Με αφορμή τη συμμετοχή του στη δραματική σειρά του Alpha “Το προξενιό της Ιουλίας”, ο ηθοποιός Θοδωρής Σκυφτούλης μίλησε στο FTHIS.GR.
Ο Θοδωρής Σκυφτούλης αναφέρθηκε στον ρόλο του, αλλά και στις θεατρικές του δουλειές.
Μάλιστα, είπε για τις συνεργασίες του με τον Βασίλη Μπισμπίκη, τον Γιάννη Κακλέα και τη Λένα Κιτσοπούλου.
Παράλληλα, ο Θοδωρής Σκυφτούλης απάντησε για τις αντιδράσεις που προκάλεσε η παράσταση “Σφήκες” στην Επίδαυρο το περασμένο καλοκαίρι, ενώ έκανε και μια εξομολόγηση για τον γιο του, Γρηγόρη.
-Τη φετινή σεζόν βρίσκεστε στη δραματική σειρά του Alpha ¨Το προξενιό της Ιουλίας”. Πείτε μας μερικά πράγματα για τον δικό σας ρόλο…
«Είναι ένας ιδιαίτερος ρόλος γιατί μου ανατέθηκε να κάνω - αυτό που έλεγαν στην παλιά εποχή - τον “τρελό” του χωριού. Προσπάθησα να δημιουργήσω έναν ρόλο που βρίσκεται μέσα στον κοινωνικό ιστό του χωριού και να μην είναι ένας άνθρωπος που είναι μόνος του και να είναι εκτός της κοινωνίας».
-Τι είναι αυτό που σας γοήτευσε στον συγκεκριμένο ρόλο;
«Αυτό που μου άρεσε είναι ότι είναι ένας ρόλος καλογραμμένος, με την έννοια του ότι δεν είναι ένας τρελός του grotesque στοιχείου. Είναι πολύπλευρος χαρακτήρας. Είναι έμπιστος γιατί κάποια στιγμή γίνεται ταχυδρόμος ερωτικών γραμμάτων και από την άλλη βρίσκει ένα πτώμα και πάει στον αστυνομικό και του το λέει γιατί φοβάται. Είναι ένας δίκαιος άνθρωπος που κάτι του έτυχε και έχασε την ισορροπία που υπήρχε. Είναι ο πιο αγαπητός άνθρωπος του χωριού. Η έμπνευσή μου για να προσεγγίσω έναν τέτοιον χαρακτήρα, ήταν ο άνθρωπος που τον πέταξαν από το πλοίο στη θάλασσα. Ο Αντώνης ήταν ένας αντίστοιχος άνθρωπος που πιστεύω ότι εκείνη την εποχή θα προστατευόταν από το χωριό και θα είχε περισσότερες σχέσεις. Τώρα στην εποχή που ζούμε και στην Αθήνα που ζούμε πνίγηκε μέσα στα νερά από ένα σπρώξιμο».
-Είναι δύσκολο για έναν ηθοποιό να προσεγγίσει έναν τέτοιον ρόλο χωρίς όμως να φανεί “καρικατούρα”;
«Σίγουρα! Αυτό που προσπάθησα να κάνω είναι να μην προσεγγίσω τον χαρακτήρα σαν να είναι κάτι ιδιαίτερο γιατί δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Είναι ένας άνθρωπος που λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Έχει έναν άλλο κώδικα σκέψης και συμπεριφοράς. Λειτούργησα με αυτή την έννοια, ότι υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι συμπεριφοράς. Μπορεί να χαίρεται και να φοβάται περισσότερο, αλλά είναι και έμπιστος και παιχνιδιάρης. Μπορεί να περπατάει και να χορεύει και να μετράει. Αυτό είναι μάλιστα που τον χαρακτηρίζει».
-Στα επόμενα επεισόδια της σειράς υπάρχει πιθανότητα να δούμε την ιστορία αυτού του ανθρώπου;
«Αυτό δεν το γνωρίζω! Τα επεισόδια έρχονται λίγο αργά και μας κρατάνε σε αγωνία για το τι θα συμβεί παρακάτω. Ο χαρακτήρας αυτός είναι αυτός που ενώνει τους ανθρώπους με κάποιον τρόπο και δεν ξέρουμε τι θα γίνει».
