Το πρώτο μου μπάνιο στην Αθήνα

Αυτή τη στιγμή, επίσημα κάνω το πρώτο μου μπάνιο. Με πήρε από το χέρι ο αγαπημένος μου, Δημήτρης Πανανώτας, και με έφερε σε μια όμορφη παραλία, με καθαρά νερά ευτυχώς και νιώθω κ εγώ σαν παιδί ότι είναι καλοκαιράκι. Δεν είμαι ιδιαίτερη λάτρης της θάλασσας είναι η αλήθεια, αλλά καλοκαίρι χωρίς θάλασσα σε αυτόν τον όμορφο τόπο που λέγεται Ελλάδα δεν νοείται. Ξέρω ότι αυτό είναι αρκετά παράλογο αν σκεφτεί κάνεις ότι στην Θεσσαλονίκη, από όπου έρχομαι, όλοι αγαπάμε πολύ την θάλασσα και επικρατεί το γνωστό, «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει». Σκέφτομαι τι είναι αυτό που κυρίως με χαλάει στη διαδικασία μπάνιο, θάλασσα κτλ.

Ίσως να είναι λιγάκι ότι βαριέμαι όλη αυτή τη διαδικασία και την ταλαιπωρία, βλέπεις συνήθισα να χρειάζομαι για να φτάσω σε μια παραλία της προαναφερθείσας Χαλκιδικής περίπου 2,5 ώρες. Αν συνυπολογίσεις ότι χρειάζονται  περίπου οι ίδιες και λίγο παραπάνω ώρες για την επιστροφή, τότε εύκολα καταλαβαίνεις ότι ο Βορειοελλαδίτης δεν είναι ότι δεν αγαπά τη θάλασσα, αλλά τον τρόπο και τον χρόνο που χρειάζεται για να φτάσει στη πολυπόθητη παραλία. Και δεν λέω, έχουμε πολύ όμορφες παραλίες, με αποκορύφωμα αυτές του δεύτερου «ποδιού», κατά τη γνώμη μου πάντα. Αλλά βρε αδελφάκι μου όσα χρόνια ζω τραβούσαμε και τραβάμε πάντα την ίδια ταλαιπωρία. Πως μετά να μην σου βγει ξινό το μπάνιο;

Μια όμορφη παραλία ιδανικά χωρίς πολύ κόσμο για μένα ακόμα και πολύ κοντά στη πόλη είναι ο κατάλληλος προορισμός. Αυτό είπα και στον Δημήτρη μου και χωρίς κόπο, πολλή βενζίνη και ένα τρίωρο μέσα στο αυτοκίνητο, που σπαράζει με το air condition τέρμα, βρήκαμε τον προορισμό. Ήλιος, μοχιτάκι, ωραία μουσική και η συνταγή είναι πετυχημένη. Μέχρι την επόμενη φορά σας στέλνω την αγάπη μου και τα φιλιά μου και ευχές για να περνάτε κάθε στιγμή τέλεια και μοναδικά. Βρείτε ακόμα και μια ώρα την ημέρα για να κάνετε το μπάνιο σας και αφιερώστε το στον εαυτό σας, σαν ένα δώρο βρε παιδάκι μου. Ο τρόπος πάντα υπάρχει, αρκεί να βρεθεί η διάθεση!!

Φιλιά πολλά!!!