Με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης του, με τίτλο «Α-πε-λπι-σί-το» στο «Θέατρο Αθηνών» στις 13 Νοεμβρίου, ο Λάκης Λαζόπουλος παραχώρησε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στη Μαρία Ανδρέου και στο ένθετο «ENJOY» της «Κυριακάτικης Δημοκρατίας».
Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε για το νέο του επαγγελματικό βήμα και το μήνυμα που στέλνει, τις επιθυμίες αλλά και το όνειρο που έχει να γίνει ο νέος FINOS της τηλεόρασης.
Διαβάστε παρακάτω το σχετικό απόσπασμα:
-«Α-πε-λπι-σί-το»! Λάκη, σ' αυτόν τον ρυθμό χορεύει η Ελλάδα ,τα τελευταία χρόνια;
Ναι. Έχουν διαλυθεί όλοι και όλα. Είναι σαν να έχει συντριβεί ένας αεροσκάφος. Άλλοι έχουν χαθεί τελείως, άλλοι έχουν σωθεί με τραύματα, άλλοι ψάχνουν τα πράγματα τους, άλλοι τα μαζεύουν και άλλο περπατάνε λίγο καλύτερα μέσα στα συντρίμμια. Μετά από δέκα χρόνια οι αιτίες της συντριβής δεν έχουν γίνει γνωστές αλλά οι συνέπειες της συντριβής συνεχίζουν να υπάρχουν. Νομίζω ότι οι Έλληνες αφήνουν κάθε φορά το νήμα πίσω, αγνοώντας ότι αν δεν το έχεις το νήμα δεν μπορείς να ξαναβρεθείς από εκεί που μπήκες. Για να βγεις από ένα πρόβλημα, βγαίνεις από την ίδια πάντα είσοδο . Αν παρουσιαστούν πεντακόσιες πόρτες διαφορετικές δεν θα βρεις την λύση. Η διέξοδος κινδύνου είναι η αρχική είσοδος .Όσο και αν φαίνεται παράξενο αυτό.
-Πως βιώνεις εσύ προσωπικά τον φασισμό;
'Οτι από την στιγμή που βγάζεις κάποια χρήματα πρέπει να το βουλώσεις και να μην ξαναμιλήσεις. Δηλαδή η Μέριλ Στριπ ,ο Τζόρζτ Κλούνει , ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο που κόβουν εισιτήρια στον κινηματογράφο- ελπίζω να μην τους κατηγορήσουμε επειδή πουλάνε- τους απαγορεύεται να έχουν και πολιτική άποψη για ότι συμβαίνει στην ανθρωπότητα; Εδώ όμως αν κάποιος τοποθετηθεί προοδευτικά θα πέσουν να τον φάνε και ας μιλάει για το καλό της χώρας.
-Στην νέα σου επιθεώρηση αυτή την κρυμμένη Ελλάδα, ή ακόμη και αυτήν Ελλάδα που αντιστέκεται την παρουσιάζεις;
Μα έτσι ξεκίνησε όλη μου η ιδέα. Μπήκα σε ένα ταξί και ο οδηγός ήταν ένα πιτσιρικάς 32 ετών. Ξαφνικά αυτός ο νεαρός αρχίζει και μου μιλούσε με τόσο πάθος για τα όσα συμβαίνουν στην χώρα που μένω άφωνος. Του λέω ρε παιδί μου που είσαι εσύ εξαφανισμένος; Μα δεν είμαι μόνο εγώ που σιωπώ, σιωπούν και άλλοι. Η Ελλάδα δεν μας ξέρει, ότι υπάρχουμε, μας αγνοεί. Και μου βάζει ένα βίντεο από μια συναυλία του Γιάννη Χαρούλη που χιλιάδες νέοι και νέες τραγουδούσαν την «Αρετούσα και τον Ερωτόκριτο». Μου λέει το έχετε δει σε καμία τηλεόραση αυτό; Αφού τόσοι πάμε να τον δούμε γιατί τα κανάλια δεν το δείχνουν; Πιστεύετε ότι την ελληνική νεολαία την νοιάζουν μόνα τα νύχια, τα μαλλιά, τα τατουάζ και η βλακεία; Όχι. Αυτό είναι το μικρό ποσοστό. Είμαστε η άλλη Ελλάδα που είμαστε κρυμμένοι. Ζούμε αλλιώς και γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Αυτήν την στιγμή μου ήρθε η ιδέα να φτιάξω αυτή την αόρατη Ελλάδα μέσα στην ορατή Ελλάδα σε μια επιθεώρηση δωματίου.
