Μερικές μόνο εβδομάδες ήταν αρκετές για να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Δέκα διαφορετικές ιστορίες ξεχωριστών ανθρώπων μας συγκίνησαν και μας έδειξαν πόσο κοντά μας βρίσκονται οι καθημερινοί Ήρωες, μας έδωσαν θετικά παραδείγματα, μας ενέπνευσαν αισιοδοξία και ελπίδα.
Η κοινωνική αποστολή του ΑΝΤ1 «Ήρωες ανάμεσά μας» που θέλησε να αναδείξει τον ηρωισμό του καθημερινού ανθρώπου μέσα από μια σειρά εκπομπών, ολοκληρώνει τον πρώτο κύκλο της και τιμά τους πρωταγωνιστές της.
Η ξεχωριστή αυτή πρωτοβουλία του ΑΝΤ1, θα επισφραγιστεί με μία μεγάλη κοινωνική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 4 Ιουλίου, όπου οι «Ήρωες Ανάμεσά μας» θα τιμηθούν για την ψυχική τους γενναιοδωρία και την οποία θα παρακολουθήσουμε σε ζωντανή μετάδοση.
Ας θυμηθούμε ξανά ποιοί είναι οι «ΗΡΩΕΣ που ζουν ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ» και μας έδειξαν με τις ιστορίες τους τον δρόμο για την προσφορά, την αλληλεγγύη και τον εθελοντισμό.
ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Περικλής Καλόπουλος, έσωσε με κίνδυνο της ζωής του, την Αντιγόνη Σιδηροπούλου και τους άλλους 3 επιβαίνοντες ενός δικινητήριου αεροσκάφους που έπεσε λίγο έξω από την Μαρίνα Αλίμου, το 2001. Ο 23χρονος τότε Περικλής είχε πάει για μπάνιο με το θείο του, όταν αντιλήφθηκε την πτώση του αεροσκάφους. Ένα λεπτό μετά την πτώση του «Πάιπερ», ανασύρονται στο σκάφος τους τρεις από τους τέσσερις επιβαίνοντες, που έχουν ήδη ανέβει στην επιφάνεια. Μία κοπέλα, σε κατάσταση σοκ, τους ειδοποιεί ότι υπάρχει και τέταρτο άτομο, το οποίο έχει εγκλωβιστεί. Η Αντιγόνη Σιδηροπούλου, βαριά τραυματισμένη και δεμένη ακόμα στο κάθισμά της, έχει χάσει τις αισθήσεις της. Οι τέσσερις επιβαίνοντες μεταφέρονται στο Ασκληπιείο Βούλας. Η Αντιγόνη Σιδηροπούλου μπαίνει στην εντατική για περίπου ένα μήνα και ο Περικλής Καλόπουλος την επισκέπτεται καθημερινά. Σύμφωνα με τον θεράποντα ιατρό της, η Αντιγόνη είχε 1 ½ λίτρο νερό και άμμο στα πνευμόνια της. Λίγα δευτερόλεπτα να είχε αργήσει ο Περικλής Καλόπουλος, η Αντιγόνη δε θα τα είχε καταφέρει... Σύμφωνα με το Λιμενικό, ο Περικλής Καλόπουλος κινδύνευσε πραγματικά στην προσπάθειά του να σώσει την Αντιγόνη Σιδηροπούλου. Ο θάλαμος, στον οποίο βρισκόταν η κοπέλα, αμφιταλαντευόταν όταν εκείνος έφτασε στο σημείο και ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να εγκλωβίσει στο βυθό και τον ίδιο τον Περικλή. Σήμερα, ο 34χρονος πλέον Περικλής, είναι παντρεμένος, έχει μία κόρη και είναι επίσης ο υπερήφανος νονός της Δήμητρας, της κόρης της Αντιγόνης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
