Σχεδόν έξι μήνες μετά την εν ψυχρώ εκτέλεση του συζύγου της, Γιάννη Μακρή, η Βικτώρια Καρύδα “σπάει” την σιωπή της και μιλάει στην εφημερίδα “Πρώτο Θέμα”.
Ντυμένη στα μαύρα, με τα μάτια της να τρέχουν δάκρυα και της να πνίγεται από λυγμούς, η Βικτώρια Καρύδα ξεσπά:
«Αν δεν πήγαινα σε αυτό το show εκείνο το βράδυ και αν ήμουν μαζί του, μπορεί να είχε σωθεί. Όταν έφυγε ο Γιάννης από την ζωή έλεγα μέσα μου “Αν ήμασταν μαζί στα εγκαίνια του μαγαζιού μπορεί όλα να ήταν διαφορετικά».
Ποτέ δεν μου είχε πει ότι φοβάται. Ποτέ δεν μου έδωσε περιθώριο να σκεφτώ κάτι τέτοιο. Αν ήξερε ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα, εκείνος, όπως κάθε λογικός άνθρωπος, θα έπαιρνε προστασία. Κυκλοφορούσε με βεσπάκι, γιατί δεν του άρεσε να είναι στην κίνηση και δεν είχε κάποιον για προστασία. Δεν φορούσε ούτε κράνος. Ήθελε να αισθάνεται ελεύθερος και έπαιρνε και τα παιδάκια πάνω στο βεσπάκι, κάτι το οποίο δεν μου άρεσε καθόλου και τον μάλωνα. Δεν φοβόταν κάτι.
Όλα αυτά που έχουν γραφτεί και ακουστεί για το παρελθόν του στο εξωτερικό;
Καμιά σχέση με όσα ακούγονταν στις ειδήσεις. Έβγαζαν άσχημα πράγματα χωρίς να γνωρίζουν τον άνθρωπο, κάτι που θεωρώ ότι δεν είναι σωστό. Για μένα αλλά και για τους περισσότερους που τον γνώρισαν στην Ελλάδα ο Γιάννης ήταν ο καλύτερος άνθρωπος. Κανένας δεν θα πει ούτε μια κακιά λέξη.
Είχε κάποιες οικονομικές εκκρεμότητες; Γιατί μπήκε στο στόχαστρο κάποιων;
Είναι αυτό που δεν περίμενα ποτέ. Και πιστεύω ότι ούτε ο Γιάννης το περίμενε. Γιατί έχουμε μια οικογένεια. Δεν πρέπει να προστατεύουμε την οικογένεια; Και αυτό είναι που με τρώει μέσα μου: Ποιος και γιατί… Δεν υπήρχε κάτι που να μας κάνει να φοβόμαστε. Ήμασταν χαρούμενοι, πηγαίναμε ταξίδια με τα παιδιά μας, βγαίναμε στο κέντρο της Γλυφάδας στις κούνιες και στον παιδότοπο. Ο άνδρας μου δούλευε και επέστρεφε στις 3 το μεσημέρι από τη δουλειά του.
Στο μυαλό της Βικτώριας Καρύδα ο άνδρας της είναι ακόμη ζωντανός. Όταν αναφέρεται σε αυτόν χρησιμοποιεί ενεστώτα και όπως δήλωσε στην εφημερίδα “Πρώτο Θέμα”, τον αισθάνεται δίπλα της.
Τα μάτια της πλημμυρίζουν δάκρυα όταν συνειδητοποιεί τι έχει συμβεί και προσγειώνεται απότομα στο σήμερα.
«Ο Γιάννης ήταν το καλύτερο παιδί. Ο καλύτερος άνθρωπος και όχι μόνο μέσα στην οικογένεια, αλλά και με τους φίλους του, ακόμη και με αγνώστους. Βοηθούσε τους ανθρώπους και, αν είχε πρόβλημα κάποιος, έτρεχε να του συμπαρασταθεί. Σε μένα – από το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο πρόβλημα – έλεγε πάντα «Αχ αγαπούλα μου, δεν πειράζει».