-Πιστεύω ότι οι ρηχές σε ερωτήσεις είναι κάτι που δεν αντέχεις...
Η μαρίδα κολυμπά στα ρηχά. Ένα ψάρι που έχει ένα όγκο, ένα δελφίνι, κινδυνεύει να κολυμπά στα ρηχά. Πρέπει να το σπρώξουν στα βαθιά για να ζήσει. Σήμερα ζούμε στην εποχή που θέλουν να βγάλουν όλα τα ψάρια στα ρηχά. Και εγώ δεν μπορώ να συμπορευτώ με την ρηχότητα. Δεν θα την αποφύγω, το ξέρω, αλλά δεν θα συμπράξω. Δεν θα γίνω μέρος της. Άρα λοιπόν η παράσταση έχει πολύ γέλιο αλλά και συγκίνηση,. Με μια μουσική την οποία έχει καταγράψει με πολύ ωραίο τρόπο ο Σταμάτης Κραουνάκης...
-Ποιο είναι το μήνυμα της παράστασης;
Να επιστρέψουμε στην απλότητα! Το έργο κλείνει με ένα τραγούδι που λέει: «Θέλω να ζήσω σε ένα όνειρο μικρότερο, να είναι δικό μου και ας είναι και χειρότερο. Με ξένα λόγια δεν μπορώ να περπατάω. Δεν είμαι αυτό που έγινα, δεν έζησε ποτέ ο εαυτός μου ,πως στους καθρέφτες με χαμόγελο και μέσα μου να σέρνεται ο καημός μου. Έλα και δώσε μου ένα φως, ένα μικρό φωτάκι να ζήσω ήρεμα και απλά σε ένα δωματιάκι». Η απλότητα δεν έχει να κάνει με την οικονομική άνεση. Οι πνευματικοί άνθρωποι στην Ελλάδα δεν μιλάνε. Μιλάνε οι παπαγάλοι. Μπορεί μια χώρα να αντέξει το βουητό του τίποτα;
-Τι θα ήθελες να κάνεις στην τηλεόραση;
Αυτήν την στιγμή θέλω την ηρεμία μου, γιατί περνώ διάφορα προσωπικά προβλήματα. Αυτό όμως που θα ήθελα για να ξεφύγω θα ήταν να γύριζα το θεατρικό έργο «Θεέ μου τι σου κάναμε;» ως μια τηλεοπτική σειρά. Θα έχει πλάκα. Ωραία κωμωδία. Αν θα ήθελα να γίνω κάτι είναι να γίνω ο νέος FINOS της τηλεόρασης. Να είχα ένα στούντιο παραγωγής σειρών, ταινιών που να μοιράζονται σε όλα τα κανάλια και να αξιοποιήσω όλο το δημιουργικό δυναμικό της χώρας σε ένα καινούριο προσανατολισμό. Αυτό για μένα είναι κάτι. Εγώ όταν έκανα τους «Μήτσους» τους έκλεισα σ ένα στούντιο αλλά λειτούργησα το συναίσθημα της κωμωδίας. Ο Φίνος χώρισε τους πρωταγωνιστές σε κατηγορίες. Ο Χατζηχρήστος είναι ο επαρχιώτης, ο Βέγγος τρέχει με άγχος, η Βασιλείδου είναι η άσχημη που θέλουν να την παντρέψουν, ο Ηλιόπουλος είναι ο αφοπλισμένος που θέλει να αποκαλύψει την αλήθεια, ο Κωνσταντάρας είναι ο πενηντάρης που θέλει να τσιλημπουρδίσει. Ο καθένας είχε τον ρόλο του. Ο Φίνος διάλεξε τους υπαρκτούς χαρακτήρες μιας εποχής και τους ανέδειξε. Όπως και εγώ και στους «Μήτσους». Ο τσιγκούνης ας πούμε περνά σήμερα από τον σπάταλο και τον κοροϊδεύει, γιατί η κάθε εποχή φωτίζει τον κάθε χαρακτήρα διαφορετικά. Και όλη η ζωή είναι σε ποιο φωτισμό θα σε βάλει η μοίρα...
