Μετά από 4 χρόνια, μπορεί και περισσότερα… τη Δευτέρα το βράδυ πήγαμε με το Νίκο στη συναυλία των Πορτοκάλογλου- Πλιάτσικα. Από νωρίς το μεσημέρι είχα έναν ενθουσιασμό γι’ αυτή την έξοδο. Γιατί η συναυλία σε βάζει σε μια πολύ ιδιαίτερη διάθεση. Νιώθεις πάλι 18 χρονών. Φόρεσα το τζινάκι μου, τα αθλητικά μου, πήρα και το σακιδιάκι μου για να το εφοδιάσω με πατατάκια, αναψυκτικά, νεράκι και όλα τα συναφή και ξεκινήσαμε.
Το κηποθέατρο Παπάγου ήταν σχεδόν γεμάτο όταν φτάσαμε. Όμως βρήκαμε να καθίσουμε αμέσως, η συναυλία ξεκίνησε στην ώρα της και η σκηνή είχε μια απλότητα μαγική. Πράγματα πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα… που είναι ο συνωστισμός στις ουρές, η συναυλία να αργεί τουλάχιστον καμιά ώρα, οι τσακωμοί για τις θέσεις; τι έγινε; Μάλλον είχα πολύ καιρό να βγω σκέφτηκα, ή μήπως η χώρα μας αλλάζει και σε κάποια πράγματα προς το καλύτερο;
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα… θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα.
Δεν είναι η δόξα, δεν είναι τα λεφτά… είναι του δρόμου η χαρά.
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς… στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω.
Να με προσέχεις… γιατί έχω πέσει χαμηλά… μάτια μου γλυκά να με αντέχεις.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα… γιατί ανήκω εδώ!
Στίχοι τόσο επίκαιροι, τόσο αληθινοί, που πάντα αγγίζουν την ψυχή μας…. Μας προβληματίζουν, μας μελαγχολούν, μας κάνουν να σκεφτόμαστε, να νιώθουμε…
Υ.Γ. Μανούλα μου σ' ευχαριστώ που ήρθες για μια εβδομάδα να με βοηθήσεις με τη μικρή κ έκανα πράγματα που μου είχαν λείψει! Σ’ ευχαριστώ και σ’αγαπώ πολύ, πολύ!
Εδώ μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα στο Olga's Blog
-
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)