Ο Διευθυντής του 1ου Δημοτικού Σχολείου της Ευκαρπίας, το 2008 έκανε μία κίνηση ανθρωπιάς, που «χάρισε» τη ζωή σε ένα 14χρονο μαθητή του. Ο κ. Φιλιππίδης κινητοποίησε τη μαθητική κοινότητα ολόκληρης της χώρας για να συγκεντρώσει χρήματα για έναν Αλβανό μαθητή, ο οποίος έπασχε από οστεοσάρκωμα υψηλής κακοήθειας στο πόδι και έπρεπε να μεταβεί σε ειδική κλινική στη Γαλλία. Ο Αλέξανδρος Φιλιππίδης κινητοποίησε πρωτίστως άλλα σχολεία και κατ' επέκταση οικογένειες από όλη την Ελλάδα, συγκεντρώνοντας χρήματα σε λογαριασμό τραπέζης που ανοίχτηκε για τον Αλβανό μαθητή, προκειμένου το ποσό να δοθεί για τη χειρουργική επέμβαση και το κόστος της μετέπειτα θεραπείας. Χάρη στην πρωτοβουλία του, συγκεντρώθηκαν 120.000 ευρώ. Το παιδί μετέβη στη Γαλλία όπου εγχειρίστηκε και υπεβλήθη σε ειδική θεραπεία σε κέντρο αποκατάστασης του Παρισιού για 18 μήνες. Επέστρεψε στην Ελλάδα με τεχνητό μέλος, έχοντας όμως διαφύγει τον κίνδυνο. Τον Αλέξανδρο Φιλιππίδη βράβευσε σε ειδική εκδήλωση ο Αλβανός πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, Ριζά Πόντα, απονέμοντας του τίτλο ευγνωμοσύνης εκ μέρους της αλβανικής κυβέρνησης. Το χαμόγελο του μικρού Ηλία Ντεμίρι, μόλις επέστρεψε στην Ευκαρπία, ήταν η καλύτερη ανταμοιβή για τον κ. Φιλιππίδη, ο οποίος δε σκέφθηκε ούτε στιγμή πως ο μαθητής του μπορεί να μη σωζόταν επειδή η οικογένεια του δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να καλύψει την πανάκριβη θεραπεία που απαιτείτο στο εξωτερικό.
ΝΑΣΙΑ ΠΑΣΤΟΥ- ΤΕΡΕΖΑ ΠΕΡΑΚΗ
Η 37χρονη Νάσια Παστού, τραπεζική υπάλληλος, μαζί με τη φίλη της, την 33χρονη διακοσμήτρια Τερέζα Περάκη, φροντίζουν άπορες οικογένειες, ανέργους χωρίς προνοιακά επιδόματα και πολύτεκνους, ηλικιωμένους στο Ηράκλειο της Κρήτης, παρέχοντάς τους τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα, γιατρούς, στέγη. Η ομάδα με το όνομα «Give», την οποία διαχειρίζονται από κοινού οι δύο φίλες στο Facebook, αριθμεί 12.300 μέλη και έχει γίνει μια μεγάλη βάση εθελοντισμού και προσφοράς στην Κρήτη. Η ιδέα της ομάδας ξεκίνησε τρία χρόνια πριν, από την Τερέζα, όταν η ίδια βρήκε εκείνο τον χειμώνα και φρόντισε έναν 24χρονο άστεγο Ρουμάνο λαθρομετανάστη, ο οποίος είχε βρει καταφύγιο σε μια σπηλιά στην παραλία του Ηρακλείου. Η Νάσια εξέλιξε την ομάδα, οργάνωσε τα χιλιάδες μέλη και τις προσφορές και ανέλαβε μαζί με την Τερέζα και τους εθελοντές του «Give» την πλήρη σίτιση και «υιοθεσία» των οικονομικά ασθενέστερων οικογενειών. Η δράση τους ξεκινά με την καταγραφή των αναγκών κάθε ατόμου ή οικογένειας, που χρειάζεται βοήθεια. Στη συνέχεια συλλέγουν τα είδη ανάγκης, τα αποθηκεύουν και τα διανέμουν οι ίδιες. Οι δύο φίλες συντηρούν πάνω από 150 οικογένειες στο Ηράκλειο της Κρήτης. Διαθέτουν μόνιμα καλάθια τροφίμων