Πέντε μήνες μετά τον θάνατο της γυναίκας του, Αναστασίας ο Πύρρος Δήμας έκανε μια συγκινητική εξομολόγηση στο lifo.gr. O Ολυμπιονίκης ζει πλέον στο Σικάγο, έχοντας αναλάβει την Αμερικανική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών.
Νομίζω ότι ένα από τα γενναία που έχετε κάνει –ακόμα πιο πολύ ίσως και από τους Ολυμπιακούς Αγώνες ή τις δημόσιες τολμηρές πολιτικές δηλώσεις– είναι ο τρόπος με τον οποίο ποτέ δεν κρύψατε την αγάπη σας και την ευγνωμοσύνη σας για τη σύζυγό σας και στη συνέχεια, βέβαια, τη συντριβή σας για τον χαμό της. Πέντε μήνες μετά, πόσο πιο πολύ βαραίνει η απουσία της και η συνειδητοποίηση ότι δεν είναι εδώ;
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη της συνειδητοποίησης. Νομίζεις ότι είναι εδώ. Αμέσως καταλαβαίνεις ότι δεν είναι. Το ξεχνάς, αλλά μόλις έχεις περάσει ένα πένθος της στιγμής. Κι αυτό συμβαίνει πολλές φορές. Πενθείς πολλές φορές. Θα φύγει, βέβαια, αλλά δεν θα χαθεί. Ο πόνος μένει σαν τις πληγές που λέγαμε.
Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που σε ταπεινώνει, σε κάνει να χάσεις την προσωπικότητα και την ελευθερία σου. Στιγμές που εύχεσαι να έρθει ο θάνατος ως λύτρωση. Το αισθανθήκατε ποτέ αυτό ή είχατε μέχρι το τέλος πίστη σε ένα θαύμα που θα νικήσει το σώμα και την αρρώστια;
Η χειρότερη μορφή του καρκίνου σε σκοτώνει, αλλά κάνει και τους δικούς σου να αργοπεθαίνουν. Κοιτάζουμε πάντα τον άνθρωπο στο κρεβάτι και καλά κάνουμε. Ας μην ξεχνάμε, όμως, κι αυτούς που είναι γύρω από το κρεβάτι. Και αυτοί με κομμάτια ζωής το πληρώνουν όλο αυτό. Με την Αναστασία, που λέτε, εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο. Γι' αυτό και νίκησε και τη στατιστική και έζησε πέρα από τις προγνώσεις. Δοκιμάσαμε οτιδήποτε υπήρχε, ως την τελευταία στιγμή. Και μετά άρχισε να σβήνει. Εκεί, ναι, ο θάνατος προβάλλει ως λύτρωση. Όχι για σένα που κρατάς τον σφυγμό του ανθρώπου σου, αλλά για τον ίδιο. Και μετά για τους άλλους, για την αγωνία τους. Η ζωή, ούτως ή άλλως, είχε τελειώσει. Ήταν μόνο μαρτύριο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)