“Δεν θέλω να πεθάνω πάνω στο σανίδι. Έχω δει συναδέλφους μου να….”

Στο περιοδικό Λοιπόν μίλησε ο Γιώργος Παρτσαλάκης. Ο γνωστός ηθοποιός μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος αντιμετωπίζει το πέρασα του χρόνου ενώ έκανε και μια δήλωση για συναδέλφους του που θα συζητηθεί.

Η προσωπική σου ζωή;

Η προσωπική μου ζωή δεν με αφορά καθόλου. Είμαι καλά, όταν θα κλείσω κι αυτόν τον «κύκλο», το θεα­τρικό... γιατί δεν θέλω να είμαι πάνω στη σκηνή να σέρνομαι και να με κουβαλάνε,..

Αναφέρεσαι στο χρόνο που θα αποχωρήσεις από την υποκριτική;

Έχω κλείσει τα 68, που σημαίνει... όσο αντέξω και όσο είμαι καλά, γιατί αν δεν είμαι καλά εγώ, δεν ανεβαί­νω στη σκηνή. Το πόσα χρόνια έχω ακόμα το ξέρει ο θεός. Εγώ θέλω να πάω στο σπιτάκι μου, στην Κρήτη, ν' αράξω. Δεν θέλω να πεθάνω στο «σανίδι», δεν πιστεύω σ' αυτό.

Πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου μακριά από τη δου­λειά σου;

Στο σπίτι μου, στην Κρήτη, περνάω υπέροχα, εκεί εί­ναι καταφύγιο, εκεί γεννήθηκα, είναι το σπίτι που με­γάλωσα, μέχρι τα 18 μου... Αυτό που λέγαμε παλιά, ότι πεθαίνουμε επάνω στη σκηνή, δεν το πιστεύω, με την έννοια ότι ο θεατής δεν μπορεί να περνάει τη «δοκιμασία» από κάτω, να αναρωτιέται: «θα τα πει... δεν θα τα πει... θα πέσει... δεν θα πέσει...», αυτό εί­ναι εγκληματικό.

Το έχεις δει να συμβαίνει σε συναδέλφους σου;

Ναι, αλλά δεν θα αναφέρω όνομα. Όταν νιώθεις ότι συμβαίνει αυτό, είναι πολύ καλύτερα να πεις: «Δεν δουλεύει καλά, τα πόδια δεν πάνε καλά, άρα άσ' το και την... κάνουμε». Αυτό πρέπει να το καταλαβαίνει ο καλλιτέχνης.

Στην Κρήτη θα πας να μείνεις μόνος σου;

Θέλω να πάω στο σπίτι μου, δεν είναι απομόνωση. Ξέρεις τι είναι να έχω το μπαχτσέ μου μπροστά, να φυτεύω, να ψαρεύω...

Το θέμα της συντροφικότητας το έχεις αποκλείσει;

Το έχουμε κλείσει αυτό, μόνος μου είναι πολύ ωραία, είναι εξαιρετικά. Αν προκύψει κάτι, μια σύ­ντροφος και γίνει ένα «κλικ», είμαι «μέσα», αλλά πρέπει να προ­κύψει. Η συντροφικότητα του να εί­μαστε μαζί, για να κάνει τσάι ο ένας στον άλλο, δεν με αφορά.

Θέλεις να ερωτευτείς;

Ναι, θέλω να ερωτευτώ, να εί­μαι καλά με έναν άνθρωπο, γιατί αλλιώς δεν με ενδιαφέ­ρει, τι να το κάνω;