Η Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου μετρά πολλά χρόνια στον καλλιτεχνικό χώρο και πάντοτε έμενε προσηλωμένη στον στόχο της. Η ηθοποιός, λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Προσωπική συμφωνία», εξομολογείται στο περιοδικό «MYtv» και τον Παναγιώτη Μουλόπουλο την δύσκολη περίοδο που βίωσε και πώς τη βοήθησε η δουλειά της αλλά και γιατί δεν κάνει συχνά κωμωδίες…
Πώς ήταν το φετινό καλοκαίρι για σένα, που μετά από 11 χρόνια, δεν δούλεψες καθόλου;
Μετά από 11 συνεχή χρόνια που δούλευα χειμώνα – καλοκαίρι, παρόλο που μου αρέσει πολύ η περιοδεία και η επαφή με το κοινό που δεν έχει τη δυνατότητα να βλέπει τόσο συχνά θέατρο όσο στην Αθήνα, ήρθαν έτσι οι συγκυρίες που έκατσα ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Ήταν πάρα πολύ ωραία, γέμισα μπαταρίες και άδειασε το κεφάλι μου, καθώς η δουλειά μας είναι συνέχεια σε σκέψεις και άγχος. Τώρα, λοιπόν, είμαι έτοιμη για ένα δυνατό χειμώνα.
Η παραπάνω απόφαση σου συνέπεσε με κάποια εσωτερική ανάγκη;
Η δουλειά μας, να μη κοροϊδευόμαστε, περιέχει μεγάλη ανασφάλεια και πρέπει να δουλεύεις συνέχεια για να ζήσεις. Ειδικά όταν δεν υπάρχει η τηλεόραση, που έχει κάπως καλύτερα λεφτά. Φέτος δεν «έκατσε» κάτι αλλά ούτε και το κυνήγησα. Έτσι, βρήκα την ευκαιρία να ξεκουραστώ. Όταν για 11 χρόνια κάνεις μόνο πέντε μέρες διακοπές, ζορίζεσαι και δεν έχεις κάτι άλλο να δώσεις. Επομένως, πρέπει να κάνεις μία επανεκκίνηση. Μέσα σε αυτά τα χρόνια συνέβησαν διάφορα στην προσωπική μου ζωή και ζορίστηκα αρκετά. Μου έκανε πάρα πολύ καλό ότι έκατσα, αλλά από την άλλη ήταν και λίγο ψυχοθεραπευτική η δουλειά όταν συνέβαιναν αυτά.
Η δουλειά σου λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά;
Πέραν του ότι είναι μία λειτουργία του θεάτρου και αυτή, η ψυχοθεραπευτική και η ψυχαναλυτική, η δουλειά με βοηθάει πάρα πολύ. Για παράδειγμα, όταν έχασα την μαμά μου, κάναμε πρόβες για τον «Ράφτη κυριών». Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς μου πρότεινε να καθίσω μία εβδομάδα, αλλά εγώ την τρίτη ημέρα επέστρεψα. Έπειτα, έπρεπε να βγαίνω στα κόκκινα και να κάνω τον κόσμο να γελάει. Όταν εισέπραττα, λοιπόν, τη θετική ενέργεια του κοινού με βοηθούσε πολύ.
Ήταν δύσκολη η διαχείριση αυτών των δύο διαφορετικών συναισθημάτων; Δηλαδή από τη μία βυθισμένη στο πένθος και από την άλλη να κάνεις τον κόσμο να γελάει;
Να σου πω την αλήθεια, τις ώρες που ήμουν στο θέατρο, το κεφάλι μου δεν ήταν κολλημένο εκεί και έφευγα από αυτό το βύθισμα.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)