Στην ηλικία των δύο με τεσσάρων ετών τα παιδιά αρχίζουν να έχουν πολύ περισσότερες απαιτήσεις από αυτές που είχαν όσο ήταν ακόμα μωράκια – βλέπετε τώρα είναι… ολόκληρα παιδιά! Έχουν ένα σωρό συναισθήματα τα οποία προσπαθούν να κατανοήσουν και να ελέγξουν, χωρίς να τα καταφέρνουν πάντα με απόλυτη επιτυχία… Επίσης, σε αυτή την ηλικία (αλλά και στις υπόλοιπες) υπάρχει μία τόση δα λεξούλα η οποία έχει τη δύναμη να προκαλεί «τεράστιες εκρήξεις» και ξεσπάσματα με το που θα φτάσει στα παιδικά αυτάκια… Ποια είναι αυτή; Μα φυσικά το «όχι» το οποίο πολλές φορές δημιουργεί μια παράξενη, «αλλεργική αντίδραση» στα παιδιά που συνήθως εκδηλώνεται με φωνές, κλάματα, τσιρίγματα και γενικώς με διαφόρων ειδών ξεσπάσματα. Μοναδικός τους στόχος; Να καταφέρουν να μετατρέψουν αυτό το αχώνευτο «όχι» σε «ναι»!
Επιχείρηση «Αδιαφορούμε αλλά… Ενδιαφερόμαστε»
Αν κι ακούγεται λίγο μπερδεμένο, είναι πολύ απλό: Κάθε φορά που το μικρό μας αρχίζει να γκρινιάζει, προσποιούμαστε ότι δεν το βλέπουμε και δεν το ακούμε. Με το που θα σταματήσει όμως, κατευθείαν ασχολούμαστε μαζί του, διευκρινίζοντάς του ότι τώρα που δεν κλαίει, μπορούμε να το ακούσουμε με προσοχή και να το καταλάβουμε.
Είναι παράξενο, όμως σύμφωνα με έρευνες, το μεγαλύτερο ποσοστό των γονιών δείχνουν να ανταποκρίνονται και να σχολιάζουν την αρνητική συμπεριφορά των παιδιών τους. Τι σημαίνει αυτό; Κλαίει το παιδί; Τρέχουν κατευθείαν να το ηρεμήσουν. Σταματάει; Δεν το σχολιάζουν καθόλου. Έτσι λοιπόν το παιδί αντιλαμβάνεται πως μόνο όταν κλαίει «κερδίζει» την προσοχή των γονιών του. Αν γινόταν όμως το αντίθετο, τότε σίγουρα τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ πιο θετικά.
Επιπλέον, η συγκεκριμένη τακτική βοηθάει κι εμάς. Γιατί να αναλωνόμαστε με ανούσιους καβγάδες; Δεν είναι προτιμότερο να επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας μόνο σε θετικές κριτικές; Έτσι θα νιώθουμε καλύτερα όχι μόνο εμείς, αλλά και τα παιδιά μας!
* Με τη συνεργασία της παιδαγωγού Σοφίας Προδρόμου
