Ζέτα Μακρυπούλια - Γιώργος Καπουτζίδης: Έτσι γεννήθηκε ο ρόλος της Αμαλίας στο "Παρά Πέντε"

Ο Γιώργος Καπουτζίδης έκανε τη δική του ξεχωριστή παρέμβαση στην πρεμιέρα του «Ενώπιος Ενωπίω» με καλεσμένη την Ζέτα Μακρυπούλια. Ο αγαπημένος σεναριογράφος και ηθοποιός μίλησε για το «Παρά Πέντε και αποκάλυψε πώς γεννήθηκε ο ρόλος της Αμαλίας, που έκανε τη Ζέτα Μακρυπούλια ευρέως γνωστή και αγαπητή.

«Η Ζέτα ήξερε για το “Παρά Πέντε”. Επίσης ήξερε και τον ρόλο της. Γιατί ο ρόλος της προέκυψε όταν μου είπε σε κάποια φάση “Πάω να καπνίσω” (με προφορά). Μου το είπε μία, μου είπε δύο και σε κάποια φάση την ρωτάω “Μου λες πάω να καπνίσω;” με προφορά στο ν; “Μου λέει, ναι”. Και για πρώτη φορά είδα σε αυτό το αγγελικό πρόσωπο μία μικρή ρωγμή. Έτσι δημιουργήθηκε λοιπόν  η “Αμαλία”.

Η Ζέτα ήταν ο μόνος άνθρωπος που ήξερε το τέλος από την πρώτη, κιόλας μέρα. Ήταν επίσης, φοβερά υποστηρικτική. Εκείνο το καλοκαίρι που κάναμε διακοπές μαζί στη Μήλο, η Ζέτα ήταν τότε σε δεσμό με τον Αντώνη Ρέμο… Χώρισαν και θυμάμαι είχε γραφτεί σε ένα περιοδικό “Άραγε τώρα που χώρισε με τον Αντώνη Ρέμο, υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε ξανά μαζί της;” Και θυμάμαι το διαβάζω, δεν της το είπα και κάνω “καλά, καλά θα δείτε”», είπε, μεταξύ άλλων, ο Γιώργος Καπουτζίδης.

Διαβάστε επίσης: Zέτα Mακρυπούλια για μητρότητα: "Στα 45 μου βλέπω ότι δεν είμαστε όλοι για όλα, δεν νομίζω ότι θα γίνει πια"

Από την πλευρά της η Ζέτα Μακρυπούλια τόνισε: «Ο Γιώργος είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ. Μπορώ να πω κι εγώ να πω την ιστορία από τη δική μου την πλευρά. Πρώτη φορά μου άφησε ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή, γιατί ήταν να δουλέψουμε μαζί στο “Σεσουάρ για δολοφόνους”. Και παίρνω ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή και ακούω “Λέγομαι Γιώργος Καπουτζίδης και έμαθα ότι φέτος θα δουλέψουμε μαζί στο ίδιο κομμωτήριο”. Αυτό ήταν… Τον Γιώργο τον ερωτεύτηκα. Με τον Γιώργο έπαθα τρέλα.

Ήμασταν μαζί πρωί, βράδυ και τότε έγραφε το “Παρά Πέντε”. Δεν θυμάμαι να του έχω πει πάω να καπνίσω (με προφορά), όμως στην παράσταση πέθαινε μία Αμαλία. Και του έλεγα φαντάζεσαι να βγω και να πω κάποια στιγμή ότι “Η Αμαλία είναι νεκρή” (με προφορά) και δεν μπορούσε καθόλου να το διαχειριστεί. Του το έκανα για πλάκα. Και ήρθε μια μέρα και μου λέει “δεν ξέρω αν θα ήθελες, αλλά έχω σκεφτεί κάτι. Ξέρω ότι δεν θα το πεις ποτέ” και όντως δεν είπα το τέλος ούτε στους γονείς μου».