Αγάπη...

Σίγουρα θα έχεις αναρωτηθεί τι είναι αγάπη; Πώς μπορείς να την καταλάβεις; Υπάρχει τρόπος; Αφού Την βίωσα σε ποικίλες μορφές της, όπως… Αγάπη θυμός. Αγάπη ζήλια. Αγάπη κτητικότητα. Αγάπη εκδίκηση. Αγάπη απόσταση. Αγάπη έρωτας. Αγάπη διχασμός. Αγάπη πόνος. Αγάπη ευτυχία. Αγάπη πάθος, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα. Αναλόγως τι ένιωθα, όριζα την αγάπη. Ένιωθα αποδοχή, όνειρο η αγάπη. Ένιωθα απόρριψη, καταστροφή η αγάπη.

Άρα, κατάλαβα ότι η αγάπη δεν έχει ορισμό. Είναι μέσα μας. Είναι ένα δικό μας συναίσθημα. Μετά από αυτή τη συνειδητοποίηση αναρωτήθηκα πως μου αρέσει ο εαυτός μου καλύτερα. Και η απάντηση που μου βγήκε αβίαστα είναι, όταν η αγάπη έχει τη μορφή της θετικής πλευράς. Σκέφτηκα λοιπόν, μήπως υπάρχει τρόπος να νιώθω περισσότερο αυτή τη πλευρά; Δεν μου ερχόταν απάντηση, μέχρι που έγινα η ίδια μέρος της. Μέχρι που συνηγόρησα μαζί της. Αποφάσισα, αφού ήθελα να ζω τα όμορφα της, να βλέπω τα ωραία της. Πώς άλλωστε να ζητώ να ζω τα ωραία, αν δεν κοπιάσω η ίδια για αυτά; Αν δεν νιώσω στο πετσί μου τι χρειάζεται για να πετύχω, για να τα καταφέρω; Πώς γίνεται να μου προσφέρει ο εξωτερικός παράγοντας τα όμορφα της αγάπης, αν δεν έχω καταφέρει εγώ η ίδια να μου τα έχω προσφέρει. Αυτή η δοκιμή πέτυχε.

Κατάφερα να μπορώ να παρέχω στον εαυτό μου όσα με καλύπτουν και με κάνουν ευτυχή. Όσο λειτουργούσα κατά αυτόν τον τρόπο, τόσο η ομορφιά της αγάπης μεγάλωνε μέσα μου. Το σημερινό μου πόρισμα επομένως είναι ότι είναι δυο διαφορετικά πράγματα να πράττεις από αγάπη και να γίνεις αγάπη. Είχα διαβάσει βιβλία, είχα παρακολουθήσει σεμινάρια. Άκουγα που μου το έλεγαν. Αλλά δεν είχε γίνει απόλυτα κατανοητό. Η πιο πολύπλοκη προπόνηση της ζωής μου δεν ήταν τελικά η σωματική όλων αυτών των χρόνων, αλλά η προπόνηση του νου. Το να μπορέσεις να προπονήσεις το μυαλό σου να μετουσιώνει το αρνητικό σε θετικό. Το όποιο εξωτερικό ερέθισμα σε εσωτερική αναζήτησή. Το όποιο εμπόδιο, σε μετάβαση. Το όποιο πρόβλημα, σε λύση. Την όποια διαφωνία, σε εξέλιξη.

Αυτό θα σου φέρει ως αποτέλεσμα την αλλαγή. Η βολεμένη σου πλευρά, σου αδειάζει τη γωνία. Η εκδοχή του πόνου αποχωρεί. Με τον καιρό ο διαχωρισμός εξαφανίζεται. Όλα γίνονται ένα. Πρόκειται πια για την κατάσταση. Για τον άνθρωπο. Για τις συνθήκες. Με ό,τι εμπεριέχουν. Δεν υπάρχουν υποθέσεις. Είναι αυτό που είναι. Και ακολουθεί η διαχείριση. Ακολουθεί ο τρόπος σκέψης σου. Πλέον υπάρχει μεγαλύτερο ευχαριστώ. Υπάρχει περισσότερη ευγνωμοσύνη. Υπάρχει κατανόηση. Και από εκεί και πέρα υπάρχει, αυτό που σου αρμόζει, που σου κουμπώνει και αυτό που δεν σου αρμόζει, δεν κουμπώνει.

Φυσικά, έχεις κ πάλι επιλογές. Μπορείς να προσαρμοστείς μέσα στην κατάσταση αν την ποθείς ή να την αλλάξεις γιατί θεωρείς ότι θα είναι πιο υγιές. Το περίεργο είναι ότι ξέρεις ποια απόφαση να πάρεις. Δεν σε οδηγεί άλλο το πεντάχρονο μέσα σου και το αντιδραστικό σου κομμάτι, αλλά εσύ τον εαυτό σου. Τώρα Η αγάπη είναι εδώ. Πάντα παρούσα. Τι είναι αγάπη λοιπόν; Τα πάντα. Όταν τα πάντα είναι αγάπη την ένιωσες. Τότε πήρες την απάντηση σου. Για άλλη μια φορά καταλήγω. Προσωπική υπόθεση!!!