Τον απολογισμό της για το 2017 έκανε η
Ελεονώρα Μελέτη, μέσα από ένα κείμενο που έγραψε στο προσωπικό της blog, believeit.gr και έχει τίτλο "2017, σ’ ευχαριστώ". H παρουσιάστρια μάλιστα αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στην εγκυμοσύνη της και τον γάμο της με τον Θοδωρή Μαροσούλη, ενώ αποκάλυψε πως το 2017 ήταν μια από τις σπουδαιότερες χρονιές της ζωής της.
Αναλυτικά το κείμενο της Ελεονώρας Μελέτη:
"Σαν και σήμερα πριν ένα χρόνο βρισκόμουν σε ένα φιλικό σπίτι στην Αράχωβα. Σαν και σήμερα πριν δύο χρόνια ήμουν στη Σρι Λάνκα για σερφ. Σας και σήμερα πριν τρία χρόνια είχα ταξιδέψει στην Αυστρία για σκι… Και φέτος είμαι εδώ, στην Αθήνα, ερωτευμένη, παντρεμένη και 6 μηνών έγκυος.
Πολλοί με ρωτάνε αν το περίμενα.
Οι περισσότεροι θα υποστηρίζουν πως “όχι”.
Λίγοι όμως και καλοί γνωρίζουν πως όχι μόνο το περίμενα αλλά είχα μία απόλυτη εσωτερική γνώση όλων όσων έγιναν μέσα στο 2017.
“Του χρόνου τέτοια εποχή, θα είμαι παντρεμένη.”
Έλεγα στους φίλους μου και εκείνοι με κορόιδευαν καθώς δεν όταν ξεστόμιζα αυτά τα λόγια, δεν υπήρχε κανείς που να μπορούσε να με οδηγήσει σε ένα τέτοιο μονοπάτι. Ούτε καν η προοπτική μίας γνωριμίας. Μέσα μου όμως το ήξερα. Ήξερα πως περνάω κάποιες από τις τελευταίες μέρες της πλήρους και αχαλίνωτης ελευθερίας μου γι αυτό και ρουφούσα κάθε της στιγμή.
Όλα ξεκίνησαν από τις αρχές του 2016, όταν συνειδητοποίησα πως η παρουσία ανθρώπων στη ζωή μου, σε φιλικό επίπεδο, περισσότερο με ζημιώνει παρά με ωφελεί.
Ήταν τότε που αποφάσισα να διεκδικήσω στον τομέα αυτό, το καλύτερο για τον εαυτό μου, και τόλμησα να γίνω ρεαλίστρια και σκληρή. Απομάκρυνα από το περιβάλλον μου, ανθρώπους που κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως θα ξερίζωνα κυριολεκτικά από δίπλα μου. Μία διαδικασία επώδυνη αλλά απαραίτητη.
Η ίδια κάθαρση έπρεπε να γίνει και σε επαγγελματικό επίπεδο. Εκεί και αν δεν είχα γύρω μου ανθρώπους που ζούσαν εις βάρος μου, σε υλικό, ψυχικό, συναισθηματικό, εργασιακό επίπεδο.
Ξύπνησα απότομα αλλά τουλάχιστον αυτό έγινε σε μία περίοδο που γνώριζα πως πάντα αποτελούσα αυτόνομη και αυτόφωτη μετοχή στην αγορά εργασίας και δεν είχα ανάγκη από δεκανίκια ούτε “βαμπίρ”.
Το δύσκολο κομμάτι ήταν να συγχωρήσω στον εαυτό μου την συναισθηματική επένδυση που έκανα σε ανθρώπους που θα έπρεπε να αντιμετωπίζω καθαρά και μόνο ως περιστασιακούς συνεργάτες.
Την περίοδο όλου αυτού του “ξεσκαρταρίσματος” ήταν που είχα κλειστεί πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, στον εαυτό μου. Το μόνο που ήθελα ήταν να ταξιδεύω μακριά με τα σανίδια μου και να περνάω όλη την ημέρα μου στη θάλασσα. Εκεί όπου ένιωθα ελεύθερη, ασφαλής και ευτυχισμένη.
Ελάχιστους φίλους είχα κοντά μου, αυτούς που πραγματικά αγαπώ και ξέρω πως δεν χαίρονται μόνο με τη χαρά μου αλλά μοιράζονται και τον πόνο μου.
Ήταν εκείνοι οι μήνες που συνειδητοποίησα πως τελικά αυτό που έχει σημασία στη ζωή, είναι οι λίγοι άνθρωποι. Οι ουσιαστικές σχέσεις, η οικογένεια, οι γονείς, τα αδέλφια και ο σύντροφος.
Είχα τα πάντα εκτός από σύντροφο.
Και δεν είχα σύντροφο από επιλογή.
Για μένα η συντροφικότητα ήταν πάντα κάτι που με τρόμαζε. Η δέσμευση με τρόμαζε.
