Σήμερα ασχολήθηκα με τον φόβο και τον τρόμο. Υπάρχει διαφορά; Και αν ναι ποια είναι; Διαχειρίζονται και αν ναι πώς; Ας ξεκινήσουμε με τον τρόμο. Βγαίνει από το ρήμα τρομάζω και πρόκειται για μια ενστικτώδες αντίδραση που έχουν όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και τα ζώα. Αν ένα μικρό ζώο δει ένα μεγαλύτερο θα τρέξει να κρυφτεί. Το ένστικτο του, του φώναξε. Όταν κρύφτηκε και έφυγε από τον κίνδυνο, έφυγε και το συναίσθημα. Το συναίσθημα τρόμος είναι εκείνης της στιγμής, πρόκειται για αυτόματη αντίδραση προστασίας του οργανισμού. Αν μικρός τρόμαζες με μια ιστορία που σου έλεγαν για τον λύκο και ως μεγάλος σου έμεινε και όποτε βλέπεις λύκο σε κάποια εικόνα σου έρχεται αυτή η ιστορία στο μυαλό χωρίς να υπάρχει λόγος στην ουσία, δεν είναι ότι βλέπεις τον λύκο μπροστά σου με ανοιχτό το στόμα, έχεις δημιουργήσει φόβο πια, καθώς δεν είναι ένα υπαρκτό, είναι της φαντασίας σου. Άλλο παράδειγμα, ας υποθέσουμε ότι ο ένας σύντροφος απειλείσαι τον άλλον, αυτός που τον απείλησαν τρόμαξε. Ακαριαίο συναίσθημα. Αν δεν ξαναγίνει, πιθανό να ξεχαστεί. Αν συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο να απειλείται το άτομο, κάποια στιγμή ο τρόμος θα αντικατασταθεί με φόβο και αυτό γιατί πρόκειται για μια κατάσταση που γίνεται κατά συρροή. Ο φόβος είναι δημιούργημα του μυαλού, για αυτό και όλοι έχουμε διαφορετικούς φόβους και όχι τους ίδιους. Έχει να κάνει με το τι έχεις μολύνει τον εγκέφαλο και έχεις επιτρέψει στον φόβο να εισβάλλει στο μυαλό από κάτι που πιθανό σου έλεγαν συνέχεια, με αποτέλεσμα αργότερα ζεις με αυτά τα φαντάσματα παρέα που σου μαραζώνουν τα υπέροχα τριαντάφυλλα που θα μπορούσαν καθημερινά να ανθίζουν μέσα σου και να γινόσουν πολύτιμο άνθος. Να γινόσουν φως και δύναμη, αγάπη και αφθονία. Εδώ υπάρχει ένα ερώτημα, που γεννιέται. Τι παθαίνει το άτομο που υποκύπτει σε τέτοιους φόβους; Υπάρχουν δυο τινά και ανάλογα το μέγεθος των φόβων. Ωστόσο μπορεί και να διαλυθεί η δομή της προσωπικότητας, αν επρόκειτο για μεγάλη ζημιά που έχει υποστεί, ή να δημιουργηθεί μια δομή προσαρμοστικότητας και το άτομο να βρίσκεται μέσα στο στρες, ετοιμοπόλεμο ως προς την επόμενη επίθεση που περιμένει να δεχθεί. Αν ένας άνθρωπος επιτρέπει στον εαυτό του να βουλιάζει κάθε μέρα και από λίγο και δεν πάρει τα ηνία της ζωής του, αν για πολύ καιρό πιστεύει ότι είναι ανίκανος και ανάξιος όμορφων συνθηκών και πιστεύει ότι δεν διαθέτει δύναμη να σηκωθεί να αλλάξει πορεία και να συνεχίσει, τότε κατρακυλάει σε ψυχική και σωματική κατάρρευση και όσο πιο πολύ μένεις κάτω, τόσο πιο δύσκολη η επιστροφή στην ανάβαση. Μια ιδιαίτερη ιστορία που έχω διαβάσει είναι η παρακάτω: Λέει μια μέρα η μητέρα στον γιο της να σηκωθεί να πάει σχολείο και το παιδί την παρακαλάει να μην πάει.” Μαμά, δεν θέλω να πάω σχολείο σήμερα. Πρέπει να πας παιδί μου. Σε παρακαλώ αλήθεια, συνεχίζει το παιδί δεν θέλω να πάω, δεν νιώθω καλά, τα παιδιά τα άλλα με κοροϊδεύουν, μου φέρονται άσχημα, δεν με λογαριάζουν, οι καθηγητές κάνουν πλάκα εις βάρος μου.. άσε με μανούλα να μην πάω σχολείο και να μείνω εδώ μαζί σου. Κοίτα αγόρι μου, λέει αποφασιστικά η μητέρα. Θα σηκωθείς και θα πας σχολείο για τέσσερις λόγους. Ο πρώτος για να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου. Ο δεύτερος, γιατί είσαι υποχρεωμένος. Ο τρίτος γιατί είσαι 42 χρόνων και ο τέταρτος γιατί είσαι ο διευθυντής.” Αν και μεταφορική η έννοια, κάπως έτσι κυλάει η ζωή των ανθρώπων που δεν αντιμετωπίζουν τα γεγονότα, που δεν πατάνε πόδι, που δεν αγαπούν τον εαυτό τους και δεν τον οδηγούν στην ζωή που πραγματικά θέλουν και οδηγούνται από τους φόβους τους στην εντελώς αντίθετη κατάσταση από αυτή της πληρότητας τους και ευτυχίας τους. Η λύση είναι αντιμετώπισε τους φόβους σου, τους δημιούργησες εσύ, εσύ μόνο μπορεί και να τους πετάξεις.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)