώρο στον εαυτό τους».
-Για το μέλλον τι εύχεσαι;
«Εύχομαι να έχουμε την υγεία μας. Να λειτουργούμε με τις πέντε αισθήσεις μας και να καταλάβουμε ότι τα κινητά μας είναι ένα κομμάτι της ζωής μας και δεν είναι πρώτα τα κινητά μας και μετά η ζωή μας. Νιώθω ότι έχει ξεφύγει η κατάσταση μ’ αυτό το "άθλημα". Εύχομαι να έχουμε ειρήνη, χώρο για παιδεία και τέχνες στη ζωή μας και ταξίδια. Μόνο έτσι ανοίγει το μυαλό και φεύγει ο ρατσισμός και το κακό. Να λειτουργούμε με αγάπη και αλήθεια».
-Έχεις ένα όνειρο επαγγελματικό; Ίσως κάποιον ρόλο που θα ήθελες να ενσαρκώσεις;
«Θα ήθελα να πάω στην Επίδαυρο. Έχω να πάω χρόνια και θα ήθελα να ξαναπάω. Έχω να πάω από όταν ήμουν στη Θεσσαλονίκη και θα ήθελα να πάω με έναν ωραίο σκηνοθέτη».
*Πηγή φωτογραφιών: Ndp & Instagram @michalis_syriopoulos