«Ήταν Πάσχα και ήμουν στο Βόλο όταν ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα ένα σταμπωτό καμβά σε μια βιτρίνα. Σε ένα από τα τελευταία μαγαζιά με ταμπέλα «Εργόχειρο», «Κέντημα» ή κάτι τέτοιο, που καταφέρνουν να επιβιώνουν ακόμα την εποχή του κινέζικου φασόν. Στην πιο λαμπρή στιγμή του κιτς, ο καμβάς περίμενε την χρυσοχέρα που θα τον αναστήσει με μερικά εκατομμύρια βελονιές του γκομπλέν για να τον κρεμάσει κορνιζαρισμένο σε χρυσή κορνίζα στο σαλόνι της πάνω από τον καναπέ. Η τύχη αποφάσισε η χρυσοχέρα να είμαι εγώ. Το κέντημα το είχα οικειοθελώς καταχωρήσει στα αζήτητα της παιδικής μου ηλικίας, μαζί με όλους υπόλοιπους καταναγκασμούς της γιαγιάς μου. Μετά τις πρώτες αβέβαιες βελονιές, το κακό είχε γίνει. Η σταυροβελονιά έγινε το πάθος και ο μοναδικός λόγος της ύπαρξής μου», εξηγεί πώς εμπνεύστηκε τη συλλογή της Idi Prikos η Ελένη Ψυχούλη.
«Τα πολύτιμα» – μεγάλα κομμάτια που έχει κεντήσει η ίδια και έχει ενσωματώσει σε τραπεζομάντηλα, couvre-lits, μαξιλάρια-, τραπεζομάντιλα, μαξιλαράκια από υφάσματα που έχει φέρει από ταξίδια της και στα οποία πρόσθεσε χειροποίητα σεμέν, δαντέλες, κεντήματα «της γιαγιάς», αλλά και ποδιές κουζίνας, πιάστρες, σουπλά και γάντια για το φούρνο. Για την Ελένη όλα αυτά είναι απλώς «η ανάγκη να δημιουργηθεί μια νέα αισθητική, ένα μέλλον με έμπνευση από την ελληνική παράδοση και όχι μέσα από το άψυχο lifestyle».
Από την Αλεξάνδρα Παπαδάκη.
Φωτογραφίες: Αναστασία Αδαμάκη
Από το περιοδικό «Οικία & Διακόσμηση».
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)