Η δραματική σειρά του ΑΝΤ1 “Παγιδευμένοι” έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον του τηλεοπτικού κοινού που
παρακολουθεί τις εξελίξεις με “κομμένη” την ανάσα.
Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές βρίσκεται και η Ντίνα Μιχαηλίδου.
Η γνωστή ηθοποιός υποδύεται την “Ειρήνη” και έχει καταφέρει με την ερμηνεία της να συγκλονίσει τους τηλεθεατές.
Η Ντίνα Μιχαηλίδου σε ένα διάλειμμα από τα γυρίσματα, αλλά και από τις θεατρικές της υποχρεώσεις έδωσε μια εκ βαθέων συνέντευξη στο FTHIS.GR.
Η ίδια αναφέρθηκε στον ρόλο της, στο πως προέκυψε η συμμετοχή της στη σειρά και πως είναι η συνεργασία της με τους υπόλοιπους συντελεστές.
Μάλιστα, η Ντίνα Μιχαηλίδου μίλησε για την προσωπική της ζωή και τον σπουδαίο πατέρα της, Γιώργο Μιχαηλίδη.
Όσα είπε η Ντίνα Μιχαηλίδου για τη σειρά “Παγιδευμένους”
-Τη φετινή σεζόν βρίσκεστε στη σειρά του ΑΝΤ1 “Παγιδευμένοι” και υποδύεστε τη μητέρα της κεντρικής ηρωίδας, την “Ειρήνη”. Πείτε μας μερικά πράγματα για τον ρόλο σας...
«Ο ρόλος μου είναι η Ειρήνη, η μητέρα της πρωταγωνίστριας της Άννας. Είναι ένας βασανισμένος άνθρωπος η Ειρήνη γιατί στην οικογένειά της τήν έχουν βρει πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, ο άντρας της κάποτε κατηγορήθηκε άδικα και μπήκε στη φυλακή για πέντε χρόνια, χωρίς λόγο και αιτία. Κάτι που όπως βλέπουμε και στην πορεία της Μυρτώς, διέλυσε τα παιδιά και αν δεν τα διέλυσε τους έκανε πολύ κακό. Βλέπουμε ότι πεθαίνει η κόρη της, έχει χάσει τον άντρα της χωρίς να το ξέρει, η άλλη της κόρη έχει παντρευτεί χωρίς να της το πει. Έχει χάσει το εγγόνι της από τη πλευρά της μεγάλης της κόρης. Είναι ένας άνθρωπος που έχει περάσει πολλά. Όμως, είναι ένας πολύ δυνατός άνθρωπος, είναι από αυτούς τους ανθρώπους που εγώ θα τους έλεγα “κολώνες”. Είναι η “κολώνα” του σπιτιού, όλοι θα στηριχτούν πάνω της. Μπορεί να έχει τον χαρακτήρα μιας απλής γυναίκας, η οποία μπορεί να έχει συνήθη προβλήματα που μπορεί να έχουν αυτές οι γυναίκες. Είναι καταπιεστική, εριστική αλλά παρόλα αυτά έχει μια αξιοπρέπεια. Είναι ουσιαστικός άνθρωπος και έχει αρχές».
-Τι μπορούμε να πούμε για τις εξελίξεις στα νέα επεισόδια που να αφορούν κατά κύρια βάση την “Ειρήνη”;
«Δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα, απλά ξέρω ότι η Ειρήνη περνάει μεγάλες λαχτάρες αυτή τη στιγμή. Η εγγονή της έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, η Άννα και η Χρύσα έχουν αυτά τα προβλήματα που έχουν, δεν ξέρει που είναι ο άντρας της και όλα αυτά είναι ένα πράγμα εξελισσόμενο. Θα δοκιμάσει γι’ ακόμη μια φορά τα νεύρα της και την αντοχή της».
-Θα μάθει σύντομα τι έχει συμβεί με τον άντρα της;
«Αυτό δεν το γνωρίζω ούτε εγώ. Εγώ έχω πάρει κάποια σενάρια, τα οποία δεν λένε κάτι τέτοιο».