Συνειδητοποίησα όμως πως αυτό πρέπει να αλλάξει όταν κατάλαβα πως η μοναξιά όχι μόνο δεν με φοβίζει αλλά είναι πλέον τρόπος ζωής. Η καλύτερη παρέα μου. Και άνθρωπος που μπορεί να ζει μόνος, όσο περνούν τα χρόνια, δεν διαπραγματεύεται τα δεδομένα του. Να η παγίδα της μοναχικότητας.
«Για πόσο θα ταξιδεύω μόνη; Για πόσο δεν θα μοιράζομαι τη θάλασσα, τον ήλιο, τα ηλιοβασιλέματα, την εμπειρία και την ευτυχία;»
«Και μετά τι;»
«Ξέρω πως η δέσμευση με τρομάζει γιατί οι επιλογές μου είναι λάθος. Τι θα γινόταν όμως αν οι επιλογές μου γινόντουσαν σωστές;»
Όλες αυτές οι σκέψεις και άλλες πολλές κατέκλυζαν το κεφάλι μου καθημερινά μέχρι που ένα πρωί πήρα αποφάσεις.
Άφησα το εργένικο σπίτι μου στο Καβούρι, και γύρισα στο πατρικό μου.
«Παιδί μου γιατί γύρισες;» Με ρώτησαν οι γονείς μου;
«Γιατί θέλω να περάσω τους τελευταίους μήνες της ελευθερίας μου στο σπίτι μου, έχοντας κοντά τους γονείς μου. Από εδώ θα ξαναβγώ νύφη».
Νόμιζαν πως κάτι μου συμβαίνει.
Ταυτόχρονα, διέκοψα κάθε επαφή και επικοινωνία με οτιδήποτε δεν είχε νόημα, ουσία και προοπτική. Ήμουν ειλικρινής, ίσως για κάποιους σκληρή, αλλά ήταν το σωστό.
Και κάπως έτσι βρέθηκα να υποδέχομαι το 2017 καθαρή, έτοιμη, συνειδητοποιημένη, ανοιχτή, και “άφοβη”.
Φρόντιζα τον εαυτό μου, περνούσα χρόνο στο σπίτι και είχα δίπλα μου μόνο αληθινούς φίλους.
Και μέσα μου κάθε βράδυ που έπεφτα στο κρεβάτι και έκλεινα τα μάτια μου, σκεφτόμουνα πως κάπου, σε αυτή τη γη, υπάρχει ένας άνθρωπος που περιμένει να με γνωρίσει όπως περιμένω και εγώ να συναντήσω εκείνον. Που είναι και αυτός σε μία παρόμοια φάση και πως απλά δεν έχει έρθει ακόμα η κατάλληλη στιγμή για να μπει ο ένας στη ζωή του άλλου.
Ήταν μία από τις πιο όμορφες περιόδους της ζωής μου. Απολάμβανα το κάθε τι σε βάθος, και απλά περίμενα χωρίς ωστόσο να αναμένω! Δεν είχα αγωνία, δεν είχα φόβο, είχα γνώση πως θα συμβεί.
Όπως και έγινε.
Και όταν γίνεται, το αναγνωρίζεις.
Όλα έχουν ροή.
Ό,τι σε φόβιζε δεν υπάρχει πια εκεί. Περιμένεις να γίνει το λάθος αλλά γίνονται μόνο τα σωστά.
Και όλα αυτά που σου έλειπαν σου δίνονται απλόχερα.
Και όλα εκείνα που νόμιζες πως δεν υπάρχουν, τα ζεις. Και εκείνα που δεν άκουγες ειπώνονται. Και κάπως έτσι τα πάντα είναι φυσιολογικά και μέσα σου ξέρεις. Ξέρεις το σωστό. Δεν σκέφτεσαι, δεν πιέζεσαι, δεν αναλύεις, δεν καθυστερείς, δεν βρίσκεις δικαιολογίες, ούτε αφορμές. Απλά βιώνεις.
Όλα όσα ζω είναι αποτέλεσμα μίας υπέροχης ζωής γεμάτης από ανατροπές, ρίσκο, αλλαγές, που με οδήγησαν σε μία κατάσταση πλήρους συνειδητότητας, χάρη στην οποία ήρθαν δίπλα μου οι σωστοί άνθρωποι, επιβεβαιώθηκαν οι διαχρονικοί και εξαφανίστηκαν τα πυροτεχνήματα…
2017 ήσουν μία από τις ομορφότερες, τις πιο γεμάτες και τις πιο ουσιαστικές, καταλυτικές και σπουδαίες χρονιές της ζωής μου μέχρι σήμερα.
Ευχαριστώ.
Μη φοβάσαι τις αλλαγές. Αυτές σε πάνε παρακάτω, όπως το κύμα και ο αέρας…"