-Η συνεργασία σας με τη σειρά πως προέκυψε;
«Ξεκίνησε ξαφνικά το καλοκαίρι. Το physic μου ήταν πολύ κοντά σ’ αυτό που ήθελε ο σκηνοθέτης και η παραγωγή και μου άρεσε πάρα πολύ ο ρόλος. Μου αρέσει να προσεγγίζω τέτοιους χαρακτήρες. Έτσι, με μεγάλη χαρά είπα το “ναι”. Η αλήθεια είναι ότι ο χαρακτήρας δημιουργήθηκε με την πάροδο του χρόνου, με τα γυρίσματα και με την ιστορία. Καταφέραμε και από τη δική μου πλευρά και από την πλευρά των σεναριογράφων να δημιουργήσουμε έναν χαρακτήρα που έχει πολλά επίπεδα».
-Γνωρίζετε αν συνεχίσει η σειρά και για δεύτερη σεζόν;
«Δεν το γνωρίζω αυτό».
-Έχετε πάρει μέρος και στις “Άγριες Μέλισσες”. Σε τι πιστεύετε ότι οφείλεται το γεγονός ότι υπάρχουν τόσες σειρές εποχής;
«Θεωρώ ότι επειδή ζούμε σε μια βιαστική και γρήγορη εποχή και υπάρχει μια επανανοηματοδότηση στις σχέσεις και στις οικογένειες και βλέπουμε να σπάνε πια οι παραδοσιακές οικογένειες, αυτό δημιουργεί ένα μεγάλο ερωτηματικό στο τι να γράψεις και για το τι να μιλήσεις. Έτσι ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε και εμείς το κομμάτι το παλιό. Στις “Άγριες Μέλισσες” είχε ένα ενδιαφέρον το κομμάτι με τη Χούντα. Το είδαμε για πρώτη φορά σε σειρά αυτό το κομμάτι. Έχει ενδιαφέρον για το κοινό αυτό. Δεν ξέρουμε την ιστορία μας και κάπως μέσα από αυτές τις σειρές τη μαθαίνουμε».
-Ολοκληρώσατε τις παραστάσεις με το έργο “Τάο” μετά από δύο χρόνια…
«Ήταν μια μοναδική εμπειρία. Ήταν ένα νεοελληνικό κείμενο του Γιώργου Καφετζόπουλου που ήταν κοντά στη δική μου αισθητική και στο κομμάτι του πώς θέλω να παίζω στη σκηνή. Ήταν μια ωραία συνεργασία με τον Αντώνη και τον Γιώργο Καφετζόπουλο σε σκηνοθεσία της Δανάης Σπηλιώτη. Πήγε πολύ καλά και ολοκληρώσαμε με ένα αίσθημα χαράς».
-Την επόμενη σεζόν θα συνεργαστείτε ξανά με τον Γιάννη Κακλέα στο θέατρο. Τι μπορούμε να αποκαλύψουμε γι’ αυτή τη νέα δουλειά;
«Είναι η τρίτη συνεργασία με τον Γιάννη. Είναι από τους καλύτερους σκηνοθέτες και έχουμε μια πάρα πολύ καλή σχέση. Είναι μεγάλη η χαρά μου και η αγωνία μου. Θα κάνουμε τον “Επιθεωρητή” του Νικολάι Γκόγκολ. Μια κωμωδία δυνατή και κλασική, με πολύ ωραίους συντελεστές. Θα είναι μαζί και ο Στέλιος Μάϊνας. Είμαστε μια ομάδα που θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το έργο στο θέατρο Γκλόρια, με πολλούς τρόπους».
-Με τον Γιάννη Κακλέα συνεργαστήκατε σε μια από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις των τελευταίων ετών. Στον “Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού”. Πιστεύατε ότι το εν λόγω ανέβασμα θα έχει τέτοια μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό μέχρι σήμερα;
«Το πίστευα ναι! Ασχοληθήκαμε πολύ στις πρόβες και επειδή εμένα οι ιδέες μου είναι πολύ κοντά σ’ αυτό το κομμάτι το αναρχικό, έβλεπα ότι η παράσταση θα έχει έναν χαρακτήρα αιχμηρό. Ήταν μια επιθεωρησιακού τύπου παράσταση, όμως με ένα πολιτικό πρόσημο πολύ βαθύ, οπότε το πίστευα ότι θα συμβεί αυτό. Από την άλλη πλευρά, όταν μια παράσταση που είναι sold out τρία χρόνια με τον “τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού” και η κοινωνία μας είναι έτσι όπως είναι, είναι και λίγο οξύμωρο (γέλια)».
