Οι «Σφήκες» του Αριστοφάνη σε ελεύθερη διασκευή - σκηνοθεσία της Λένας Κιτσοπούλου ανέβηκαν στην Επίδαυρο και δίχασαν το κοινό, πυροδοτώντας την ίδια στιγμή έναν πρωτοφανή «πόλεμο» στα social media.
Η Λένα Κιτσοπούλου επιχείρησε να προσαρμόσει το βασικό μήνυμα της αριστοφανικής κωμωδίας στο σήμερα, προκειμένου, όπως η ίδια σημειώνει να φωτίσει με καυστικό χιούμορ και σκωπτική διάθεση, τη συστημική σαπίλα, τις κοιμισμένες άμυνες, τον ρατσισμό, τον φανατισμό, την άκαμπτη πολιτική ορθότητα της εποχής μας. «…σε καταδικάζω στην εκπομπή μου, στο κινητό μου, δημόσια, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, και προσέξτε καλά: όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου είναι φασίστας, είναι συνένοχος με τον ένοχο. Κατηγορώ, άρα είμαι κάτι. Κατηγορώ άρα υπάρχω…» σημειώνει η σκηνοθέτρια που επιχειρεί να ζωντανέψει μπροστά μας πότε τον βούρκο που μας απειλεί και πότε εκείνο το άλλο, το ιδεώδες, που μας εξυψώνει.
Η παράσταση «Σφήκες», που αποτελεί συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου με το ΚΘΒΕ, βρέθηκε στο στόχαστρο των κριτών των social media, ανάμεσά τους, η Έλενα Ακρίτα και ο Πέτρος Τατσόπουλος.
Η ανάρτηση της Έλενας Ακρίτα
«Δε βλέπω Κιτσοπουλου, δεν την αντέχω. Δυο παραστάσεις της έχω δει, μού φτάνουν και μού περισσεύουν. Όμως η Επιδαυρος θα υπάρχει και μετά απ’ αυτή. Όπως υπήρξε και πριν. Τότε που επί δεκαετίες, λιωναμε τις σπαντριγιες μας για να δούμε την κάθε βαρετή, στομφώδη, χυδαία, μεγαλόστομη αηδία που ανέβαζαν οι κλίκες βολεμένων δημιουργών, θιασαρχών, ημετερων, μεταφραστών-κριτικών, παραγωγών ό,τι να ‘ναι, βαριεστημένων κορυφαίων του Χορού, ηθοποιών-δημοσίων υπαλλήλων του Εθνικού και τηλεαστερων με πρόσφατο σουξέ στη φαρέτρα τους. Και κάτι νούμερα (ξεχασμένα σήμερα πια) που νόμιζαν ότι τη σκηνοθεσία τούς την υπαγόρευε ο Αισχύλος στ’ αυτί. Ηταν η Επίδαυρος των ολίγων και εκλεκτών #not που διαχρονικά λυμαίνονταν το Αρχαίο Θέατρο σαν να ήταν το αμπέλι του παππού τους. Κι επιβίωσε. Τους έγραψε όλους κι επιβίωσε. Ως θεατές έχουμε βαρεθεί, έχουμε σιχαθεί, έχουμε εξαγριωθεί, έχουμε δει ξεπέτες, έχουμε φύγει τρέχοντας από παραστάσεις όπου οι αρχαίοι συγγραφείς κατακρεουργούντο με τις πλέον σαδιστικές μεθόδους. Όμως η Επιδαυρος είναι πάντα εκεί. Και θα είναι πάντα εκεί. Και πριν την Κιτσοπουλου και μετά την κάθε Κιτσοπουλου. Συνεπως…. Βάλτε το μαχαίρι στο θηκάρι. Και ήρεμα λίγο, εχουμς και καύσωνα…» έγραψε η Έλενα Ακρίτα.
Η ανάρτηση του Πέτρου Τατσόπουλου
Από την άλλη και ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος, σε ανάρτησή του, σχολίασε με αιχμηρό τρόπο την παράσταση «Σφήκες» της Λένας Κιτσοπούλου.
Οι Σφήκες της Λένας Κιτσοπούλου
Οι Σφήκες του Αριστοφάνη είναι μια κωμωδία που σπάνια ανεβαίνει στην ελληνική σκηνή. Το έργο επιστρέφει στο δραματολόγιο του Εθνικού εξήντα χρόνια μετά την παράσταση του Αλέξη Σολομού, σε μια σύγχρονη μεταγραφή από τη Λένα Κιτσοπούλου που υπογράφει την ελεύθερη διασκευή του και τη σκηνοθεσία. Στην πρώτη κάθοδό της στην Επίδαυρο, η αιρετική δημιουργός, πλαισιωμένη από μία σπουδαία ομάδα συνεργατών και ηθοποιών, αναμετριέται με ένα έργο που αναστοχάζεται πάνω στις παθογένειες της δημοκρατίας μας και τις ρωγμές της δικαιοσύνης.
Στους Σφήκες, ο Αριστοφάνης χρησιμοποιεί το όχημα της κωμωδίας για να σατιρίσει, με τον αξεπέραστα αιχμηρό του τρόπο, ένα ζήτημα βαθιά πολιτικό: τη διάβρωση του δικαστικού συστήματος, του ακρογωνιαίου λίθου της λαϊκής κυριαρχίας στην αρχαία Αθήνα. Από τη μία ένας χαιρέκακος, δικομανής ηλικιωμένος δικαστής που ζει για να καταδικάζει «ενόχους» κι από την άλλη ο απεγνωσμένος γιος του, ένα σαθρό δικαστικό σύστημα που μοιράζει επιδόματα και μια ολόκληρη κοινωνία από Σφήκες: άτομα σκληρά με οξύ κεντρί, ακόρεστη όρεξη για κριτική και μηδενική διάθεση για αυτοκριτική. Μια κοινωνία εγκλωβισμένη μέσα στο αποπνικτικό κουκούλι της διχόνοιας και της κακεντρέχειας. Μια κοινωνία που συστρέφεται, σπαρταρά, εξαπολύει κατηγορώ και καταλήγει να τρέφεται από το ίδιο της το δηλητήριο.
Στην παρούσα εκδοχή η σκηνοθεσία στρέφει το βλέμμα της στα σύγχρονα «κεντριά», στα λαϊκά δικαστήρια που στήνονται στις τηλεοπτικές εκπομπές και στα σόσιαλ μίντια. Με καυστικό χιούμορ και σκωπτική διάθεση φωτίζει τη συστημική σαπίλα, τις κοιμισμένες άμυνες, τον ρατσισμό, τον φανατισμό, την άκαμπτη πολιτική ορθότητα της εποχής μας. «…σε καταδικάζω στην εκπομπή μου, στο κινητό μου, δημόσια, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, και προσέξτε καλά: όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου είναι φασίστας, είναι συνένοχος με τον ένοχο. Κατηγορώ, άρα είμαι κάτι. Κατηγορώ άρα υπάρχω…» σημειώνει η σκηνοθέτρια που επιχειρεί να ζωντανέψει μπροστά μας πότε τον βούρκο που μας απειλεί και πότε εκείνο το άλλο, το ιδεώδες, που μας εξυψώνει.
Η παράσταση προτείνεται σε θεατές από 15 ετών και άνω.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)