-Τον Δημήτρη πως τον βλέπει; Καθώς τώρα έμαθε πως η κόρη της είναι παντρεμένη με τον συγκεκριμένο άνθρωπο…
«Δεν τον ξέρει τον Δημήτρη, τον ψάχνει, να δει τι συμβαίνει. Καταρχήν παντρεύτηκε η κόρη της χωρίς να της το πει. Ψάχνεται η Ειρήνη, μάνα είναι. Θέλει να δει ποιον έχει πάρει η κόρη της. Αλίμονο μετά από όλες αυτές τις τραγωδίες, να παντρευτεί και έναν αλήτη και έναν άνθρωπο χωρίς ηθική. Δεν θα το ήθελε. Βρίσκεται σε αυτή τη διαδικασία της διερεύνησης».
-Εσάς πως προέκυψε η συνεργασία σας με τη σειρά;
«Με είχε πάρει η Ηρώ Γάλλου αρκετούς μήνες πριν ξεκινήσει η σειρά και μου είχε μιλήσει για ένα εξαιρετικό αστυνομικό έργο που θα γινόταν. Της είχα πει βεβαίως να το δούμε και να με πάρουν τηλέφωνο. Πέρασαν μήνες και θεώρησα πως δεν θα γίνει. Όμως κάποια στιγμή με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι θέλουν να με δουν. Μου έστειλε τα σενάρια και ενθουσιάστηκα πραγματικά. Φοβερό σενάριο και μπράβο τους».
-Έχετε εντοπίσει κοινά στοιχεία του ρόλου σας με τον δικό σας χαρακτήρα;
Έχουμε τις ίδιες απολυτότητες σε κάποια πράγματα. Η Ειρήνη δεν δέχεται κάποιον που είναι ανήθικος. Δεν αντέχει το άηθες, δεν το θέλει. Το ίδιο κι εγώ, δεν το αντέχω. Προτιμώ να απέχω από το να δέχομαι πράγματα που δεν θέλω. Επίσης και οι δύο έχουμε την ίδια επιμονή και αντοχή στα δύσκολα. Οπότε ξέρω να την παίξω αυτή τη γυναίκα. (Γέλια).
Οι ίδιο άνθρωποι είμαστε, όσο και να δουλέψουμε έναν ρόλο. Έχω δει και εξαιρετικές ερμηνείες που δεν αναγνωρίζεις τον πρωταγωνιστή, παρόλα αυτά μέσα σε αυτό υπάρχει πάντα ο εαυτός μας, απλά διαφορετικά. Είναι το ίδιο όχημα απλά έχει διαφορετικούς επιβάτες».
-Η πιο δύσκολη σκηνή που έχετε γυρίσει μέχρι τώρα στους “Παγιδευμένους” ποια ήταν;
«Η σκηνή του θρήνου. Ήταν κάτι τρομακτικό για μένα».
-Τα γυρίσματα πως είναι; Η συνεργασία σας με τους υπόλοιπους συντελεστές πως κυλά;
«Είναι υπέροχη. Είναι θαυμάσια. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος άλλος, κάτι καλύτερο. Με όλα τα προβλήματα που συνεπάγονται με ένα γύρισμα γιατί η σειρά έχει δύσκολα γυρίσματα και είναι δύσκολη δουλειά. Ευτυχώς έχουμε την ευλογία όλοι μας να είμαστε συνεργάτες. Είναι πολύ σημαντικό αυτό».
-Η σειρά “Παγιδευμένοι” έχει αγαπηθεί από το τηλεοπτικό κοινό. Σας στέλνει ο κόσμος μηνύματα στα social media ή σας σταματάνε στο δρόμο να σας συγχαρούν ή να σας ρωτήσουν για τις εξελίξεις;
«Μου στέλνουν μηνύματα και με σταματάνε στο δρόμο. Είναι η χαρά μας αυτή, είναι η απόδειξη ότι έχουμε κάνει σωστά τη δουλειά μας, ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι μάταιο και έχει αγγίξει κάποιον άλλον. Όσοι περισσότεροι είναι αυτοί που πραγματικά τους αγγίζει η δουλειά μας, είναι και χαρά και τιμή».
