Λένε πως μια γυναίκα δεν πρέπει και δεν δικαιούται να μιλάει για οδήγηση και για ποδόσφαιρο. Η αντίδραση ενός άντρα όταν θα δει για γυναίκα να ξεκινάει να μιλήσει για ποδόσφαιρο είναι μάλλον κάτι σαν να ονειρεύεσαι το αγαπημένο σου παγωτό, να πηγαίνεις να το βάλεις στο στόμα σου και ξαφνικά να ανακαλύπτεις πως είναι κάτι μεταξύ λεμονιού και lime. Σας πιάνει κάποια είδους αηδία. Δεν θα σας αδικήσω. Τις περισσότερες φορές το να μιλάει μια γυναίκα για τη στρογγυλή θεά είναι σαν να ακούμε εμείς έναν άντρα να μιλάει για αποτρίχωση, μανικιούρ και τα διάφορα. Για αυτό το λόγο το ρίσκο που θα πάρω σήμερα είναι όντως μεγάλο. Γιατί μπορεί πολλοί από εσάς να σφυρίξετε τάχα αδιάφορα και σνομπ και άλλοι να με χαρακτηρίσετε με διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς. Θα το πάρω όμως για έναν και μόνο λόγο. Γιατί χτες το βράδυ παρακολουθώντας τον αγώνα της εθνικής μας, ένιωσα πως δεν έχει σημασία η ποδοσφαιρική γνώση, οι ορολογίες ή το πόσες «ποδοσφαιροώρες» έχεις μετρήσει μπροστά στη τηλεόραση. Σημασία έχει ότι εκείνη τη στιγμή σε διαπερνά το πάθος για τη νίκη, η αγωνία για το αποτέλεσμα, το ρίγος βλέποντας αυτά τα παιδιά να προσπαθούν τόσο πολύ για να κάνουν έναν ολόκληρο λαό να νιώσει υπερηφάνεια.
Και όχι εκεί δεν υπάρχει ο διαχωρισμός σε άντρα, γυναίκα ή παιδί. Υπάρχει μόνο η τεράστια δίψα να ακούσεις ακόμα μια φορά τον εθνικό μας ύμνο στην άλλη άκρη του πλανήτη. Και είναι εκείνες οι στιγμές που βλέπεις πως αυτή η χώρα με τα τόσα πολλά προβλήματα όταν θέλει μπορεί και είναι ενωμένη. Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο μας στοίχημα. Να δείξουμε για ακόμη μια φορά ότι μπορούμε. Μπορούμε να καταφέρουμε το ακατόρθωτο. Και ένα από τα ακατόρθωτα για μας είναι να παραδεχτούμε ολοφάνερα χωρίς κομπλεξισμούς και ατέρμονες επιστημονικές αναλύσεις πως αυτά τα παιδιά αξίζουν το χειροκρότημα, την αναγνώριση, το θαυμασμό και την αγάπη μας. Τι και αν το ταξίδι τελείωσε; Σημασία έχει πως για κάθε Έλληνα από άκρη σε άκρη αυτής της χώρας ήταν μεγάλο και σπουδαίο. Γιατί όποιος από εμάς είχε σ΄ αυτήν την ομάδα τον πατέρα, τον φίλο, το παιδί του σήμερα θα έλιωνε από υπερηφάνεια.
Ένα μπράβο λοιπόν στους ανθρώπους αυτούς που μας έδωσαν ένα μεγάλο μάθημα, ειδικά αυτές τις εποχές. Που μας θύμισαν με τον πιο όμορφο τρόπο ότι ο αγώνας θέλει ψυχή, κότσια και μαγκιά ακόμα και αν από την αρχή όλοι σε θεωρούν outsider. Και σ΄ αυτό έχουν υποκλιθεί ξένοι ποδοσφαιριστές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και όχι μόνο από πολλά μέρη του πλανήτη.Υποκλινόμαστε και εμείς λοιπόν.
Γιατί μ΄ έναν μαγικό τρόπο το μήνυμα πέρασε προς πάσα κατεύθυνση. Αυτή η μικρή χώρα εκτός από φιλοσοφία, ιστορία, θέατρο και πολιτισμό διδάσκει και ήθος. Γιατί οι μεγαλύτεροι αγώνες δίνονται μέσα στο γήπεδο και όχι στα λόγια, στα άρθρα και στα tweets και αυτό μας το απέδειξαν αυτά τα παιδιά με τη σπίθα που έβλεπες στα μάτια τους. Τελειώνω μ΄ ένα μεγάλο ευχαριστώ που πιστεύω πως μέσα από τη καρδιά μας ο κάθε έλληνας θα ήθελε να τους πει... και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)