Μετακόμιση πάλι... Μετακόμιση τώρα!!!

Μετακόμιση τώρα, παίρνω θάρρος και φορά, όπως λέει και η Ελεωνόρα Ζουγανέλη στο τραγούδι της. Ένα χρόνο πριν, ακριβώς την ίδια περίοδο, ήμουν σ ένα μεγάλο δίλλημα...

Να αφήσω σπίτι, δουλειά, συγγενείς και φίλους και να πάω να ζήσω για όσο χρειαζόταν μαζί με την οικογένεια μου; (ο σύζυγος μου είχε δεχτεί τη θέση προπονητή στην ομάδα μπάσκετ των Σερρών) ή να παραμένω στην Αθήνα λέγοντας ναι σε κάποια δική μου επαγγελματική πρόταση και αποφασίζοντας να ζήσουμε χωριστά η οικογένεια για όσο χρειαζόταν; Τελικά αποφάσισα να ακολουθήσω το ένστικτο μου και να το τολμήσω... Και δεν μετάνιωσα ούτε δευτερόλεπτο... Μπορεί να μην ήταν οι γονείς μας εκεί... Κι όμως ερχόταν συνέχεια να μας βλέπουν... Μπορεί να ήταν οι φίλοι μας εκεί... Αλλά κάναμε καινούριους και πλέον πολύτιμους. Μπορεί να μην δούλεψα στην Αθήνα... Αλλά έκανα συνεργασίες και γνωριμίες στη Βόρεια Ελλάδα που μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Και φυσικά υπήρξαν δύσκολες μέρες... Και μάλιστα πολύ. Ειδικά το χειμώνα... Που ήθελα να σκεπαστώ στο κρεβάτι  μου και να μην σκέφτομαι, να μη μιλάω σε κανένα. Όμως δεν είχα αυτή την πολυτέλεια... Έπρεπε να είμαι εκεί ,στήριγμα για το παιδί μου, για την οικογένεια μου... Και αυτό τελικά μ ´εκανε να αισθανθώ γυναίκα με όλη τη σημασία της λέξης. Γιατί στην ουσία έκανα αυτό που μου πρόσταξε η φύση μου... Να βρίσκομαι όσο πιο πολύ μπορώ δίπλα στο παιδί μου. Και τελικά κατάλαβα πόση ευτυχία και ολοκλήρωση μπορείς να νιώσεις κάνοντας κάτι για τους ανθρώπους που αγαπάς. Και τι σημαίνει να βάζεις τον εαυτό σου πιο κάτω για κάποιον άλλο. Και τελικά πόση δύναμη σου δίνει όλο αυτό. Όσο για τα καλά τι να πρώτο πω... Δεν θα ξεχάσω την μέρα ( πριν 1 μήνα και κάτι που μετακόμισαν απο τις Σέρρες στο Βόλο που είναι και το σπίτι τους,  η Μαρουσώ με τη Λυδία, μαμά και κόρη καθώς ο άντρας της Mαρουσώς έπαιζε στην ομάδα μπάσκετ). Πόσο έκλαψα εκείνη τη μέρα... Ακόμα θυμάμαι όταν αδειάζε το σπίτι που νοίκιαζαν, αυτό το συναίσθημα σαν αδειάζω κι εγώ...Γιατί για μένα και την Αλεξάνδρα δεν ήταν απλά οι φίλες μας... Ηταν τα πάντα αυτό το διάστημα... Είμασταν κάθε μέρα μαζί, μοιραζόμασταν τις ίδιες αγωνίες, τα ίδια άγχη, τις ίδιες χαρές... Κάναμε μαζί γενέθλια, γιορτές... Ήμασταν μαζί στις ήττες και τις νίκες της ομάδας... Δυο μαμάδες που πήγαν σε μια άγνωστη πόλη, με τα παιδιά τους για να κρατήσουν την οικογένεια ΜΑΖΙ. Θυμάμαι, μόλις γύρισα σπίτι και είδα ένα μήνυμα της Μαρουσώς που έγραφε πόσο πολύ θα τους λείψουμε, που πήρα τη μαμά μου κλαίγοντας με λυγμούς σαν μικρό κοριτςάκι, που μέχρι να καταλάβει γιατί έκλαιγα τρομοκρατήθηκε η γυναίκα! Επίσης δεν θα ξεχάσω τα γενέθλια του Νίκου που όλη η ομάδα ηταν εκεί... Ή το Μαραθώνιο στη Θεσσαλονίκη που ο Φίλιππος, ο Νίκος και ο Αργύρης ,παίκτες της ομάδας  μπάσκετ, ήρθαν για να στηρίξουν μια προσπάθεια με φιλανθρωπικό σκοπό χωρίς δεύτερη σκέψη ,όταν τους το ζήτησε ο προπονητής τους (σσ ο Νίκος). Ή όλοι εκείνοι που μας στήριξαν και μας έδειξαν την αγάπη τους.

Η γειτόνισα μας η Χρύσα που ήταν πάντα δίπλα μας απο την πρώτη στιγμή... Που όταν έπεσα απο τη σκάλα κι έπαθα κάταγμα έτρεξε αμέσως με την κυρία Γεωργία απο απέναντι να με περιποιηθούν καθώς είχα μόνη μου τη μικρή και ο Νίκος έπρεπε να παει στην προπόνηση. Και φυσικά αμέσως μετά έτρεξε η Βιολέτα μου, η κοπέλα που με βοηθούσε στο σπίτι... Οποία ώρα και να την έπαιρνα για οποιοδήποτε λόγο ήταν εκεί... Πάντα χωρίς να μου πει ούτε μια φορά δεν μπορώ. Όπως και η Ιφιγένεια ,που έμαθε στο κοριτσάκι μας υπέροχα πράγματα. Και άλλοι πολλοί, που θα μπορώ να γράφω ώρες γί´ αυτούς. Άνθρωποι που θα μείνουν για πάντα στο μυαλό και την καρδιά μου... Κι ας συναντηθήκαμε για λίγο... Τώρα πια δεν υπάρχει δίλλημα...

Η μετακόμιση ειναι δεδομένη. Ο συζυγός μου έκλεισε να είναι προπονητής σε άλλη ομάδα κοντά στην Αθήνα αυτή τη φορά! Αλήθεια δεν ξέρω να σας πω ποια μετακόμιση θα είναι πιο δύσκολη... Μόλις γίνει θα μπορώ να το πω με σιγουριά. Άλλωστε λένε πως ειναι μια απο τις πιο στρεσογόνες καταστάσεις που βιώνει ένας ανθρωπος στη ζωή του...

Όταν όμως υπάρχει αγάπη όλα είναι πιο εύκολα!!!