Αν υπάρχει κάποια μαμά που πιστεύει ότι οι λέξεις «νήπιο» και «τάξη» μπορούν να συμβαδίσουν να… σηκώσει το χέρι! Χμ… Δεν νομίζω να βλέπω κανένα χεράκι σηκωμένο. Όχι άδικα, αφού τα μικρά μας, τα πρώτα χρόνια της ζωής τους έχουν την αταξία περασμένη στο DNA τους! Κι όμως, αυτό είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Μετατρέποντας κάποια μέρη του σπιτιού μας σε βομβαρδισμένο τοπίο, οι αξιολάτρευτοι μικροί μας σίφουνες καταφέρνουν (εκτός από το να μας φέρνουν στα όριά μας) να γνωρίσουν τον κόσμο που τα περιβάλει. Να πειραματιστούν με τα διάφορα αντικείμενα. Να μεγαλώσουν και να ξεκινήσουν δημιουργικά και λίγο… τσαπατσούλικα το ταξίδι τους στο μονοπάτι της γνώσης!
Στην ηλικία των 1,5 με 2 ετών τα παιδιά δεν μπορούν να αντιληφθούν την «πραγματική» χρησιμότητα μιας τσάντας, ενός συρταριού ή του τραπεζιού… Γιατί να είναι κάτι πάνω ή μέσα, όταν μπορεί να είναι… κάτω! Κάπως έτσι, μεταμορφώνονται σε σωστά διαβολάκια και αδειάζουν οτιδήποτε βρίσκεται μέσα σε κάτι άλλο, πετάνε τα πράγματα από το τραπέζι στο πάτωμα και ψαχουλεύουν μετά μανίας στα συρτάρια, όχι για να τα καθαρίσουν, αλλά για να τα… απαλλάξουν από οτιδήποτε βρίσκεται μέσα σε αυτά!
Γιατί το κάνουν;
Γιατί πολύ απλά τους αρέσει να βλέπουν ότι όταν αφήσουν κάτι, αυτό θα πέσει κάτω… Θα σπάσει, θα ανοίξει και θα κάνει θόρυβο. Όπως επίσης τους αρέσει να μας βλέπουν να αντιδράμε σε αυτή τους την κίνηση, να σκύβουμε, να πιάνουμε αυτό που μόλις έχουν πετάξει, να τους το δίνουμε πάλι πίσω και «φτου κι απ’ την αρχή».
Κι όμως, μέσα από αυτό μαθαίνουν…
Φυσικά και μαθαίνουν! Αρχίζουν να κατανοούν την έννοια δράσης-αντίδρασης, αιτίας-αποτελέσματος. Όταν πιάνουν κάτι και το πετάνε κάτω, αυτό πέφτει, κάνει θόρυβο, διαλύεται. Μπορεί εμάς κάτι τέτοιο να μας κουράζει, για τα παιδιά όμως αποτελεί ένα άκρως διασκεδαστικό παιχνίδι! Επίσης, αδειάζοντας τα πράγματα από τα συρτάρια και ξαναβάζοντάς τα πάλι μέσα, τα παιδιά μαθαίνουν να ακονίζουν το μυαλό τους προκειμένου να τα χωρέσουν ξανά εκεί ή να τα τοποθετήσουν πάλι πίσω στη θέση που τα βρήκαν (βάζοντας π.χ. το μικρό κουτάκι μέσα σε ένα μεγαλύτερο, αφού διαφορετικά δεν χωράνε). Γίνονται πιο επιδέξια κι αρχίζουν να κατανοούν την έννοια του χώρου και των μεγεθών.
Υπάρχει (μέση) λύση:
Τι θα λέγατε αν τους χαρίζαμε ένα από τα συρτάρια μας, το οποίο θα μπορούσαν να φέρνουν άνω-κάτω όποτε θέλουν χωρίς να κινδυνεύουν να κοπούν ή να χτυπήσουν; Π.χ. θα μπορούσαμε να επιλέξουμε ένα από τα τελευταία συρτάρια της κουζίνας μας και να τοποθετήσουμε μέσα σε αυτό μόνο πλαστικά και άθραυστα αντικείμενα, όπως πολύχρωμα κουταλάκια και πιρουνάκια, ποτήρια, πιατάκια και τάπερ. Μια καλή ιδέα θα ήταν μάλιστα να τα έχουμε χωρισμένα ανά χρώμα ή σχήμα (όλα τα κόκκινα μαζί, τα ποτηράκια το ένα μέσα στο άλλο, τα πιατάκια το ένα πάνω στο άλλο και τα τάπερ το ένα μέσα στο άλλο) και να παροτρύνουμε το μικρό μας να κάνει το ίδιο όταν τα βγάζει και θέλει να τα τοποθετήσει και πάλι στη θέση τους. Βασική προϋπόθεση: Να τα τοποθετεί (όντως) εκείνο στη θέση τους και όχι εμείς…!
* Με τη συνεργασία της παιδαγωγού Σοφίας Προδρόμου
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)