-Θα μπείτε στη διαδικασία να διαβάσετε κάποια κριτική που γράφτηκε είτε για εσάς, είτε για κάποια σειρά - παράσταση που πρωταγωνιστείτε;
«Η κριτική είναι μέρος της δουλειάς μας. Μερικές φορές μου έχει κάνει καλό, άλλες φορές τις διάβασα και δεν συμφωνούσα. Ο καλύτερος και ο χειρότερος κριτικός είμαι εγώ για μένα. Συνήθως ξέρω περίπου τι έχω κάνει. Καλό όμως είναι να μας λένε και να ζητάμε να μας πουν αν έχω πετύχει αυτό που ήθελα να κάνω ή αν δεν το έχω πετύχει».
-Υπάρχει ελεύθερος χρόνος; Γιατί έχετε και τα γυρίσματα για τη σειρά και κάνετε και θέατρο..
«Δεν έχω χρόνο, είμαι πολύ κουρασμένη, αλλά η δουλειά είναι χαρά».
-Όταν κάνετε κάποιο διάλειμμα από τις επαγγελματικές σας υποχρεώσεις τι είναι αυτό που σας αρέσει να κάνετε;
«Μου αρέσει να πηγαίνω κινηματογράφο, να διαβάζω, να βλέπω στον υπολογιστή κάποιες ταινίες που μου αρέσουν, να πηγαίνω βόλτες, να βλέπω τους φίλους μου. Να πηγαίνω εκδρομές κλπ».
-Τη φετινή σεζόν είστε και σε μια παράσταση του Εθνικού Θεάτρου!
«Είμαι στο Εθνικό Θέατρο, σε μια θαυμάσια παράσταση που λέγεται “Η Χάιντι και τα βουνά”. Είναι μια διασκευή που έχει κάνει ο κύριος Ανδρέας Φλουράκης και ουσιαστικά είναι ένα δικό του κείμενο πια, ο οποίος είναι βραβευμένος και γνωστός και εδώ και στο εξωτερικό. Τη σκηνοθεσία την υπογράφει η κυρία Ιώ Βουλγαράκη, μια θαυμάσια σκηνοθέτης. Έχω συνεργαστεί μαζί της και στο παρελθόν στο κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Συνεργάζομαι με την υπέροχη κυρία Γιώτα Φέστα, τον Τίτο Γρηγορόπουλο, τον Βασίλη Καραμπούλα, τον Λαέρτη Μαλκότση, την Ιουστίνα Ματσιασέκ, την Νοεμή Βασιλειάδου, τον Δημήτρη Τάσαινα, τον Αλέξη Κωτσόπουλο, την Χριστίνα Μπρέκου και τη Χριστίνα Χριστοδούλου.
Είναι μια παράσταση που πραγματικά σκίζει, παρόλο που είναι Γενάρης και έχει κάνει την “πτώση” που λέμε οι ηθοποιοί του θεάτρου. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Μας υποδέχονται με δάκρυα στα μάτια, μετά και τα παιδάκια θέλουν οπωσδήποτε να μας γνωρίσουν. Είναι μια δουλειά από καρδιάς και έχουμε επίσης θαυμάσιες σχέσεις και αυτό βγαίνει πάνω στη σκηνή. Υπάρχει μια ευλογία και εκεί και είμαι πολύ τυχερή φέτος. Είναι και πολύ συγκινητικό γιατί έρχονται και μεγάλοι άνθρωποι τα Σαββατοκύριακα, γιατί τις πρωινές είναι μόνο για τα σχολεία.
