Μια συγκλονιστική ανάρτηση για τον 15χρονο σήμερα γιο της Χρήστο, έκανε η Νένα Χρονοπούλου. Η ηθοποιός, με αφορμή ότι η 14η Μαΐου είναι η μέρα που πήρε το παιδί της σπίτι μετά από πέντε μήνες που βρισκόταν στην εντατική, θέλησε να περιγράψει τα συναισθήματά της.
Να σημειώσουμε πως ο γιος της Νένας Χρονοπούλου ήρθε στη ζωή ενώ ήταν μόλις 25 εβδομάδων και τεσσάρων ημερών. Ζύγιζε μόνο 850 γραμμάρια και ήταν 31 εκατοστά.
Η ανάρτηση της Νένας Χρονοπούλου
Ήταν 14 Μαϊου του 2005, σημαδιακή ημέρα, η ημέρα που ήρθες πρώτη φορά στο σπίτι σου, η ημέρα που η κούνια σου δε θα ήταν άδεια πια, το δωμάτιό σου θα γέμιζε από το γέλιο ή το κλάμα σου, και νανουρίσματα που είχα γράψει όσο σε καρτερούσα...Βλέπεις ήταν πέντε ολόκληρους μήνες άδειο και σε περίμενε...
Ήταν η ημέρα που "πήρα το παιδί μου σπίτι του", μετά από πέντε ολόκληρους μήνες στην ΕΝΤΑΤΙΚΗ, η ημέρα που φοβόμουν πως δε θα τα καταφέρω μένοντας μόνη μου μαζί σου δίχως τη στήριξη των γιατρών και των νοσηλευτριών σου.
" Μην τον φοβάσαι" μου είχε πει η Άννα Βασιλειάδου, "δεν ξέρει τι δεν ξέρεις, αλλά νιώθει το φόβο σου, γι' αυτό μην του τον δείξεις ποτέ σου", μου είπε όταν είδε τον τρόμο στα μάτια μου μόλις έβγαινα από τη ΜΕΝΝ του ΙΑΣΩ κρατώντας σε στην αγκαλιά μου.
Το οξύμετρο που φορούσες στο ποδαράκι σου φώτιζε και χτυπούσε κάθε φορά που ο κορεσμός έπεφτε, και η περιβόητη ΑΜΠΟΥ, στεκόταν περήφανη δίπλα μας για να σου δώσω ανάσες σε περίπτωση που κάτι μου πάθαινες στο σπίτι...
Έτσι ήρθες σπίτι σου, με μηχανήματα που θα βοηθούσαν την ανάσα σου σε περίπτωση που... Την έχανες...
Και εμείς εκεί, να παρακαλάμε να περάσουν τα λεπτά, οι ώρες και οι μέρες για να μπορέσεις να γίνεις δυνατός...
Και τα κατάφερες, μέσα σε 15 μόνο ημέρες σταμάτησες να παίρνεις πια φάρμακα, έφτιαξαν όλα επάνω σου, και σιγά - σιγά σταμάτησα να φοβάμαι πως θα μου φύγεις κάποια στιγμή που θα έχουν κλείσει τα μάτια μου από την εξάντληση...
Και είσαι μέχρι σήμερα κοντά μου, και ευχαριστώ το Θεό που υπάρχεις γιέ μου, γιατί αν δεν υπήρχες στη ζωή μου δε θα είχα καταλάβει τι θα πει αληθινή αγάπη...
Αν δεν υπήρχες εσύ πυξίδα μου σε ένα αβέβαιο χάρτη θα είχα χαθεί μέσα σε δρόμους που δε θα είχαν αξία...
Και δε φοβάμαι πως θα είχα χάσει τη δική μου, αλλά σίγουρα δε θα είχα βρει τη δική σου ανεκτίμητη και παντοτινή που φωτίζει ότι αγγίζει... Λατρεμένε μου... Για όσο... Μαζί !!!
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)