Είναι στιγμές

Είναι στιγμές που πρέπει να γράψεις κάτι, αλλά το μυαλό δείχνει αδύναμο να ακολουθήσει τα πρέπει που κερνάει χωρίς ίχνος οίκτου το deal line. Κάτι τέτοιες στιγμές βάζω τα ακουστικά στ’ αυτιά μου, πατάω μια από τις λίστες που έχω δημιουργήσει στο spotify και αφήνω τη μουσική να μπει μέσα μου σαν παραισθησιογόνο και να με οδηγήσει εκεί που αυτή θέλει, σα να έχει δίκη της βούληση. Είναι στιγμές όμως που ακόμα και η μουσική δεν μπορεί να μακιγιάρει την ανησυχία που θεριεύει μέσα στο μυαλό μου, όταν κάθε μέρα που περνάει όλο και κάποια δυσάρεστη είδηση έρχεται να φορτωθεί στην ήδη φορτωμένη με προβληματισμούς καθημερινότητα.

Είναι στιγμές σαν αυτή που γράφω αυτό το συγκεκριμένο κείμενο που προσπαθώ να απαντήσω στην απορία που σαν σκλήθρα έχω καρφωμένη στο μυαλό μου: Αν πάψω να ενημερώνομαι, αν αλλάξω ραδιοφωνικό σταθμό την ώρα που ξεκινά δελτίο ειδήσεων, αν αλλάξω κανάλι την ώρα που ακόμα ένα κεντρικό ενημερωτικό ξεκινά, θα γίνουν όλα πολύ καλύτερα ή πολύ χειρότερα; Σωστός πολίτης είναι ο ενημερωμένος πολίτης μας έμαθαν στο σχολείο, αλλα η ζωή μου εχει διδάξει οτι καλός πολίτης είναι ο τρομοκρατημένος πολίτης. Έχετε αναρωτηθεί έστω μια φορά στη ζωή σας, γιατί η ποσόστωση στη θεματολογία των ενημερωτικών εκπομπών και των δελτίων ειναι 90% μαυρίλα και 10% χαρά; Δεν είχατε ποτέ σας την απορία για πιο λόγο όλες σχεδόν οι φιλανθρωπικές ενέργειες ιδιωτικών και δημοσίων οργανισμών γίνονται κατά την περίοδο των γιορτών; Τις υπόλοιπες 335 μέρες τα παιδιά δεν πεινάνε, οι άστεγοι δεν κοιμούνται σε κούτες και παγκάκια, οι αρρώστιες δεν χτυπάνε την πόρτα μας; Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα χωράνε σε μια και μόνο λέξη, όσο απίστευτο κι αν μπορεί να σας φαινεται, αλλα καθόλου παράξενο… Και η λέξη ειναι, CONTROL.

Λειτουργούμε μέσα σε ενα σύστημα που εχει κάνει τον έλεγχο των συναισθημάτων μας θρησκεία και όπως έγραψε ο Μαρξ «Η θρησκεία είναι το όπιο των λαών». Αυτή είναι και η απόλυτη προτεραιότητα κάθε συστήματος καπιταλιστικού ή σοσιαλιστικού - wanna be κομμουνιστικού, να κρατούν τον λαό υπό τον έλεγχο των συναισθημάτων τους. Το έκαναν επιστήμη οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες με το περίφημο panem et circenses (άρτος και θεάματα) για να κρατούν τον όχλο αποχαυνωμένο και η ίδια λούπα με διαφορετικούς πρωταγωνιστές συνεχίζεται ακόμα και σήμερα. Είναι στιγμές που πρέπει να σκεφτούμε αν αυτό που θέλουμε είναι αυτό που μας αξίζει, ή πως μας αξίζει ότι έχουμε. Άλλωστε ο Joseph De Maistre το έθεσε ορθά κοφτά αιώνες πριν με την ιστορική του ατάκα, Έχουμε τις κυβερνήσεις που μας αξίζουν.

Μην προσπαθούμε λοιπόν, να απαντήσουμε αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα! Μην προσπαθούμε σαν άλλος Nio στο Matrix να κάνουμε το κουτάλι να λυγίσει! It’s impossible! Είναι η στιγμή να παραδεχτούμε ότι είμαστε μέρος του συστήματος, άρα μέρος του προβλήματος και για να το αλλάξουμε πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι καθώς μια κοινωνία προβάτων είναι αναπόφευκτο να δημιουργήσει μια κυβέρνηση λύκων (Henry De Jouvenei). Είναι η στιγμή να παραδεχτούμε ότι… There is no spoon!

Μ.Μ.