Οι άνθρωποι έρχονται με δάκρυα στα μάτια, ενθουσιάζονται. Είναι μια παράσταση χωρίς να είναι βαριά, αλλά ούτε να είναι ελαφριά. Δεν είναι ακριβώς παιδικό, είναι ανάμεσα στα δύο. Ταιριάζει και σε μικρούς και σε μεγάλους. Όλοι μας έχουμε ένα κομμάτι παιδιού μέσα μας, το οποίο δεν θα πεθάνει ποτέ. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση, ότι όποιος προσπαθεί να το σκοτώσει, σκοτώνει τον εαυτό του (Γέλια). Μου κάνει εντύπωση ότι τα σχολεία, που είναι μικρά τα παιδιά το παρακολουθούν με κατάνυξη, σιωπηλά και φωνάζουν “μπράβο”».
-Είναι πιο δύσκολο κοινό τα παιδιά;
«Είναι! Σας το λέω γιατί έχω κάνει παιδικό στο ΘΟΚ στην Κύπρο και παρόλο που και εκεί τα παιδιά μας παρακολουθούσαν με προσήλωση, μερικές φορές ήταν δύσκολο. Είναι δύσκολο κοινό τα παιδιά, μετά από λίγο κουράζονται και αντιδρούν σαν παιδιά».
-Στα χρόνια που βρίσκεστε στο χώρο έχει συμβεί κάποιο ευτράπελο πάνω στη σκηνή; Ή κάποιο αστείο περιστατικό που να θυμάστε;
«Θυμάμαι τον Θανάση Βέγγο. Όπως ήταν γνωστό, ο Θανάσης Βέγγος είχε πρόβλημα με τη σκόνη, δεν το άντεχε. Τότε κάναμε περιοδεία με την “Ειρήνη” και είχαμε πάει στην Κύπρο στο θέατρο Σχολής Τυφλών και είναι ένα θέατρο τύπου αρχαίο, όπου η ορχήστρα έχει κοκκινόχωμα και βλέπεις τη θάλασσα. Όταν φύσαγε, όλο το κοκκινόχωμα ερχόταν σε εμάς. Οπότε κάποια στιγμή, ο Βέγγος δεν το άντεχε αυτό και έπαιζε και μπαίνει μέσα στα καμαρίνια και τον ακούω να λέει στη γυναίκα του “Μήνα, έτσι και πεθάνω και μου ρίξετε χώμα στον τάφο μου, θα βρικολακιάσω και θα σε πάρω στο κυνήγι” (Γέλια)».
-Πως ήταν ο Θανάσης Βέγγος ως άνθρωπος;
«Στην ουσία ήταν ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος. Ενώ είχε ένα τρομακτικό χιούμορ και μπορούσαμε εμείς να κλαίμε από τα γέλια. Όταν είχε κάποιες φορές τα κέφια του, γιατί δεν τα είχε πολύ συχνά επειδή ήταν δοσμένος σε κάτι δικό του, έκλαιγες. Εκείνος δεν γελούσε εύκολα, ήταν πολύ σοβαρός, φοβερά πειθαρχημένος, την λάτρευε αυτή τη δουλειά. Πάθος. Κι εγώ που είμαι ένας παθιασμένος άνθρωπος, τον ζήλευα για το πάθος που είχε γι’ αυτό το πράγμα. Ήταν ερωτευμένος με τη δουλειά και τη γυναίκα του. Ήταν μια αξιόλογη στιγμή στη ζωή μου. Ήμουν από τους τυχερούς που έχουν ζήσει κάτι τέτοιο».
-Με ποιο κριτήριο εσείς διαλέγετε τι δουλειές που θα κάνετε;
«Στους “Παγιδευμένους”, στο “Σμύρνη μου αγαπημένη”, στο “Ευτυχία” μου έστειλαν το σενάριο και στο θέατρο το έργο. Όταν διαβάζω βλέπω αν είναι κάτι που μου αρέσει ή όχι. Έτσι επιλέγω συνήθως τις δουλειές που κάνω. Είμαι και τυχερή λίγο γιατί μου τυχαίνουν καλές ευκαιρίες, αλλά κυρίως επιλέγω εγώ. Μου έχει συμβεί να μου δώσουν το σενάριο μιας ταινίας και όταν το διάβασα ήταν μια μικρή σκηνή δική μου, δεν με ενδιέφερε ο ρόλος γιατί τον είχα παίξει χιλιάδες φορές, αλλά με ενόχλησε κάτι στο σενάριο. Πήρα τηλέφωνο τον παραγωγό και του λέω “Δεν μου αρέσει, δεν το θέλω, δεν θα το κάνω”. Με πολύ ευγενικό τρόπο το είπα και εκείνος θύμωσε και δεν με ξαναφώναξε ποτέ από τότε. Όμως είχα δίκιο γιατί το σενάριο ήταν ένα μπάχαλο και ο κύριος που το χρηματοδοτούσε και το έγραψε κιόλας τους παράτησε και έφυγε και οι άνθρωποι εκτέθηκαν πολύ άσχημα».
