Η στιγμή έρχεται όταν η πίεση έχει φύγει...

Τι γίνεται με τον έρωτα και στην αρχή φαντάζουν όλα ονειρικά; Αυταπάτη ή πραγματικότητα; Τα πράγματα έχουν ως εξής. Ο άνθρωπος που ερωτεύεται, ερωτεύεται μια ιδέα ενός άλλου προσώπου.

Προβάλλει στον άλλον άνθρωπο την πιο όμορφη πλευρά του και ο άλλος αντίστοιχα, αφού του καθρεφτίζει αυτή την υπέροχη πλευρά, νιώθει ερωτευμένος όχι μόνο με το άλλο πρόσωπο αλλά και με τον εαυτό του. Αυτό είναι ο έρωτας. Δυο άνθρωποι που ενώθηκαν από τις ομοιότητες τους, αυτές μεγεθύνθηκαν και το πάθος τους πήρε φωτιά. Αυτό με το καιρό υποχωρεί και ξαφνικά νιώθεις σαν έχεις ξυπνήσει από όνειρο. Σιγά-σιγά νομίζεις ότι βλέπεις μπροστά σου ένα εντελώς άλλο άτομο, κάτι που δεν ισχύει.

Το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος που κοιτάς το άτομο. Αυτό, γιατί όσο ήσουν μαγεμένος δεν έβλεπες τις διαφορές και ξαφνικά οφείλεις να τις αναγνωρίσεις. Τώρα ξεκινάει η είσοδος της αγάπης. Βλέπουμε τις διαφορές και επιχειρούμε να ενωθούμε με αυτές. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει συντροφικότητα. Η αγάπη δεν είναι σαν τον έρωτα. Ο έρωτας είναι προϊόν παραλογισμού και η αγάπη προϊόν λογικής και κόπου, όποτε μιλάμε για δυο αντίθετα πράγματα. Ωστόσο, μέσω της αγάπης και της συντροφικότητας μπορείς να εξελιχθείς και να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Συνήθως, προβάλλουμε στον σύντροφο αυτό το στοιχείο που περισσότερο απορρίπτουμε πάνω μας. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που τόσο μας ενοχλεί πάνω του, το έχουμε και εμείς, αντί να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλον, βελτιώνουμε τον εαυτό μας, μειώνοντας αυτό το χαρακτηριστικό. Αυτό είναι βασικό στη Γκεστάλτ, ότι προβάλλουμε τη σκιά μας στο σύντροφο μας, τη βλέπουμε πάνω του και έτσι την ανακαλύπτουμε, αν έχουμε φυσικά τη συνειδητότητα να το κατανοήσουμε. Από εκεί και πέρα έχουμε δυο επιλογές.

Να προσπαθούμε να καταστρέψουμε την απειλή της σκιάς, καταστρέφοντας και τον εαυτό μας και τον άλλον ή να δεχτούμε την ευκαιρία και να ενωθούμε με τη σκιά μας και να τελειώσουμε μια και καλή με την απειλή της. Όταν την αποδεχτούμε τότε αρχίζουμε και θεραπευόμαστε.

Ο εαυτός μας ωριμάζει και το ίδιο και οι σχέσεις μας. Δεν είναι εύκολη οπτική και χρειάζεται θέληση και διάθεση. Αν όμως την εφαρμόσουμε, θα δούμε τη ζωή μας να αλλάζει και να παίρνει τη μορφή ευτυχίας. Όλα, άλλωστε, έχουν δυο όψεις. Ποια ζωή θα επιλέξεις να ζήσεις;

Και για να κλείσω το άρθρο με πιο απλά λόγια, αφού ο σύντροφος, μας αντανακλά τις πλευρές μας που έχουμε αρνηθεί ή βρισκόμαστε σε συνεχή εσωτερική διαμάχη αντί να καταλήξουμε να τσακωνόμαστε μαζί του μέχρι να χωρίσουμε μαζί του, γιατί θα τον αποκαλούμε π.χ. εγωιστή, ελεγκτικό, ανταγωνιστικό, σκληρό, ρίχνοντας δηλαδή, την ευθύνη σε εκείνον για όλα, γιατί δεν προσπαθούμε να δούμε τη σχέση ως μάθημα καλυτέρευσης πρωτίστως του εαυτού μας και κατ’ επέκταση του συντρόφου; Η συνύπαρξη είναι δύσκολη γιατί βγαίνουν στην επιφάνεια όλες οι πτυχές του χαρακτήρα από τις καλύτερες μέχρι τις χειρότερες και ερχόμαστε αντιμέτωποι με αλήθειες που θα χρειαστεί να δουλέψουμε, αν φυσικά επιθυμούμε μια δυνατή, υγιή, όμορφη σχέση ζωής. Σίγουρα αυτό δεν μπορεί να γίνει σε νεαρή ηλικία και σίγουρα δεν μπορεί να γίνει επειδή διαβάζουμε κείμενα αυτό καλυτέρευσης. Οι γνώσεις βοηθάνε, δεν μεταμορφώνουν. Είναι μεγάλο προσόν και ικανότητα να μπορούμε να δούμε αυτούς τους περιορισμούς που βάζουμε την κατάλληλη στιγμή. Είναι ανεκτίμητης αξίας να βλέπουμε τα αυτοεμπόδια, γιατί μόνο έτσι αλλάζουμε, και αυτό γίνεται ως επί το πλείστον με την εμπειρία. Υπέροχο να έχεις φθάσει στο σημείο που αποδέχεσαι τον ρυθμό του άλλου, χωρίς να του επιβάλλεσαι.. Η στιγμή πάντα έρχεται, όταν η πίεση έχει φύγει...