Αναλόγως τα βιώματά μας, μαθαίνουμε να θωρακίζουμε τους εαυτούς μας. Όμως, αυτό το θωράκισμα τις περισσότερες φορές είναι και η μεγαλύτερη παγίδα μας. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα που μπορείς εύκολα να σε τοποθετήσεις, καθώς όλοι μας έχουμε πονέσει, από μια σχέση, από μια απώλεια, από κάτι που μπορείς να σε ταυτίσεις και να καταλάβεις τι εννοώ. Ας υποθέσουμε, ότι ένας άνθρωπος σε πρόδωσε για τα δικά σου μάτια, εννοώντας ότι έτσι αισθάνεσαι εσύ, και έκτοτε αποφάσισες ότι δεν θα δένεσαι με τους ανθρώπους, παρά μόνο μέχρι εκεί που αισθάνεσαι ότι το ελέγχεις. Δημιούργησες επομένως, έναν άλλον εαυτό, όχι στο συνειδητό σου κομμάτι, αλλά στο υποσυνείδητό σου, που σου μπλοκάρει την ευτυχία, καθώς η ενθύμιση εκείνης της εμπειρίας, είναι και η αφορμή που δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους. Δεν δίνεις καθαρή ευκαιρία σε μια καινούρια εμπειρία αν το καλοσκεφτείς και αντ’ αυτού ζεις μια επαναλαμβανόμενη ιστορία, με την μόνη διαφορά ότι αλλάζουν οι πρωταγωνιστές. Ο φόβος σε έχει τόσο νικήσει που ούτε που ονειρεύεσαι πια την μαγεία και βαθιά επικοινωνία που μπορεί να σε κάνει να συνδεθείς με έναν άνθρωπο. Ο τόσος χρόνος και χρόνια που έχεις αφιερώσει στην επιφάνεια, το βάθος που σου ζητείται, σου φαντάζει τέρας ευθυνών και άρα εύκολο να το αποφεύγεις, νομίζοντας ότι κατά αυτό τον τρόπο σε προφυλλάσεις. Η πανοπλία σου, έρχεται κάποια στιγμή που σε έχει βαρύνει και αναρωτιέσαι αν μπορείς να την ξεφορτωθείς. Εμφανίζεται η άλλη πλευρά του εαυτού σου ενίοτε και σου υπενθυμίζει ότι έχεις βαφτίσει την μοναχικότητά σου υπέροχη και μπορεί να είναι και αλήθεια σε ένα μέρος της, αλλά σου υπενθυμίζει ότι το αντίθετο της μοναξιάς δεν είναι του να ζεις απλά με κάποιον, όπως έχεις στο μυαλό σου και δεν σου αρέσει, αλλά να επιτρέψεις σε κάποιον να έρθει σε βαθιά επαφή μαζί σου. Θα μπορούσες τελικά να επιτρέψεις στον εαυτό σου να συνδεθεί; Ή θα νικήσει ο φόβος με τα γνώριμα λόγια του: "Έχω την ελευθερία μου. Είμαι δυνατός. Δεν έπεσα στην παγίδα που πέφτουν οι πολλοί. Νιώθω περήφανος και ας βρίσκομαι με ανθρώπους που η ζεστασιά υπάρχει, όσο ο πάγος στην κατάψυξη." Σε έχεις τόσο καλά θωρακίσει, που δεν επιτρέπεις να σε πλησιάσει ούτε ο άνθρωπος που θεωρείς ο ίδιος ότι μπορεί να σε αγαπήσει, να σε βοηθήσει να αναπτυχθείς, να σε σώσει από την ίδια σου την προστασία και ίσως να παράξεις μαζί του υπέροχα πράγματα. Αντιθέτως, παραμένεις πιστός στις θολωμένες σου απόψεις, ότι όποιος σου λέει ότι σε αγαπά, οφείλεις να τον προσέχεις. Ζούμε στην εποχή που τα ζευγάρια δολοφονούν ο ένας τον άλλον λεκτικά. Που αδιαφορούν και που περιφρονούν ο ένας τον άλλον. Είναι γεγονός και πολύ λυπηρό. Αυτή όμως είναι η διαστρεβλωμένη έννοια της αγάπης, μην μένεις εκεί, από την στιγμή που δεν βρίσκεσαι. Αν όντως εσύ τα έχεις αποβάλει αυτά, γιατί δεν σου αρμόζουν αυτές οι συμπεριφορές, δεν έχεις και τίποτα να φοβηθείς πλέον. Ο άνθρωπος που μπορεί να σε πλησιάσει, να σε αγγίξει, όταν εσύ βρίσκεσαι σε αυτή την συχνότητα, είναι όμοιος σου. Είναι η αγάπη που ζητάς. Το ερώτημα που οφείλεις να κάνεις στον εαυτό σου είναι ένα, αν έχεις τη διάθεση να ξεβολευτείς και να προχωρήσεις...