-Πέρυσι συνεργαστήκατε και με τον Βασίλη Μπισμπίκη στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση και στο έργο “Έγκλημα και Τιμωρία”. Πώς ήταν αυτή η συνύπαρξη;
«Ήταν άψογη. Από τις πιο ωραίες συναντήσεις που είχα στο θέατρο. Ένας άνθρωπος πολύ ανοιχτός, πολύ αγαπησιάρης, που αγαπάει τον ηθοποιό. Πολύ ωραία συνάντηση και έγινε μια σχέση ζωής μετά από αυτό. Ασχέτως αν είμαστε μαζί στο θέατρο ή δεν είμαστε, τουλάχιστον είμαστε πολύ κοντά. Και στον τρόπο σκέψης είμαστε πολύ κοντά, οπότε ήταν μια ευτυχής συγκυρία».
-Θα σας πάω στη συνεργασία σας με τη Λένα Κιτσοπούλου, με την οποία σε λίγο καιρό θα είστε ξανά μαζί στο θέατρο…
«Ήμασταν μαζί στις “Σφήκες” το καλοκαίρι, όπου ήταν η πιο όμορφη εμπειρία στη ζωή μου, η πιο έντονη και είναι κάτι που θα μου μείνει. Αυτή ήταν η πρώτη μας συνεργασία. Τώρα είμαστε σε πρόβες για τον Μάϊο όπου θα κάνουμε την παράσταση “Και λέγε λέγε” στο θέατρο Τέχνης για έναν μήνα. Μόνο χαρά μου δημιουργεί η συνεργασία με τη Λένα και φυσικά και με τους υπόλοιπους συντελεστές. Μου αρέσει να επιλέγω να είμαι με ανθρώπους που εκτιμάω και αγαπάω και ευτυχώς τα έχω καταφέρει τα τελευταία χρόνια».
-Γιατί πιστεύετε ότι οι “Σφήκες” που πρωταγωνιστούσατε το καλοκαίρι και έπαιξαν και στην Επίδαυρο προκάλεσαν αυτό το “κύμα” αντιδράσεων;
«Η επιτυχία της παράστασης ήταν αυτό που έγινε μετά. Το βασικό θέμα που έθιξε η Λένα ήταν ο δικαστής των social media. Αυτοί οι άνθρωποι που δικάζουν καθημερινά μέχρι θανάτου – αυτό το cancel που λέμε- είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έπεσαν στην ίδια παγίδα και άρχισαν να γράφουν σχόλια σχεδόν εμετικά. Αυτός ήταν και ο ένας “Σφήκας” που ενσάρκωνα εγώ στην Επίδαυρο. Ήταν ένας δικαστής που συνέχεια έκραζε τους πάντες και τα πάντα που συνέβαιναν στην Ελλάδα. Ήταν ένα σχόλιο για το τι γίνεται στη σύγχρονη Ελλάδα που ενδεχομένως ενόχλησε κάποιους. Η παράσταση είχε τεράστια ανταπόκριση από το κοινό και ήταν πολύ λίγοι αυτοί που γιούχαραν επειδή δεν τους άρεσε αυτό που έβλεπαν. Είναι ένα σύγχρονο πρόβλημα το ότι επειδή δεν μου αρέσει κάτι θα το “σκοτώσω”. Είναι μια βία που υπάρχει στον άνθρωπο και στην κοινωνία που αυτό βγήκε και στην Επίδαυρο. Η Επίδαυρος είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας μας. Κάθε καλοκαίρι πηγαίνει διαφορετικός κόσμος. Ένας κόσμος που βλέπει πολύ θέατρο και ένας κόσμος που πηγαίνει στην Επίδαυρο για να φάει μετά μια μπριζόλα και να κάνει το μπάνιο του. Ο άνθρωπος αυτός έπαθε ένα σοκ μάλλον και του χάλασε την όρεξη για να φάει μπριζόλα».
-Δεν είναι όμως περίεργο για εσάς τους ηθοποιούς που βρίσκεστε στη σκηνή και βλέπετε αυτή την αντίδραση του κόσμου;
«Θα σου πω κάτι βιωματικό που έζησα στην Επίδαυρο. Την δεύτερη ημέρα που έγιναν τα γιουχαρίσματα κάποιων ανθρώπων, εμένα ήταν έτοιμη η φωνή μου να κλείσει πριν βγω στη σκηνή και είχα αυτό το άγχος. Στο πρώτο γιουχάρισμα εγώ απάντησα σε εκείνον τον θεατή και άνοιξε η φωνή μου. Έφτιαξε. Πήρα δύναμη από όλο αυτό. Δεν υπήρχε κανένας φόβος, υπήρχε πίστη από όλους σ΄ αυτό που κάνουμε, το αγαπήσαμε και το πιστέψαμε. Ήταν ένας Αριστοφάνης – πρόκληση για την Επίδαυρο. Η Λένα δούλεψε πάρα πολύ στο έργο του Αριστοφάνη και το έφερε στο πραγματικό σήμερα. Είχε μια βαθιά αιχμηρότητα όλο αυτό».