-Εμείς στην Ελλάδα έχουμε ωραίο φως;
Στην Ελλάδα έχουμε ένα ατού. Από πάνω μας έχουμε μια δυνατή λάμπα. Και πήραμε όλοι μαζί μια μαγκούρα και σπάσαμε αυτήν την λάμπα. Και βυθιστήκαμε σε ένα σκοτάδι άνευ λόγου. Το φως όμως δημιουργεί την μνήμη στους ανθρώπους. Δεν μπορεί να θυμηθείς μια χώρα με λάθος φωτισμό . Φεύγει από την μνήμη σου. Η Ελλάδα έχει χρώματα που το φως τα αποτυπώνει δυνατά στο φίλμ. Δεν είναι τυχαίο που είμαστε μια χώρα με παντζούρια στα σπίτια; Στην Βόρεια Ευρώπη δεν έχουν.
-Τι θέλεις για τον Λάκη;
Θα ήθελα να ζω ήρεμα και όχι με υστερία. Να ζω περισσότερο χρόνο στην Πάρο, να γράφω. Η ζωή μου είναι ζωή μου, το θέατρο είναι θέατρο, ο κινηματογράφος , κινηματογράφος και η τηλεόραση, τηλεόραση. Δεν μπερδεύω τα πράγματα. Περισσότερη έχω ανάγκη να ζω με τους δικούς μου ανθρώπους.
- Από που αντλείς δύναμη;
Από την αλήθεια μου. Ότι αυτό που λέω είμαι εγώ. Η σάτιρα είναι ένα πουλί που πετάει ελεύθερο και μπορεί ο καθένας να το πυροβολήσει. Αλλά δεν μπορεί ένα πουλί να κάνει σκόντο στα φτερά του. Να κάνω σκόντο στο πέταγμα; Φαντάσου ένα αετό να κουτσοχτυπάει τα φτερά του και να χάσει την χαρά των απλωμένων φτερών του στον ουρανό. Να σταματήσω να μιλάω; Με κατηγορούν γιατί έχω διαφορετική σκέψη. Έχω βγει λοιπόν από την κρυμμένη Ελλάδα και μιλάω. Είμαι σαν μια κάλτσα σε ένα σαλόνι και λέω υπάρχω και εγώ μέσα σε αυτό το σπίτι. Θέλουν οι άνθρωποι κάτι να ζωντανεύει το νου τους; Είναι πολύ εύκολο να σιωπάσουν όλα. Θα δουν στην διαδρομή ότι θα τους κουράσει η ομοιογένεια του τίποτα, η σαχλαμάρα.
-Η ευτυχία στην ζωή ποια είναι;
Να μην σου φορτώσουν στην ζωή μεγαλύτερα όνειρα από αυτά που έχεις. Και συνήθως οι φωνές από το περιβάλλον σου σε πάνε σαν gps σε λάθους δρόμους. Οι μανάδες υποχρεώνουν στην Ελλάδα τα παιδιά τους να ζουν σε ένα όνειρο μεγαλύτερο και το βάρος της βαλίτσας ,είναι μεγάλο από τις ενοχές. Τα μικρότερα όνειρα που χωράνε μέσα σου είναι ωραία, αρκεί να είναι δικά σου. Αλλιώς αρρωσταίνεις. Εμένα δεν με βάλανε σε μεγάλο όνειρο. Αλλά από παιδί ήξερα τι ήθελα να κάνω. Ο πατέρας μου με ήθελε δικηγόρο στην Λάρισα. Και καλά έκανε που ήθελα να μορφωθώ, να σπουδάσω. Πιστεύω στα γράμματα Με την γνώση δεν σουλατσάρει ο καθένας μέσα σου, τον πετάς. Η τέχνη ναι, δεν είχε θέση στο σπίτι μας. Μόνος μου πήγαινα σινεμά. Αλλά την πληροφορία του ηθοποιού την είχα από μικρός μέσα μου. Στην διαδρομή της ζωής αποκτάς διάφορες διαστάσεις. Σε πάει η ζωή μόνη της. Η μητέρα μου με έμαθε ωστόσο να είμαι προσγειωμένος. Πεθαίνοντας η μητέρα μου, ενηλικιώθηκα απότομα. Κυνηγήθηκα λοιπόν ως ενήλικας, αλλά ευτυχώς γλίτωσα το παιδί που είχα μέσα μου.