-Διάβασα σε συνέντευξη που είχατε δώσει στο παρελθόν, ότι θέλατε να γίνετε Αρχαιολόγος! Στην πορεία των χρόνων, υπήρξε στιγμή που μετανιώσατε που δεν ακολουθήσατε αυτόν τον δρόμο;
«Τα τρία πρώτα χρόνια παρόλο που αγαπούσα το θέατρο, είχα καταθλιβεί γιατί ήταν το μεγάλο μου πάθος και σκεφτόμουν έτσι ρομαντικά – γιατί μετά έμαθα πως δεν είναι καθόλου έτσι – στη Μεσοποταμία να σκάβω και να βγάζω κτερίσματα ή να ανακαλύψω έναν μεγάλο θησαυρό. Αλλά έμεινα στο θέατρο γιατί γεννήθηκα στο θέατρο και έμεινα σε έναν χώρο που με ήξερε και τον ήξερα. Τον λατρεύω, είμαι ερωτευμένη μαζί του, δεν μπορώ να καταλάβω τη ζωή μου διαφορετικά. Δεν μπορώ να πω ότι το έχω μετανιώσει».
-Ο πατέρας σας ήταν και ένας σπουδαίος άνθρωπος του θεάτρου που φαντάζομαι σας βοήθησε για να μπείτε στο χώρο…
«Ο πατέρας μου ήταν η μεγάλη χαρά της ζωής μου και η ευλογία μου. Ήταν μεγάλη ευκαιρία για μένα ο πατέρας μου. Ήταν ένας άνθρωπος που ήξερε πολύ βαθιά το θέατρο, ήταν σπουδαίος σε αυτόν τον τομέα και γενικά ήταν σπουδαίος σαν άνθρωπος. Από τους σπουδαιότερους πνευματικούς ανθρώπους αυτής της χώρας. Μην κοιτάτε που ξεχνάμε τώρα, όχι μόνο τον πατέρα μου και πολλούς άλλους, οι οποίοι έχουν φύγει. Ήμουν τυχερή που έζησα σε χρόνια με παθιασμένους ανθρώπους. Τον πατέρα μου, τον Βογιατζή, τον Παπαβασιλείου, τον Ευαγγελάτο. Άνθρωποι που ήταν με πάθος γι’ αυτή τη δουλειά και αυτό εκφραζόταν με διάφορους τρόπους. Νομίζω ότι δεν υπάρχει αυτό πια. Είμαστε σε μια εποχή αυτοσυγκέντρωσης, αυτοαναγνώρισης. Έχουν έρθει νέες γενιές που προσπαθούν να βρουν το δικό τους το βήμα. Είμαστε λίγο στο ψάξιμο αυτή την εποχή, μου λείπει λίγο αυτό το παλιό κομμάτι. Από την άλλη ανυπομονώ να δω το καινούργιο και να το ζήσω».
-Πως ήταν για έναν νέο ηθοποιό τότε να συναναστρέφεται με τέτοια ονόματα από τον χώρο του θεάτρου;
«Δεν ήταν εύκολο! Έπρεπε να δουλεύεις πολύ και σκληρά . Δούλευαν πολύ οι ίδιοι και σκληρά. Ήταν συγκεντρωμένοι σε αυτό που έκαναν και γι’ αυτό έκαναν αυτά που έκαναν, δεν ήταν τυχαίο».
