Και τώρα τι;

Πλησιάζει η στιγμή που ακόμα μια χρονιά ετοιμάζεται να ρίξει αυλαία. 

Μια χρονιά που μας απέδειξε ότι εκεί που λες πως έχεις δει τα πάντα, έρχεται αυτός ο φαρσέρ που λέγεται ζωή για να μας δείξει επιδεικτικά το μεσαίο του δάχτυλο! 

Δείξτε μου αυτή ή αυτόν που είπε ότι η πραγματικότητα φτιάχνει τα πιο συναρπαστικά σενάρια, γιατί πρέπει να προταθεί για Νόμπελ ατάκας! 

Είμαστε η γενιά που θα έκανε τον Φαραώ να αισθάνεται προνομιούχος για τις Δέκα Βιβλικές Πληγές που βίωσε. 

Είμαστε η γενιά του μνημονίου…

Είμαστε η γενιά της σχεδόν πτώχευσης…

Είμαστε η γενιά του Δεν Πληρώνω Κινήματος, γιατί ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος…

Είμαστε η γενιά της ελαστικής εργασίας και της ημιαπασχόλησης… 

Είμαστε η γενιά του Covid… 

Είμαστε η γενιά της τηλεργασίας…

Είμαστε η γενιά της ενεργειακής κρίσης, αποτέλεσμα της ονείρωξης Πούτιν να φτιάξει τη δική του Σοβιετική Ένωση…

Πεσιμιστής εγώ; Σε καμία των περιπτώσεων καθώς όπως κάποτε δήλωσε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Είμαι αισιόδοξος. Δε φαίνεται να έχει καμιά χρησιμότητα  να είμαι οτιδήποτε άλλο».

Άλλωστε εκτός όλων των άλλων είμαστε και η γενιά που όσο την πληγώνεις, τόσο την πορώνεις!

Είμαστε η γενιά που πρέπει να έχει περισσότερες απαιτήσεις, πρώτα απ’ όλα από τον εαυτό της, πριν αρχίσει να απαιτεί από τους άλλους. 

Είμαστε η γενιά που πρέπει να δείξει το μέταλλο της, να διεκδικήσει και να πάψει να οικτίρει τη μοίρα της. 

Είμαστε η γενιά που πρέπει να πιάσει τη μοίρα της από τα αμελέτητα! Θηλυκό και αμελέτητα κομματάκι οξύμωρο, αλλά κι εδώ οφείλουμε να σπάσουμε στεγανά και ταμπού.

Είμαστε η γενιά που πρέπει να πάψει να αρκείτε στο μέτριο.

Είμαστε η γενιά που πρέπει να διεκδικήσει το κάτι παραπάνω από αυτό το ελάχιστο που μας πλασάρουν σαν ευτυχή συγκυρία. 

Δε ζητώ να πάρουμε τις ρούγες, να φωνάξουμε, να σπάσουμε, να ξεσπάσουμε. 

Αν θες να κάνεις την επανάσταση σου ξεκίνα πρώτα από τα μέσα σου. Γιατί η μάχη αυτή που δίνουμε με τον εαυτό μας και τις ανασφάλειες μας είναι η πιο δύσκολη από όλες, καθώς σε αυτή τη μάχη είμαστε μοναχοί μας. 

Δεν θα βρεθεί κανείς να σου πιάσει το χέρι και να τρέξετε παρέα για να γλιτώσετε απο τους ματάδες που σας κυνηγούν.

Δεν θα σου προσφέρει κανείς μαντήλι να σκουπίσεις τα δάκρυα σου από τα δακρυγόνα που θα σε ραίνουν τα όργανα της τάξης. 

Εσύ και απέναντι ο πιο δύσκολος εχθρός σου, ο εαυτός σου, που ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά κάθε σου ψεγάδι, κάθε σου μικρό αμάρτημα. 

Εκεί σε θέλω να γίνεις Διγενής σε μαρμαρένια αλώνια και να ξεκαθαρίσεις μέσα σου, αν αυτό που ζεις είναι αυτό που πραγματικά επιθυμείς. 

Δεν είμαστε η γενιά του πουθενά και του παραλίγο, είμαστε η γενιά που πάνω της στηρίζονται οι νυν και οι επόμενοι που έχουν την ανάγκη μας.

Αν κάθε φινάλε είναι μια νέα αφετηρία, όπως διδάσκει η ζωή, ας αδράξουμε την ευκαιρία αυτές τις λίγες μέρες που απέμειναν στο 2022 να διώξουμε από δίπλα μας ότι μουτζουρώνει την αύρα μας. 

Και τώρα τι; Θα αναρωτηθεί ο καθένας. Από πρώτης πρώτου θα μεταμορφωθεί η καθημερινότητα μας σε tabula rasa για να τη ζωγραφίσουμε όπως εμείς επιθυμούμε; 

Φυσικά και όχι, αλλά είπαμε δηλώνω αθεράπευτα αισιόδοξος ότι το καλό και το σωστό will prevail στο τέλος.

Το δήλωσε άλλωστε ευθαρσώς ο Πάουλο Κοέλο ότι «στο τέλος όλα πάνε καλά. Αν δεν πάνε καλά, σημαίνει ότι δεν είναι το τέλος».

Μ.Μ