-Γιατί όμως να κριθεί τόσο έντονα κάτι διαφορετικό στην τέχνη;
«Βλέπουμε ότι κρίνεται το διαφορετικό στον δρόμο, όπως το περιστατικό στη Θεσσαλονίκη από 19χρονα παιδιά που γιούχαραν δυο ανθρώπους που θέλουν να ντύνονται διαφορετικά. Έτσι καταλαβαίνουμε ότι αυτό μπορεί να συμβεί και στη σκηνή πάνω. Ο άνθρωπος αφού το κάνει στην καθημερινότητά του γιατί να μην το κάνει και στο θέατρο; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει».
-Εσείς πώς είστε στην καθημερινότητά σας και στην παρέα σας;
«Δεν ξέρω τι να πω (γέλια). Νομίζω είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να ακούω άλλους ανθρώπους. Μου αρέσει να βρίσκω τους άλλους ανθρώπους, να έχω φίλους και να τους ακούω και να με ακούνε».
-Ως μπαμπάς πώς είστε;
«Έχω ένα παιδί, τον Γρηγόρη. Ο γονιός είναι ένα πράγμα τελείως διαφορετικό, τελείως ξεχωριστό. Περισσότερο έχω εγώ αγωνία παρά ο Γρηγόρης. Είναι έφηβος τώρα και έχω αγωνία στο πως θα τον προσεγγίσω. Ζούμε ένα τέτοιο παιχνίδι τώρα. Της δικής μου προσέγγισης και της δικής του απόρριψης (γέλια)».
-Έχετε κάποια αγωνία για το μέλλον και σε τι κοινωνία θα μεγαλώσει ο γιος σας;
«Σίγουρα έχω. Έχω όμως εμπιστοσύνη στον Γρηγόρη και στο πως έχει μεγαλώσει και στις σχέσεις που έχουμε. Είμαι χαρούμενος και αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο από όλα είναι να έχει φίλους. Όλο το άλλο κομμάτι πιστεύω θα τα καταφέρει ο ίδιος όπως νομίζει και όπως θέλει να φτιάξει τη ζωή του. Είτε αυτά είναι εύκολα, είτε δύσκολα».
-Σας έχει δει στο θέατρο ή στην τηλεόραση;
«Ναι! Του αρέσει που με βλέπει. Είναι και αυτός στο καλλιτεχνικό γυμνάσιο, δεν τον ενδιαφέρει όμως ακόμα αυτό το πράγμα. Είναι πιο πολύ της μαγειρικής που κι αυτό έχει μια δημιουργικότητα».
-Υπάρχει περισσότερο άγχος όταν κάτω από τη σκηνή είναι ο γιος σας ή κάποιο άλλο αγαπημένο σας πρόσωπο;
«Εννοείται! Επειδή το παιδί είναι πιο αυθόρμητο, πάντα ξέρεις ότι θα σου πει την αλήθεια και δεν θα σου πει ψέμματα. Έτσι υπάρχει πάντα μια αγωνία μαζί με χαρά».
-Επηρέασε καθόλου τη ζωή σας όλη αυτή η ιστορία με τον πατέρα σας που έγινε στο παρελθόν; (σ.σ. Ο Νώντας Σκυφτούλης είναι μία εμβληματική προσωπικότητα του αντιεξουσιαστικού κινήματος)
«Με έχει επηρεάσει θετικά μόνο μπορώ να πω. Υπάρχουν στιγμές που ήταν δύσκολες, αλλά ήμασταν δεμένοι ως οικογένεια και στο κομμάτι της κοινωνίας, του τότε, υπήρξε στήριξη. Το πρόσημο στο τέλος είναι θετικό γιατί έζησα μια λογοτεχνική - παιδική ηλικία, με πολύ λογοτεχνία μέσα. Ενδεχομένως αυτό με βοήθησε και στη σκηνή».
-Πώς ήταν δηλαδή τα παιδικά σας χρόνια;
«Ήταν για μένα μια λογοτεχνική περίοδος. Σαν μυθιστόρημα. Με τις χαρές, τις λύπες, τις ανατροπές, τις σχέσεις και όλο αυτό το πράγμα».
*Πηγή φωτογραφιών: NDP