Όλοι έχουμε τύχει να ξανασυναντηθούμε, μετά από χρόνια με έναν συμφοιτητή μας, έναν παλιό φίλο και να συνειδητοποιήσουμε, ότι ενώ, κάποτε, είχαμε κοινά ενδιαφέροντα συζήτησης, στην παρούσα φάση ζωής μας, δεν έχουμε κανένα. Ή αυτό που έχει απομείνει, έστω, ήταν οι αναμνήσεις του κοινού παρελθόντος και οι ιστορίες που έχουμε να διηγηθούμε. Από την άλλη, μπορεί και να συνδεθούμε αμέσως, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το πια θα είναι η έκβαση, έχει να κάνει με την εξέλιξη του καθενός.
Ένας φιλόσοφος είχε πει, πως, δεν διαφέρουν και πολλοί οι άνθρωποι μεταξύ τους, όσο διαφέρουν από τον ίδιο τους τον εαυτό, σε διάφορες φάσεις της ζωής τους. Απόλυτα υγιές, μου ακούγεται το γεγονός, ότι όσο ωριμάζεις, μεταπηδάς με ιλιγγιώδη ταχύτητα από την μια φάση στην άλλη και αποκτάς νέα ενδιαφέροντα. Ωστόσο, δεν μεγαλώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο, για αυτό και κάποιοι άνθρωποι αντέχουν μαζί στον χρόνο και κάποιοι άλλοι, όχι. Έχει να κάνει με την ταχύτητα πρόοδου, ανάπτυξης, εξέλιξης. Ιδίως, σε ζευγάρια που είναι πολλά χρόνια μαζί, από νεαρή ηλικία, διαπιστώνεται αυτό το χάσμα. ΄Αλλα τα ενδιαφέροντα, που τους ένωσαν στα φοιτητικά τους χρόνια και άλλα τα ενδιαφέροντα τους, μετά από 20 χρόνια. Αν όμως, υπάρχει κοινή, αμοιβαία εξέλιξη, με συνειδητότητα, δεν υπάρχει ωραιότερη ένωση για τους ανθρώπους. Όταν υπάρχει η χημεία μεταξύ τους, ματιές που μιλούν, σιωπές που καθησυχάζουν, χρόνια που μαγικά παραμένουν ζωντανά. Όταν μεγαλώνουν μαζί, συνοδοιπόροι της ζωής και με αγάπη ως προς την αναμεταξύ τους σχέση, προσφέροντας οικειότητα δίχως κτητικότητα. Προσφέροντας σταθερότητα, δίχως αντιπαλότητα. Τι να πει κανείς για αυτά τα ζευγάρια που μεγαλώνουν, ωριμάζουν και εξελίσσονται παράλληλα και παραμένουν μαζί, με κοινό στόχο την ευτυχία τους; Άξια θαυμασμού!
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)