Καλησπέρα σας! Τι μου κάνετε, πως μου είσαστε; Φύγατε για διακοπές; Η μάλλον θα πάτε διακοπές γιατί το θεωρούμε και δεδομένο... αμ δε! Όλα αυτά φυσικά κ μπορείτε να μου τα απαντάτε στα social μου όπως και τα σχόλια σας που τα περιμένω πάντα με αγωνία! Έχουμε να τα πούμε δυο εβδομάδες και μέσα σε αυτό το διάστημα μέχρι και σεισμός έγινε και χειρότερο δεν έχω και την ψυχραιμία μου προσπαθώ με νύχια κ με δόντια να κρατώ και σε αυτό το σημείο σας παραθέτω ένα βίντεο (μετά από παρότρυνση του διευθυντή του μαγαζιού FTHIS Χρήστου Κούτρα) από τις κάμερες ασφαλείας του showroom μου που βρισκόμουν την ώρα του σεισμού, που για κάποιο λόγο όλοι γελάνε, αλλά δεν καταλαβαίνω που είναι το περίεργο... Επειδή εχω αντανακλαστικά δηλαδή; Εσύ πως αντέδρασες άραγε;
Και πάμε στο θέμα που έτσι θέλω να συζητήσουμε βρε αδερφέ αυτό που με έβαλε έτσι σε κάποιες σκέψεις... μιας και βλέπω πολύ στα sites τελευταία τους τίτλους «Η αιχμηρή απάντηση της τάδε σε follower της» «έντονος διάλογος ανάμεσα στην τάδε και follower της» κλπ κλπ... Κοινώς celebrity-influencer VS follower! Τα ερωτήματα που προκύπτουν στον μικρό μου εγκέφαλο είναι τα εξής...
Γιατί κάποιος να μπει στη διαδικασία να απαντήσει σε μια κακεντρέχεια..;; Έχει δόση αλήθειας και ενοχλείται ή νιώθει απλά ότι τον πνιγεί το δίκιο του; Ο κόσμος γιατί έχει την ανάγκη να στάξει τόσο δηλητήριο και να κρίνει ζωές -σώματα -επιλογές κάποιου μέσα από τα social; Σχολιάζουν κάποιοι πράγματα που όλοι σκεφτόμαστε, αλλά κανείς δε γράφει και οι υπόλοιποι κρυφογελάμε με σχόλια; Ας ξετύλιξω τη σκέψη μου από την αρχή γιατί για άλλη μια φορά μου φαίνεται πως καταλήγω στο πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση...
Όταν πρωτοξεκίνησα στην τηλεόραση ως δημοσιογράφος μην έχοντας καμία σχέση με το χώρο (ετών 21) και μη γνωρίζοντας κανένα γνωστό διάσημο -πες το όπως θες- έχοντας μια εικόνα γι' αυτούς όπως όλοι σε μερικούς και θυαμασμού... μπαίνοντας λοιπόν στα γράφεια στις συσκέψεις κλπ άκουγα ιστορίες... ιστορίες πάντα άσχημες... ο τάδε που έκανε αυτό.. η τάδε που ανέβηκε έτσι... ο μπήξε ο δείξε... έλα μωρέ αν δεν είχε τον τάδε... ιστορίες σeξoυαλικού περιεχομένου που μένεις με το στόμα ανοιχτό... άκουγα - άκουγα και καθημερινά τα σοκ ερχότανε το ένα μετά το άλλο.. ύστερα όταν πήγαινα σε μια παρέα εκτός χώρου πάντα.. οι ερωτήσεις του κόσμου ήταν πάντα πιπεράτες.. είναι αλήθεια ότι ο τάδε είναι αυτό; Είναι αλήθεια ότι έκανε εκείνο και το αλλο; Εγώ έχω ακούσει αυτό, εγώ το άλλο... και οι ιστορίες-απορίες δεν είχαν τελειωμό... Δουλεύοντας λοιπόν για χρόνια κάποιους από όλους αυτούς τους γνώρισα είτε επαγγελματικά, είτε φιλικά, είτε τέλος πάντων τα έφερε η ζωή να συναναστραφούμε κατά καιρούς... Εκεί λοιπόν έβλεπα ανθρώπους φυσιολογικούς... με μια κανονική ζωή, με φυσιολογικές σχέσεις...που μιλούσαν όμορφα και είχαν πράγματα να σου πουν.. (όχι όλοι προφανώς κι έχουν επιβεβαιωθεί και ιστορίες αλλά το ποσοστό είναι 70/30) και εκεί έλεγες μα πως είναι δυνατόν; Όταν λοιπόν είχα προσωπική επαφή και άποψη για κάποιον και απαντούσα θετικά σε ερώτησεις του κόσμου εκτός τηλεόρασης κάπως σα να απογοητεύονταν... Σα να ήθελαν να τους πεις ότι πιο βρώμικο και κακό και άρρωστο για να γυαλίσει το μάτι τους από ενθουσιασμό..(όχι όλοι πάντα μιλάμε για το μεγαλύτερο ποσοστό). Κατέληξα λοιπόν τότε ότι ο άνθρωπος δυσκολεύεται πολύ να καταπιεί την επιτυχία κάποιου... Δεν μπορεί να δεχτεί ότι κάποιοι μπορούν-κατάφεραν όπως θες πες το να είναι όμορφοι, πετυχημένοι και πλούσιοι.. ψάχνει να βρει το μελανό, το μαύρο σημείο... κ αν δεν το βρει το επινοεί...
Εδώ λοιπόν απαντάω στο πρώτο σκέλος.... Στην κακεντρέχεια του κόσμου που σε παρακολουθεί...Τι γίνεται όμως όταν κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να απαντήσει η μάλλον να απαντήσει θυμωμένα σε ένα κακό σχόλιο ενός αγνώστου ή και γνωστού μη σου πω...
Κρίνοντας πάντα από τον ευατό μου θα μιλήσω και είμαι όλη αυτιά να ακούσω και την άποψη σας... Στη ζωή μου όσες φορές ήθελα να απαντήσω κάπου με θυμό σε κάτι κακό που μου έλεγαν ήταν όταν αυτό είχε μια δόση αλήθειας μέσα ας ήταν και απειροελάχιστη... όταν αυτό που μου έλεγαν άσχετα με ποιο τρόπο (που όντως ήταν δηλητηριώδης) ήταν μια σκέψη που είχε περάσει κι από το δικό μου μυαλό αλλά ήθελα να τη θάψω.. Δεν έχω νιώσει ποτέ να θέλω να απαντήσω σε κάτι που ουδεμία σχέση έχει με μένα, με τη ζωή μου, με την προσωπικότητα μου, με τη δουλειά μου, ιδιαίτερα από κάποιον άγνωστο που δε με γνώριζει στο ελάχιστο! Πάντα θεωρούσα ότι δίνω αξία σε κάτι που δε με αφορά... και κάνω αναπαραγωγή μιας άποψης που διόλου με ενδιαφέρει. Αφού υπάρχει το delete και το block γιατί να καταναλώσω ενέργεια σε κάτι που ουδεμία σχέση έχει με την αντικειμενική αλήθεια;
Σκέψεις... θα ήθελα τη γνώμη σας γι αυτό.. Στείλτε μου τα μηνύματα σας.. Τα φιλια μου και ο Αύγουστος να σας βρει όπως έχετε ονειρευτεί!
Instagram: @eirinigkaniatsou & @gan_by_e.gkaniatsou
Fb: Eirini gkaniatsou
Twitter: @eirinigkanian
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)