Πειθαρχία. Μια λέξη, που για τους αθλητές, τουλάχιστον, γνώριμη και τρόπος ζωής. Η πειθαρχία, μπορεί να θυμίζει καταναγκασμός, κάτι βαρετό. Όμως, η πραγματικότητα, είναι εντελώς διαφορετική. Αν, φυσικά, ασκείται, ως ένας κανόνας που επιβάλλεται, από εξωτερικούς παράγοντες και δεν προέρχεται από την ίδια την βούληση του ατόμου, τότε, ναι, δεν θα την βιώνει ως κάτι ευχάριστο.
Υπάρχουν σίγουρα κάποια στοιχειώδη πράγματα, από τα οποία δεν μπορούμε να παρεκλίνουμε, όπως, π,χ. το να σηκωθούμε και να πάμε στην δουλειά μας συγκεκριμένη ώρα. Αλλά, δεν μιλώ για αυτά που ανήκουν στις υποχρεώσεις μας.
Αναφέρομαι, στην πειθαρχεία, όσον αφορά, την συγκέντρωση. Ένας άνθρωπος που μπορεί, να μείνει με τον εαυτό του, χωρίς να κάνει κάτι, να τρώει, να πίνει, να βλέπει τηλεόραση, απλά να μείνει με τον εαυτό του και να μην τον βασανίζει, τότε αυτός ο άνθρωπος διαθέτει και την ικανότητα να αγαπήσει, καθώς αγαπά, εκτιμά τον ίδιο του τον εαυτό.
Αυτό το άτομο, δεν ψάχνει για σχέση ναυαγοσώστη, αλλά για σύντροφο. Αν ψάχνεις ναυαγοσώστη, από την άλλη, δεν μπορείς και να αγαπήσεις πραγματικά. Ο λόγος, γιατί τα άτομα αυτά εξιδανικεύουν το πρόσωπο που θα γνωρίσουν, νιώθουν σαν να βρίσκονται στην κορυφή του κόσμου, για την αρχή, διαθέτουν στοργή και πολύ γοητεία, αλλά όταν με τον καιρό αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και όχι την φαντασίωσή τους, νιώθουν βαθιά πληγωμένα και απογοητευμένα και μάλιστα πολλές φορές, παραπονιούνται για την υποτιθέμενη αχαριστία του ερωτικού συντρόφου. Γι αυτό και αν επιθυμούμε, να συναντήσουμε στην ζωή αληθινή αγάπη, θα πρέπει, πρώτα, να σεβόμαστε την δική μας ατομικότητα και μοναδικότητα,να τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας, αποδεχτεί και κατανοήσει και να μην διαχωρίζουμε την αγάπη προς τον εαυτό μας, από τον σεβασμό προς τον έτερο άνθρωπο. Εν ολίγοις, αγάπη και σεβασμός προς το άτομο μας, συνεπάγεται, αγάπη και σεβασμός προς τον άλλον. Επίσης, η εκμάθηση συγκέντρωσης, θα βοηθήσει στην αποφυγή ανούσιων συζητήσεων, που έχουν σκοπό το χάσιμο χρόνου χωρίς αποτέλεσμα και αντίθετα την εξικονόμηση χρόνου, βιώνοντας όσα λέμε και κάνουμε πραγματικά ουσιαστικά και όχι αφηρημένα.
