Στο περιοδικό Down Town Κύπρου και στον Γιάννη Χατζηγεωργίου παραχώρησε συνέντευξη η Βάσω Λασκαράκη, η οποία αποκάλυψε πώς μίλησε στην κόρη της για την πανδημία του κορονοϊού και τον εγκλεισμό.
Η Εύα, η οποία είναι πια εξίμισι ετών, πώς το εισπράττει όλο αυτό;
Όταν γύρισε μία μέρα από το σχολείο, μου είπε: «Μαμά, ο κορονοϊός είναι και στην Ελλάδα; Γιατί στην Κίνα έχουν πεθάνει άνθρωποι». Της λέω: «Εσύ, πού το ξέρεις;». Και μου απαντάει: «Το άκουσα στο σχολικό». Προφανώς από κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό που άκουγε ο οδηγός. Επειδή η Εύα δεν βλέπει τηλεόραση, δεν παρακολουθεί ειδήσεις και δεν θα της μεταφέρω κάτι που δεν είναι για την ηλικία της, θα μάθει τα πράγματα μέχρι εκεί που αντέχει. Θα της μιλούσα, κάποια στιγμή, για όλο αυτό που γίνεται στον κόσμο, όμως επειδή ήρθε με την πληροφορία έτοιμη από το σχολείο, έπρεπε να κάτσω και να της εξηγήσω τι ακριβώς συμβαίνει.
Όταν έκλεισε πια το σχολείο, πήγα ένα βήμα παραπέρα για τη νέα συνθήκη της ζωής μας: «Εύα, τώρα δεν θα μπορούμε να βγούμε από το σπίτι και δεν θα πηγαίνεις πια στο σχολείο, αλλά θα μελετάμε από εδώ τα μαθήματά σου με τους δασκάλους σου». Προς στιγμή χάρηκε. «Καλά, δεν στεναχωριέσαι που δεν θα βλέπεις τις φίλες σου;», τη ρώτησα. «Όχι», μου είπε, «γιατί θα έρχονται εδώ!». Και εκεί έπρεπε να κάτσω να της εξηγήσω, με λεπτομέρεια πια, πώς θα λειτουργούμε: πως ούτε αυτές θα ‘ρχονται, ούτε εμείς θα πηγαίνουμε στα σπίτια τους, πως δεν θα βλέπουμε ούτε καν τον παππού και τη γιαγιά της, παρόλο που μένουν ακριβώς κάτω από εμάς, στο ίδιο κτίριο - πως θα περάσουμε αυτές τις μέρες χωριστά όλοι. Οφείλω να ομολογήσω πως όλο αυτό τον καιρό είναι πολύ συνεργάσιμη. Το μόνο που την ενοχλεί τώρα είναι που έφτασε η γιορτή της, του Ευαγγελισμού, και δεν κάναμε τίποτα, δεν ήρθε κανείς να της ευχηθεί, αλλά όλα γίνονται απ’ το τηλέφωνο -αν και μου έλεγε απ’ το πρωί «δεν θα ‘ρθει έστω μία φίλη μου; Δεν γίνεται;»- κι έτσι δεν το γιορτάσαμε όπως άλλες χρονιές, γιατί -όπως καταλαβαίνεις- δεν μπήκε κανείς μέσα στο σπίτι μας. Αλλά, της υποσχέθηκα πως «θα στο χρωστάμε!».
