Δευτέρα σήμερα και πάντα η εβδομάδα ξεκινάει με μια γκρίνια, με ένα παραπονάκι , με μια μικρή μαυρίλα. Κάθε Δευτέρα δίνω την ίδια υπόσχεση στον εαυτό μου και εκεί στη διάρκεια της ημέρας συνειδητοποιώ πως δεν μπορώ να την κρατήσω πάντα. Και μόνο αυτή η σκέψη μου δημιουργεί μια μεγάλη στεναχώρια.
Μπορεί να φταίει ότι μέσα σε όλο αυτό το μεγάλο άγχος επιβίωσης που όλοι έχουμε καθημερινά, ξεχνάμε τα πιο απλά και ουσιαστικά πράγματα. Ξεχνάμε να χαμογελάσουμε, να πούμε μια όμορφη κουβέντα στο διπλανό μας, να δώσουμε το χέρι μας σ΄ αυτόν που μπορεί να το έχει ανάγκη. Μπορεί να φταίνε χίλια δυο πράγματα, μπορεί ο καθένας μας να έχει στο μυαλό του άλλα τόσα που εγώ δεν μπορώ να τα σκεφτώ. Πόσο άδικο είναι όμως! Πόσο άδικο να χάνουμε τις μέρες μας, τις στιγμές μας και τους ανθρώπους από δίπλα μας γιατί δεν είχαμε διάθεση, δεν προλάβαμε, δεν θέλαμε.
Σήμερα λοιπόν που είναι Δευτέρα είναι μια καλή ευκαιρία να βάλουμε όλοι μαζί τον ίδιο στόχο. Διάβασα το απόσπασμα που ακολουθεί και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας. Μήπως και βάλουμε όλοι μαζί τον ίδιο στόχο και καταφέρουμε να κάνουμε τη μέρα μας και τον κόσμο μας καλύτερα.
Λέω μήπως….
(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)
Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις , πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)