Οι σιδηροδρομικοί σταθμοί πάντα μου δημιουργούσαν μια γλυκιά μελαγχολία… ίσως γιατί έχω μπει τόσες πολλές φορές σε τρένο και μου φέρνουν γλυκόπικρες αναμνήσεις.
Από μικρή θυμάμαι να παίρνω το τρένο για να πάω στη Θεσσαλονίκη, μια από τις αγαπημένες μου πόλεις βόλτα με τη μαμά μου ή στην αγαπημένη μου θεία την Αρετή που τότε έμενε εκεί για σπουδές. Αργότερα ως φοιτήτρια το τρένο για την Αθήνα… ακόμα και 12 η ώρα το βράδυ για να μείνω όσο περισσότερο γίνεται με τους δικούς μου ανθρώπους στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Στην αρχή θυμάμαι κάθε σαββατοκύριακο πηγαινοερχόμουν. (πόσες αντοχές έχεις όταν είσαι τόσο νέος!!!) Πόσο γλυκιά είναι η προσμονή, όταν πηγαίνεις να συναντήσεις τους αγαπημένους σου… και πόσο δύσκολη η στιγμή που έρχεται το τρένο (ή οποιοδήποτε άλλο μέσο) και δίνεις μια τελευταία αγκαλιά κι ένα φιλί στους γονείς σου ή τους φίλους σου, το αγόρι σου ή τον άντρα σου.
Η πιο δύσκολη στιγμή όμως, αυτή που δε ξεχάσω στη ζωή μου ήταν όταν πριν από λίγες μέρες έπρεπε για πρώτη φορά να αποχωριστώ το παιδί μου για 3 ολόκληρες μέρες για λόγους δουλειάς. Έπρεπε να κατέβω στην Αθήνα και γι αυτό το λόγο την άφησα με τους γονείς μου. Θα μου πείτε ότι άλλοι άνθρωποι ζούνε χωριστά μήνες ή και χρόνια από τις οικογένειες τους και όχι πάντα για ευχάριστους λόγους. Το ξέρω και γι΄ αυτό γράφω για το πόσο εξαιρετικά δύσκολο είναι. Όταν πρέπει να φύγεις από το παιδί σου είτε για λίγο ή για πολύ σου κόβονται τα πόδια. Όσες αγκαλιές να δώσεις και όσα φιλιά ποτέ δεν είναι αρκετά. Και μέχρι να το ξαναδείς παίρνεις εκατό τηλέφωνα σε όποιον το προσέχει για να δεις αν έφαγε, αν έπαιξε, αν κοιμήθηκε… αν είναι καλά. Και όλα αυτά ακόμα κι αν είναι 20 χρονών, μη σας πω και 30… ακόμα και 50!! Πόσο μάλλον όταν είναι δυο χρονών. Όπου κι αν βρίσκεσαι νιώθεις πάντα ότι το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού σου λείπει… και στο ωραιότερο μέρος του κόσμου να είσαι δεν μπορείς να το απολαύσεις 100%.
Βέβαια, πολλές μελέτες και έρευνες λένε πως είναι καλό και για το παιδί και για τους γονείς να κάνουν τέτοια μικρά διαλείμματα. Και μια που είναι καλοκαίρι υποστηρίζουν πως επιβάλλεται οι γονείς να κλέβουν ένα πενταήμερο και να πηγαίνουν διακοπές μόνοι τους. Τα παιδιά τρελαίνονται να μένουν με τη γιαγιά και τον παππού και είναι ένας καλός τρόπος να αντιλαμβάνονται πως είναι αυθύπαρκτες προσωπικότητες. Όσο για τους γονείς είναι μια καλή ευκαιρία να ανανεώσουν τον έρωτα τους!
Λίγες μέρες ή πολλές, για καλό ή μη σκοπό ο αποχωρισμός είναι αποχωρισμός. Και πονάει… αλλά είναι η στιγμή… γιατί μετά ο άνθρωπος συνηθίζει και προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα… τέτοια είναι η φύση μας. Και αν μιλάμε για διακοπές, τότε τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα καθώς σίγουρα εμείς οι γονείς θα ξεκουραστούμε λίγο και τα παιδιά μας θα εκτιμήσουν την ‘αξία’ μας!!! Αν δεν υπήρχαν αυτές οι εναλλαγές άλλωστε πώς θα ήταν τόσο γλυκιά η ζωή μας;;
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)