Αρκετές μελέτες, εργαστηριακές και σε πειραματόζωα, δείχνουν ότι η εχινάκεια (Echinacea) ενισχύει το ανοσοποιητικό και ανακουφίζει από τον πόνο. Παράλληλα παρουσιάζει αντιφλεγμονώδη, αντιμικροβιακή και αντιοξειδωτική δράση. Γι’ αυτό χρησιμοποιείται από πολλούς για την αντιμετώπιση ουρολοιμώξεων, αλλεργικής ρινίτιδας, ωτίτιδας κ.λπ. Ο λόγος όμως που ευθύνεται για τη δημοτικότητα του εν λόγω βοτάνου είναι το κοινό κρυολόγημα αφού αρκετές μελέτες δείχνουν ότι η χρήση της επιταχύνει τον ρυθμό ανάκαμψης, επιτρέποντας γρηγορότερη ανακούφιση από τα συμπτώματα. Μάλιστα μία ανασκόπηση 14 ερευνών αναφέρει ότι η χρήση της echinacea, μείωσε την συχνότητα εμφάνισης κρυολογήματος κατά 52% και επιτάχυνε την ίαση κατά 1-4 ημέρες. Η δράση της ωστόσο στο συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί ακόμα αντικείμενο μελέτης και διαφωνιών.
- Πού οφείλεται η δράση της;
Τα δραστικά της συστατικά φαίνεται να είναι κάποιοι πολυσακχαρίτες, οι οποίοι ενισχύουν το ανοσοποιητικό καθώς και αιθέρια έλαια και φλαβονοειδή, στα οποία οφείλει την αντιφλεγμονώδη δράση της. Η σύσταση όμως αυτή φαίνεται να διαφέρει ανάλογα με το σημείο του φυτού. Το χαμηλό μέρος και η ρίζα φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε αιθέρια έλαια και μικρότερη σε αντιοξειδωτικά σε αντίθεση με το ανώτερο μέρος του φυτού. Γι’ αυτό και στη Γερμανία π.χ., όπου η παραγωγή και πώληση βοτάνων, ορίζεται από την κρατική νομοθεσία, μόνο το ανώτερο μέρος της μπορεί να φέρει ισχυρισμούς για την αντιμετώπιση του κρυώματος, των ουρολοιμώξεων κ.α.
Ένα μεγάλο της πλεονέκτημα είναι ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάθε ηλικία, από την παιδική μέχρι και την τρίτη. Φυσικά στα παιδιά η δόση πρέπει να ρυθμίζεται ανάλογα με το βάρος τους. Για τους ενήλικες (~80 κιλών), η δόση είναι περίπου 300 mg σκόνης από το υπέργειο τμήμα του φυτού. Γενικότερα δεν υπάρχουν αντενδείξεις για την χρήση της. Παρόλα αυτά είναι καλό να αποφεύγεται από άτομα που χρησιμοποιούν κάποια φαρμακευτική αγωγή για την καταστολή της ανοσοποιητικής λειτουργίας του οργανισμού., όπως μετά από μία μεταμόσχευση κ.α.
Γεωγραφικά, η εχινάκεια αναπτύσσεται στην Δυτική Αμερική, όμως καλλιεργείται εδώ και αρκετά χρόνια σε χώρες της Ευρώπης. Ανασκαφές και αρχαιολογικές μελέτες αποδεικνύουν ότι αμερικάνοι ιθαγενείς τη χρησιμοποιούσαν πριν από 400 χρόνια με σκοπό να θεραπεύσουν λοιμώξεις, πληγές, μαλάρια, σύφιλη, οστρακιά, δηλητηριάσεις και μάλλον κάθε τι που μπορεί να τους ενοχλούσε. Βέβαια μετά τον 19ο αιώνα και με την είσοδο των αντιβιοτικών, η χρήση της περιορίστηκε δραστικά. Στα μέσα του 20ου αιώνα όμως ξεκίνησε στην Γερμανία η πιο τακτική μελέτη των βοτάνων. Τότε ξεκίνησε και η χρήση της ξανά, ως μέρος παρασκευασμάτων που χρησιμοποιούνται στην αντιμετώπιση των κρυωμάτων, της γρίπης και των συμπτωμάτων τους.
Mε τη συνεργασία του Γιάννη Χρύσου, Κλινικού Διαιτολόγου – Διατροφολόγου, Δ/ντη του Διαιτολογικού Τμήματος Ευρωκλινικής Παίδων και Γεν. Γραμματέα Ελληνικού Ινστιτούτου Διατροφής.
Διαβάστε περισσότερα στο www.formamag.gr.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)