Στις 18 Αυγούστου συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον απρόσμενο θάνατο της Ζωής Λάσκαρη.
Ο δήμαρχος Στυλίδας, Απόστολος Γκλέτσος, παραχώρησε συνέντευξη στον δημοσιογράφο Νίκο Νικόλιζα για την εφημερίδα Espresso και, μεταξύ άλλων, μίλησε για την αείμνηστη ηθοποιό, η οποία μπήκε στη ζωή του ως πεθερά του, αλλά παρέμεινε μέχρι το τέλος πιστή φίλη του.
"Η Ζωή για μένα δεν έχει φύγει. Δεν μπορεί να έχει φύγει. Και δεν αντιλήφθηκα πως έφυγε. Χωρίς ένα αντίο. Την 1η Ιουλίου είχα χάσει τον πατέρα μου. Τον Αύγουστο έχασα τη Ζωή. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν σαν να έχασα όλη μου την οικογένεια. Τόσο μεγάλος ήταν ο πόνος", εξομολογήθηκε.
Και κατόπιν πρόσθεσε: "Ο πόνος από την απώλεια του πατέρα μου δεν μου άφηνε περιθώρια ούτε να σκεφτώ ούτε να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα. Στις 18 Αυγούστου λοιπόν, μαθαίνω για το θάνατο της Ζωής. Ακόμα ένας θάνατος μέσα στην οικογένεια μου. Δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω το ένα σοκ πίσω από το άλλο. Έχασα την μπάλα που λένε. Είχα να της μιλήσω καιρό. Είχαμε βρεθεί με τον Αλέξανδρο και μου έλεγε ότι ετοιμάζεται πυρετωδώς για τις θεατρικές παραστάσεις της τον χειμώνα. Έκανε προετοιμασίες και όνειρα. Και ξαφνικά… θάνατος".
Όσο για το αν η εκείνη του είχε συμπαρασταθεί σε δύσκολες καταστάσεις, εκμυστηρεύτηκε: "Η Ζωή ήταν ο άνθρωπος που μπορούσες να εμπιστευτείς όταν είχες ένα πρόβλημα, ακόμα και αν δεν σε ήξερε, θα έκανε τα πάντα για να σου συμπαρασταθεί. Ήταν ό,τι πιο σπάνιο έβγαλαν το θέατρο και ο κινηματογράφος. Ανεκτίμητο διαμάντι. Ξέρεις, στην αρχή, όταν η Ζωή πέθανε, δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Ίσως ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενες να πεθάνει. Είχα πολύ μεγάλο πόνο με το θάνατο του πατέρα μου, που έφυγε την 1η Ιουλίου και ξαφνικά στα μέσα Αυγούστου μαθαίνω για τη Ζωή. Ήταν καθοριστικό το χτύπημα αυτό για μένα γιατί ήταν φίλη καρδιάς. Ήταν συγκλονιστική προσωπικότητα η Ζωή. Κατά τη γνώμη μου, ήταν κορυφαία ηθοποιός και στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Ευτύχησα να παίξω στο πλευρό της, σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Βουτσινά. Μεγάλη τιμή πραγματικά και παρακαταθήκη. Η Ζωή ήταν σταρ και αντιστάρ ταυτόχρονα. Και να τη ρωτούσες κάτι για το παίξιμο σου, εκείνη απέφευγε να το παίξει δασκάλα. Μου έλεγε: "Έχουμε σκηνοθέτη, μη ρωτάς εμένα". Και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση όλο αυτό. Έλεγα μέσα μου: "Έχεις δίπλα σου τη μεγάλη Ζωή Λάσκαρη και δεν σου δίνει σουμβουλές;". Και μου άρεσε αυτός ο ντόμπρος χαρακτήρας. Εγώ, ωστόσο την έβλεπα με πολύ μεγάλη ευλάβεια. Υποκλινόμουν στο ταλέντο της. Και η Ζωή και η Μάρθα Καραγιάννη έπαιζαν τόσο απλά και καθημερινά, που πίστευες ότι είναι μέρος της ζωής τους όλο αυτό και όχι το επαγγελματικό τους".
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)