Για πρώτη φορά μαμά!

Δύο από τις κολλητές μου φίλες η Σταματίνα Τσιμτσιλή και η Ισαβέλλα Κούτση στον πιο όμορφο ρόλο της ζωής τους.

Για πρώτη φορά μαμά… Η πρόταση αυτή κρύβει δυο πολύ έντονα συναισθήματα… την τεράστια ευτυχία και τον απόλυτο …τρόμο!!!!! Πώς θα τα καταφέρω;;; Θα είμαι σωστή μαμά. Πως θα καταλαβαίνω τι θέλει το παιδί μου;  Μήπως να μείνω στο μαιευτήριο για τον πρώτο χρόνο… τουλάχιστον! Ή ακόμα καλύτερα να έρθει το μαιευτήριο ή το λιγότερο μια μαία να συγκατοικήσει μαζί μας και ο παιδίατρος να μετακομίσει στο απέναντι σπίτι από εμάς; Όλα αυτά τα ερωτήματα περνούν χιλιάδες φορές στη διάρκεια της μέρας μέσα από το μυαλό και μας αγχώνουν ακόμα περισσότερο.

Νομίζω από την προσωπική μου εμπειρία πως για να πάνε όλα καλά το βασικότερο που χρειάζεται είναι Ψ Υ Χ Ρ Α Ι Μ Ι Α, και στη συνέχεια αρκετή υπομονή. Η ψυχραιμία οδηγεί στην ηρεμία και η ηρεμία με τη σειρά της βοηθά το αδιαμφισβήτητο συναίσθημα της αγάπης που τρέφει η μάνα για το παιδί, να βγει στην επιφάνεια σε όλο του το μεγαλείο με αποτέλεσμα να υπερτερεί η θετική ενέργεια και αισιοδοξία μέσα στο σπίτι. Αν υπάρχει ηρεμία στην οικογένεια και η μαμά είναι γαλήνια τότε και το μωρό ευτυχισμένο και το κυριότερο ήρεμο.

Ένα τέτοιο παράδειγμα προς μίμηση αποτελεί η αγαπημένη μου φίλη Σταματίνα. Όταν την είδα για πρώτη φορά με το μωρό της δεν το πίστευα. Απέπνεε μια δύναμη, μια σιγουριά και ασφάλεια που το πλασματάκι τους δε μπορούσε παρά να είναι απόλυτα ήρεμο και ευτυχισμένο. Ένα τόσο καλό μωρό που δεν ταλαιπωρεί καθόλου τους γονείς του. Μια μελαχρινή κουκλίτσα ζωγραφιστή! Βέβαια κι εκείνη όπως όλες μας έχει φάει τα ζόρια της… το μωρό τους ξυπνάει δυο και τρεις φορές μέσα στη νύχτα με αποτέλεσμα τα ξενύχτια να είναι απανωτά… αλλά ακόμα κι αυτό το αντιμετωπίζει με χιούμορ και ηρεμία. Και φυσικά αυτό για το οποίο πραγματικά της βγάζω το καπέλο είναι ότι και υπό ΑΥΤΕΣ τις συνθήκες φροντίζει πάντα να είναι περιποιημένη ακόμα και μέσα στο σπίτι κι αυτό είναι σίγουρα κάτι που βοηθάει πολύ στη διάθεση μιας γυναίκας και στην ψυχολογία της. Πάντα μου λέει η φιλενάδα μου… να φροντίζεις τον εαυτό σου και ακόμα και μέσα στο σπίτι να ντύνεσαι με όμορφα ρούχα.

Αντίθετα η άλλη  μου φίλη η  Ισαβέλλα (να τονίσω ότι ακριβώς στην ίδια κατηγορία ανήκω κι εγώ!!!!) βίωσε τον απόλυτο πανικό. Τα μωρά μας να κλαίνε ,να βγάζουν γάλα, στη δική μου περίπτωση ο Νίκος να τρέχει πανικόβλητος για όλα και η μαμά μου να προσπαθεί να κάνει τις υπόλοιπες δουλειές και να ακούει από πάνω και τις φωνές μου!!! Η Ισαβέλλα να με παίρνει τηλέφωνο κλαίγοντας τι να κάνει με τον αποστειρωτή, τα μπιμπερό, το γάλα… καλά το παιδιατρικό νοσοκομείο δεν το συζητώ… το είχε επισκεφτεί 2-3 φορές μέσα στην πρώτη εβδομάδα… βέβαια από τότε που χαλάρωσε (μετά από κανένα μήνα περίπου) πρέπει να ομολογήσω πως μας βάζει όλες κάτω με τη μεθοδικότητα, την οργάνωση και την υπομονή της! Και σημείωση… η μικρή της είναι μία κούκλα.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι το εξής… κάθε αρχή είναι δύσκολη… και χρειάζεται χρόνος να προσαρμοστούν όλοι στη νέα πραγματικότητα και ιδίως το μωράκι μας που είναι και ο πρωταγωνιστής της υπόθεσης. Όσο καλά κι να είμαστε προετοιμασμένοι από αυτά που μας έχουν πει οι φίλες μας, η μαμά μας, η θεία μας  η πραγματικότητα για τον καθένα είναι διαφορετική και κάθε περίπτωση μοναδική!

Γι' αυτό χαλαρώστε (όσο είναι εφικτό) και απολαύστε!!!

Κι αν πιεστείτε… ξεσπάστε!!!!! (Όχι βέβαια στο μωρό! Ούτε καν μπροστά του!!!)

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τρέφετε απεριόριστη αγάπη για το μωράκι σας και ότι κάνετε το κάνετε με καλή πρόθεση.

Μόνο με αληθινά συναισθήματα δημιουργούνται αληθινές και ουσιαστικές σχέσεις… σχέσεις μιας ολόκληρης ζωής!!!