Με αφορμή σχετικό σποτ που γύρισαν κορυφαίοι αθλητές και δημοσιογράφοι σχετικά με την ενδοσχολική βία και τον εκφοβισμό, που προβλήθηκε στο «Τώρα Μαζί» η Ευλαμπία Ρέβη και ο Σπύρος Χαριτάτος μοιράστηκαν δικές τους προσωπικές ιστορίες.
Αρχικά ο Σπύρος Χαριτάτος είπε: «Κάναμε μία κουβέντα με την Ευλαμπία εκτός αέρα και της λέω ότι πρέπει να σπάμε τη σιωπή, αλλά φοβόμαστε πλέον σε ποιους να μιλήσουμε και τι να πούμε. Κάποιοι παραφυλάνε στη γωνία για να το χρησιμοποιήσουν εναντίον σου. Χθες ήθελες να μοιραστείς συγκεκριμένα πράγματα που μου τα εκμυστηρεύτηκες και με συγκλόνισαν».
Από την πλευρά της η Ευλαμπία Ρέβη εξομολογήθηκε: «Αμφιταλαντεύτηκα πάρα πολύ όταν ανέβασα το συγκεκριμένο σποτάκι στο Facebook, έχω γράψει και ένα κείμενο αναλυτικά στο Facebook. Θέλεις να το πω και στην τηλεόραση; ΟΚ. Είχαμε αλλάξει σχολικό περιβάλλον στα 8 και ήταν πολύ δύσκολο το πρώτο διάστημα. Μου έκαναν bullying για τα κιλά μου, επειδή ήμουν καλή μαθήτρια και αγοροκόριτσο. Υπάρχει ένα τραγούδι που όταν το ακούω ακόμα και σήμερα μου φέρνει στο μυαλό αυτές τις αναμνήσεις. Το ξεπεράσαμε, με τα παιδιά αυτά γίναμε ομάδα. Τα παιδιά είναι παιδιά. Τα παιδιά για να εκφράσουν κάτι άσχημο προς ένα άλλο παιδί, σημαίνει πως ή το σπίτι τους δεν είναι καλό, ή ο περίγυρός τους είναι κακοποιητικός και είναι πληγωμένα παιδιά».
Ο Σπύρος Χαριτάτος ανέφερε κατόπιν: «Σε ευχαριστώ που το κάνεις δημόσια με τη δική μου προτροπή. Έχω κι εγώ κάτι παρόμοιο που το πάλεψα μέσα μου για χρόνια. Ήμουν το σημείο αναφοράς των συμμαθητών μου, ο δάσκαλος απέφευγε να μου μιλήσει ή μου έριχνε περισσότερο ξύλο –ξύλο όμως – από τους άλλους όταν έκανα μία σκανδαλιά, επειδή ήταν διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων από τον πατέρα μου και επειδή ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών. Έπρεπε να το συζητάω περισσότερο με τον εαυτό μου, γι’ αυτό σου είπα συγχαρητήρια την προηγούμενη βδομάδα που είπες ότι έχεις κάνει ψυχοθεραπεία. Αν έκανα κι εγώ ψυχοθεραπεία… Πού να έλεγες τότε για ψυχολόγους; Θα το είχα σβήσει από μέσα μου πολύ πιο νωρίς».
Η ανάρτηση της Ευλαμπίας Ρέβη
Και με αυτή την σημαντική αφορμή και εξαιρετική πρωτοβουλία επιτρέψτε μου να μοιραστώ δύο ιστορίες μου…
Η πρώτη: Ήμουν 8 ετών, όταν άλλαξα σχολικό περιβάλλον. Και κάθε αρχή είναι και δύσκολη… Σε αυτή την τόσο ευαίσθητη ηλικία δέχτηκα bullying για τα κιλά μου, γιατί ήμουν αγοροκόριτσο, επειδή ήμουν καλή μαθήτρια…
Όπως κάθε κοινότητα, έτσι και η σχολική εξελίσσεται και οι ακανθώδεις γωνίες με τον καιρό λειαίνονται. Χρειάστηκε χρόνος προσαρμογής για να γίνουμε μία ομάδα με τους συμμαθητές μου και αισθάνομαι ευλογημένη που τα καταφέραμε! Βέβαια, υπάρχουν φορές που ακόμα και σήμερα πονάω, αλλά το Δημοτικό ολοκληρώθηκε με όλα τα παιδιά να είμαστε μία γροθιά και έτσι ο κύκλος έκλεισε όμορφα.
«Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ κακά», λένε… Και έτσι είναι. Αλλά στην πρόταση αυτή δεν μπορεί να δέχεται κανείς μας ότι τα παιδιά είναι κακά. Κακό είναι το σπίτι, τα πρότυπα και ναι, πολλές φορές και το σχολείο. Αισχρή και μαύρη είναι ταυτόχρονα εν γένει και η κοινωνία μας. Τα παιδιά, όμως, είναι παιδιά!
Η δημοσιογραφία με βοήθησε να ανοίξω το μυαλό μου και να ερμηνεύσω όλα αυτά που με πλήγωναν και ένιωθα μόνη μέσα από άλλο πρίσμα. Τα περιστατικά είναι κάθε χρόνο χιλιάδες και η δική μου άσχημη εμπειρία «πταίσμα» μπροστά σε όσα καταγράφονται καθημερινά στο αστυνομικό δελτίο. Ακόμα, όμως, δεν μπορώ να ακούσω το «χοντρό μπιζέλι» ολόκληρο χωρίς να ανασύρω τραύματα.
Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια αρχίζουμε να μιλάμε περισσότερο, να μοιραζόμαστε, να ΣΠΑΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ! Και υπάρχει πολλή δουλειά να κάνουμε -και να κάνω-, μέχρι καμία -μουσική ή μη- αφορμή να μη μας φέρνει στον νου επώδυνες αναμνήσεις. Έχουμε όλοι μας ένα μοναδικό αποτύπωμα -κυριολεκτικά-, ας φροντίσουμε να το αγκαλιάσουμε για να μπορέσουμε στη συνέχεια να αγκαλιάσουμε και τους άλλους χωρίς τα δάχτυλά μας να είναι γεμάτα αγκάθια… Αλίμονο, μας αξίζει να μπορούμε να απολαμβάνουμε τη μουσική διαδρομή της ζωής χωρίς παράσιτα!
Η δεύτερη: Μιας και η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στη βία κατά των γυναικών να σας πω ότι μπορεί να πέρασε ας πούμε δεκαετία, να «ήταν μία στιγμή, ένα χτύπημα», αλλά από τότε ξύπνησα μια ημέρα και όλα σταμάτησαν να είναι όπως πριν. Μέσα από αυτό πάλι κράτησα το αισιόδοξο: μπορεί να έχω ξεχάσει πώς είναι να ξυπνάς χωρίς να σε πονά το κεφάλι κι ο αυχένας (επί 24ωρου βάσεως, 365 ημέρες τον χρόνο), μπορεί ο πόνος πια να έχει φτάσει στην πλάτη και οι σπασμοί κάποιες φορές να είναι συνέχεις, αλλά δεν είναι όλες οι ημέρες το ίδιο.
Άλλες πονά λιγότερο, άλλες περισσότερο και ακόμα δεν κρίνεται αναπόφευκτο το χειρουργείο. Πώς το βλέπω όταν το επίπεδο πόνου χτυπά κόκκινο; Ως μια υπενθύμιση: να κατεβάζω ταχύτητα, να κάνω ενδοσκόπηση, να αγχώνομαι λιγότερο, να με αγαπώ περισσότερο, να λέω «όχι», να μην ξοδεύομαι σε ανθρώπους που δεν αξίζω και κυρίως να φεύγω από όλα όσα δεν μου «χωράνε». Είπαμε, όμως, έχουμε όλοι μας μπροστά μας πολλή δουλειά…
Υ.Γ.: Προσωπικά, αισθάνομαι ότι δεν θα μπορούσα να καλέσω άλλους ανθρώπους να σπάσουν τη σιωπή, αν πρώτη εγώ δεν έκανα το ίδιο. Και αυτό ήταν πρόκληση για εμένα.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)