Δείπνο μόνο για φίλες…Φιλία… μια έννοια τόσο σημαντική…μια κατάσταση ανεκτίμητη… σχέσεις που δεν τις δένουν δεσμοί αίματος, αλλά δεσμοί αγάπης, εκτίμησης, σεβασμού… που ξεκινούν από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας και νιώθουμε την ανάγκη να μας συνοδεύουν για πάντα. Φιλίες που αντέχουν στο χρόνο και άλλες που εξανεμίζονται τόσο γρήγορα όσο δημιουργήθηκαν. Κάποιοι λένε ότι οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται… άλλοι πάλι ότι ο πραγματικός φίλος είναι αυτός που χαίρεται με τη χαρά σου… εγώ πάλι πιστεύω ότι ο φίλος φαίνεται στα πάντα… δύσκολα, εύκολα, χαρούμενα, περίεργα, δυνατά ή καθημερινά… ο φίλος φαίνεται στο πόσο δίπλα σου είναι σε όλα, στο πόσο ενδιαφέρεται για το πώς είσαι, πώς περνάς, πως σε δέχεται και σε απολαμβάνει ακριβώς γι αυτό που είσαι με όλα τα καλά και τα στραβά σου και φυσικά ο άνθρωπος που δεν θα σου την «κάνει» ποτέ. Γιατί άπαξ και συμβεί μια φορά τότε πάντα θα νιώθεις ότι μπορεί να σου την «ξαναφέρει». Και κάπως έτσι, είναι η αλήθεια, πως διαλύονται οι περισσότερες φιλίες…
Τις τελευταίες μέρες πριν φύγω για τις Σέρρες ένιωσα πολύ έντονα την ανάγκη να δω όσο περισσότερο γινόταν τους φίλους μου… να ρουφήξω την κάθε στιγμή μαζί τους. Δεν θα ξεχάσω εκείνο το Σάββατο σε φιλικό μας σπίτι που είχε πάει σχεδόν 4 το πρωί και δεν έλεγα να φύγω… και ενώ ο Νίκος δεν ήταν εκεί, το ενδιαφέρον και η ζεστασιά όλων με έκανε να νιώθω σαν να είμαι με την οικογένεια μου… ή που στις φίλες που με φιλοξένησαν (λόγω της μετακόμισης) κάποια βράδια κοιμόμουν 3 τα ξημερώματα κι ας έπρεπε να σηκωθώ την άλλη μέρα στις 7… Ίσως γιατί ξέρω ότι είναι αυτοί που θα μου λείψουν περισσότερο από οτιδήποτε στην Αθήνα. Προσπάθησα να ευχαριστηθώ κάθε λεπτό την παρουσία τους και αυτό μ' έκανε να καταλάβω κάτι πολύ σημαντικό… πόσο πολύ αγαπώ μερικούς ανθρώπους, που δεν είναι η οικογένεια μου, που κάποια χρονική στιγμή μπήκαν στη ζωή μου για κάποιο λόγο και από τότε είναι εκεί… πάντα εκεί! Δίνοντάς μου τόσο όμορφα πράγματα χωρίς ίσως να το καταλαβαίνουν… απλά και μόνο επειδή υπάρχουν στην καθημερινότητα μου.
Λένε ότι στο χώρο της τηλεόρασης δεν υπάρχουν αληθινές φιλίες και σε πολλές περιπτώσεις έχουν δίκιο. Στην περίπτωση μου όμως οι περισσότεροι άνθρωποι για τους οποίους σας γράφω τους γνώρισα μέσα από το χώρο της δημοσιογραφίας… είτε από τη σχολή όπως τη Βάσω και την Ισαβέλλα, είτε από τη δουλειά όπως την Σταματίνα, την Μαριάτζελα (από την Σταματίνα), την Μαίρη, τη Σοφία, τον Αστέρη, την Νανέλα και πολλούς ακόμα.
Δεν είναι τυχαίο ότι αναφέρω τους συγκεκριμένους ανθρώπους… όλοι τους, αυτές τις μέρες πριν φύγω από την Αθήνα και αφού πήγε το παιδάκι μου στο σπίτι της μητέρας μου στην Αλεξάνδρεια για να μη δει όλη αυτή την αναστάτωση, ήταν αυτό που έλεγα και πιο πάνω…εκεί… εκεί, δίπλα μου ανά πάσα στιγμή… προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν (τη στιγμή που συγγενικά πρόσωπα ήταν παντελώς αδιάφορα), με φιλοξένησαν στα σπίτια τους(καθώς το δικό μας ήταν υπό διάλυση), με πήγαν στο θέατρο (και μάλιστα να δω τον Σάκη στις Βάκχες!!!! ) και βέβαια όλοι τους αφιέρωσαν το χρόνο τους για να πάμε για έναν καφέ ή φαγητό… ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να ξέρεις ότι σε κάποιους θα λείψεις πραγματικά και αληθινά και μάλιστα να σου το δείχνουν και να το λένε;;;;
Οι φωτογραφίες που βλέπετε είναι από ένα τέτοιο δείπνο… δείπνο μόνο για φίλες… δείπνο που θα το φέρνω πάντα στο μυαλό μου όλο το χειμώνα όταν θα μου λείπουν τόσο πολύ… και θα σκέφτομαι πόσο γελάσαμε με όλα αυτά που λέγαμε και πόσο συγκινηθήκαμε τη στιγμή που έπρεπε να αποχωριστούμε… όχι μόνο εκείνη τη μέρα αλλά όλες αυτές που αποχαιρετούσα τον καθένα ξεχωριστά…
Τις αγκαλιές σας τη στιγμή του αποχωρισμού τις νιώθω ακόμα… και τις κρατώ σφιχτά σαν θησαυρό… και τα βουρκωμένα μάτια σας μου είπαν όσα δεν λένε χίλιες λέξεις…
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)