-Οι εποχές πιστεύετε έχουν αλλάξει συγκριτικά με τα δικά σας πρώτα βήματα και με τα πρώτα βήματα που κάνουν σήμερα οι νέοι ηθοποιοί;
«Είναι μια εποχή μεγαλύτερης φασαρίας και ο κόσμος ασχολείται με το φαίνεστε. Δεν υπάρχει αυτή η εμβάθυνση που υπήρχε στο παρελθόν γιατί δεν υπάρχει και ο χρόνος γι’ αυτό. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε τους νέους ανθρώπους για το παραμικρό από τη στιγμή που δεν έχουν τον χρόνο να δουλέψουν όσο δούλευαν. Δεν υπάρχει κάποιος να τους πληρώνει επτά μήνες να κάνουν πρόβα, όπως κάναμε εμείς κάποτε για να δουλεύουν βαθιά.
Δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια να νέα παιδιά. Πρέπει να δουλέψουν για να ζήσουν και πρέπει να δουλέψουν σε πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Ο περισσότερο χρόνος που μας δίνετε ακόμα και στο Εθνικό Θέατρο είναι τρεις μήνες. Πρέπει να δουλέψεις περισσότερο και αυτό δεν είναι προς όφελος της πραγματικής ουσίας του θεάτρου. Το παλιό είναι παλιό, το τώρα είναι τώρα και το καινούργιο είναι καινούργιο. Θα πρέπει να υποδεχόμαστε το καινούργιο με τα λάθη που μπορεί να βλέπουμε εμείς οι παλιότεροι. Δεν μπορούμε να καθόμαστε με το παρελθόν. Ήταν άλλη εποχή τότε. Η ζωή πρέπει να συνεχίζεται. Αυτή η δουλειά δεν θα πεθάνει ποτέ, γιατί είναι στη φύση μας το θέατρο. Το γεννήσαμε εμείς μέσα από τις τελετουργίες μας, μέσα από τη λατρεία μας, το δέος μας, τη θρησκευτικότητά μας. Έτσι γεννήθηκε το θέατρο, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Άρα γιατί να μην ελπίζουμε στο καλύτερο;».
-Κλείνοντας ήθελα να σας ρωτήσω, τι ρόλο παίζει στη ζωή σας ο έρωτας;
«Είμαι από τους ανθρώπους που είμαι τυχερή και έζησα μεγάλους έρωτες. Δεν είναι μια δουλειά που αντέχει μεγάλους έρωτες. Φαίνεται ότι μεγαλύτερος ήταν το θέατρο. Επηρεάζει τις σχέσεις. Ειδικά για μένα που είμαι παλιοσειρά γιατί έρχομαι από μια κοινωνική σύνθεση που ήταν αρκετά παλαιάς κοπής. Στην ηλικία του γυμνασίου υπήρχαν κορίτσια που άφηναν το σχολείο για να παντρευτούν επειδή ήθελαν οι γονείς τους και να έχουν έναν άντρα και ένα παιδί. Εγώ μέσα στα χρόνια ευτυχώς είχα γονείς που ήταν φιλελεύθεροι άνθρωποι και προοδευτικοί και έβλεπαν άλλα πράγματα. Μπόρεσα να μείνω σε ένα χώρο που με έκανε να είμαι εντελώς ανεξάρτητη. Αυτό στα προηγούμενα χρόνια όταν ήμουν 20 και 30 χρονών δεν ήταν εύκολα αποδεκτό από τους άντρες. Το αρσενικό φύλο φοβάται μια ανεξάρτητη γυναίκα. Δεν είναι εύκολο να έχεις αυτή τη δουλειά, που σου τρώει τα βράδια και το πρωί πρέπει να κοιμηθείς κάποιες ώρες, δεν μπορείς να έχεις εύκολα μια οικογένεια. Άλλοι το κάνουν και άλλοι έχουν επιτυχημένες σχέσεις, σε εμένα δεν έτυχε. Μπορεί να ήταν kismet».