Σωτήρης Κοντιζάς: Δεν φαντάζεστε ποιο είναι το ιαπωνικό όνομα της δίχρονης κορούλας του

Στο DownTown Κύπρου παραχώρησε συνέντευξη ο Σωτήρης Κοντιζάς, ο οποίος αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στη σχέση με την κόρη του, Αριάννα-Τσιχίρο.

Η κόρη σας, σας μοιάζει;

Το όνομά της είναι Αριάννα-Τσιχίρο. Η μικρή είναι δύο ετών και, ναι, έχει στοιχεία δικά μου, αλλά και της γυναίκας μου. Όπως βλέπεις, έχει πάρει τα μάτια μου (μου δείχνει με το χέρι του στην άκρη του μαγαζιού την κόρη του, που βρίσκεται στην αγκαλιά της μητέρας της).

Ασχολείστε με τη μικρή;

Ναι, αλλά όχι όσο θα ήθελα και η γυναίκα μου, μου βάζει χέρι πολλές φορές και μου τη λέει… (γελάει). Δίκιο έχει, αλλά οι χρόνοι μας πια είναι πολύ πιεσμένοι μέσα στην καθημερινότητα. Προσπαθώ κάθε μέρα να περνάω χρόνο μαζί της. Να παίζουμε, να μιλάμε, να περνάμε ποιοτικό χρόνο. Αλλά δεν είναι κάθε μέρα εφικτό αυτό.

Της μιλάτε στα ιαπωνικά ή στα ελληνικά;

Η γυναίκα μου είναι μισή Ελληνίδα, μισή Ιταλίδα. Οπότε το παιδί ακούει ελληνικά, ιταλικά, ιαπωνικά. (Βλέπει που τον κοιτάζω απορημένος και χαμογελάει). Ξέρεις, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει άπειρες δυνατότητες. Δεν υπάρχει θέμα να μπερδευτεί η μικρή!

Εσείς δεν μπερδευτήκατε ποτέ με δύο κουλτούρες μέσα στο σπίτι;

Ο πατέρας μου είναι Έλληνας και παντρεύτηκε τη μητέρα μου, η οποία κατάγεται από την Ιαπωνία. Γνωρίστηκαν όταν ήταν εκείνος στην Αγγλία για σπουδές. Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά φύγαμε αμέσως για την Ιαπωνία, μέχρι τα δύο μου χρόνια. Έχουμε άπειρες διαφορές οι δύο λαοί. Μεγάλωσα, όμως, και με τις δύο κουλτούρες και μου είναι οικείες. Ωστόσο, νιώθω πιο κοντά στην Ελλάδα. Ας πούμε στην Ιαπωνία οι άνθρωποι είναι πιο απόλυτοι, πιο «τετράγωνοι». Εδώ είμαστε πιο εξωστρεφείς. Για παράδειγμα, αν πάει η μάνα μου στην Ιαπωνία, που έχει να πάει πέντε χρόνια, και δεν αγκαλιάσει εκείνη τη μητέρα της, η γιαγιά μου δεν θα την αγκαλιάσει. Είναι πιο εσωστρεφείς.

Στο σχολείο ξεχωρίζει ένα παιδί που μιλάει ιαπωνικά;

Στο σχολείο ξεχωρίζει κι ο ψηλός, κι ο κοντός, κι ο χοντρούλης κι εκείνος που έχει μεγάλα αυτιά. Υπάρχουν τα παρατσούκλια, έμενα με φώναζαν «φουτζίτσου» (γελάει). Τότε με πείραζε, το έπαιρνα μέσα μου. Τα παιδιά είναι σκληρά. Άθελά τους βέβαια. Δεν θα μιλήσω για ρατσισμό ή για bullying, γιατί δεν υπάρχει φυλετικός ρατσισμός σε αυτή την ηλικία, αλλά ξεχωρίζει το διαφορετικό. Μεγαλώνοντας, δεν με πείραζαν πια αυτά, αλλά μικρός έλεγα «γιατί σε μένα;». Όταν είσαι μικρός, πονάς πιο εύκολα.