Έρωτας...

Είναι αποδεδειγμένο, ότι τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες νιώθουν έντονη έλξη για ανθρώπους που κρύβουν ένα μυστήριο. Μόνο που το μυστήριο, κάποιες φορές όταν περάσει λίγος καιρός και γνωρίσεις τον άλλον, ανακαλύπτεις, ότι δεν έκρυβε κάποιο πέπλο μαγείας ή φαντασίωσης, αλλά ανασφάλειες και φοβίες.  Τι γίνεται άραγε με τον έρωτα; Τι μας κάνει και ενώ αποθεώνουμε στην αρχή τον σύντροφό μας, στην πορεία τον μικραίνουμε σε βαθμό που ο χωρισμός είναι η μόνη λύση; Πώς άραγε ο έρωτας μπορεί να περάσει στο επόμενο βήμα που λέγεται αγάπη, χωρίς να χαθεί ο ενθουσιασμός και ο σεβασμός για τον άλλον; Ερωτήματα που προσπαθώ να βρω απαντήσεις.  Ο δυτικός κόσμος τον έρωτα τον παρουσιάζει δραματικό, όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα. Έντονες παθιασμένες ιστορίες με πονεμένο, καταδικασμένο τέλος. Από την άλλη, σκέφτομαι και λέω ότι ο έρωτας, ο πραγματικός έρωτας, είναι μια ιστορία χωρίς ιστορία και χωρίς τέλος. Είναι, ίσως, ό,τι δεν περνάει, ό,τι παραμένει στην καρδιά σου ζωντανό, όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες φορές και αν αλλάξεις δρόμο, είτε από πείσμα, είτε από εκδίκηση, είτε από έναν άλλον ενθουσιασμό. Ίσως, ο αληθινός έρωτας να περνάει ελάχιστες φορές από την ζωή των ανθρώπων και ίσως οι τυχεροί είναι όσοι δεν φοβήθηκαν να τον κυνηγήσουν με όποιο κόστος. Ίσως από την άλλη, απλά να κάνει την εμφάνισή του, όποτε σε βρίσκει θετικό και δεκτικό. Αυτό το συναίσθημα, που σε κάνει να χάνεις την λογική σου. Αυτό το συναίσθημα που σε εξουσιάζει, που όσο σοφός, ισχυρός και αν είσαι μπροστά του γίνεσαι αδύναμος, ανίσχυρος. Τι γίνεται τελικά με τον έρωτα; Όσες σπουδές και να έχεις κάνει, όσες επιχειρήσεις και αν έχεις δημιουργήσει, όσο δημοφιλής και αν είσαι, ο έρωτας σε κάνει ό,τι θέλει, όποτε θέλει, όταν θέλει.