στα σούπερ μάρκετ ενώ ιδιωτικές εταιρίες προσφέρουν τρόφιμα και είδη ανάγκης ακόμα και ηλεκτρικές συσκευές. Είναι σημαντικό, πως δε δέχονται ούτε δίνουν οι ίδιες χρήματα. Παρακολουθούν, ξεχωριστά, την εξέλιξη και την πορεία κάθε οικογένειας που αντιμετωπίζει πρόβλημα, παρεμβαίνουν κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη και ελέγχουν τα πάντα, ώστε να μην πέφτουν θύματα επιτήδειων. Αν υπάρχουν οικογένειες με προβλήματα υγείας, κακοποίησης, αλκοολισμού, η Νάσια και η Τερέζα καταγράφουν το πρόβλημα και συντονίζουν τη δράση, έρχονται σε επαφή με γιατρούς και βοηθούν πάντα με εχεμύθεια, χωρίς να θίγουν την αξιοπρέπεια των ατόμων που ζητούν τη βοήθειά τους. Στόχος τους είναι, όταν αναλάβουν μια οικογένεια, να καλύπτουν εξ ολοκλήρου τις ανάγκες της, ώστε τα μέλη της να μη χρειάζεται να αναζητήσουν βοήθεια πουθενά αλλού. Είναι πολλές οι ιστορίες ανθρώπων που βρήκαν ένα χέρι βοήθειας από την ομάδα του “Give”. Οι δύο κοπέλες θεωρούν ότι η εθελοντική τους προσπάθεια αποτελεί δέσμευση, δεν τους αρκεί να κάνουν την καλή πράξη και να εξαφανίζονται. Θέλουν να στέκονται αρωγοί στο πλάι όσων έχουν την ανάγκη τους διαρκώς, ειδικά σε αυτή την οικονομικά δύσκολη συγκυρία για τη χώρας μας. Προσπαθούν να αφυπνίσουν τον κόσμο, να γίνουν το παράδειγμα και να αποδείξουν ότι όλοι ενωμένοι μπορούμε να βοηθήσουμε και να βγούμε όσο το δυνατόν λιγότερο τραυματισμένοι από τις τραγικές συνέπειες της κρίσης.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΟΦΟΣ
Ο Δημήτρης Σόφος είναι 38 ετών και αρχιτέκτονας στο επάγγελμα. Η φωτιά που το 2007 έκαψε μεγάλη έκταση στο Πάνιο Όρος (Δήμος Κουβαρά), στάθηκε η αφορμή για τον ίδιο να ξεκινήσει αρχικά ως εθελοντής στο Πυροσβεστικό Σώμα, θέλοντας να προστατεύσει τα 20.000 στρέμματα παρθένου δάσους της περιοχής. Το 2009, ο Δημήτρης Σόφος γίνεται εθελοντής και στον Ερυθρό Σταυρό, ενώ το 2011, αποφασίζει να φτιάξει από το μηδέν τη δική του ομάδα πυρόσβεσης. Η εθελοντική ομάδα πολιτικής προστασίας Κουβαρά, αριθμεί πλέον 40-50 άτομα και έχει συμμετάσχει σε όλες τις επιχειρήσεις κατάσβεσης πυρκαγιών στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και σε απεγκλωβισμούς, τροχαία ατυχήματα και γενικότερα όπου έχει παραστεί ανάγκη. Ο Δημήτρης Σόφος έχει διαθέσει από το δικό του εισόδημα περισσότερα από 30.000 ευρώ, προκειμένου να αγοράσει 2 πυροσβεστικά οχήματα (ένα φορτηγό 7 τόνων νερού και ένα 4x4 700 λίτρων νερού), ενώ και τα καύσιμα, το σέρβις των οχημάτων ή οτιδήποτε άλλο χρειαστεί, καλύπτεται επίσης από δικά του έξοδα. Στις 8 Οκτωβρίου 2011 βοήθησε τρία άτομα (2 πυροσβέστες και έναν εθελοντή), οι οποίοι είχαν περικυκλωθεί από τις φλόγες και η ζωή τους κινδύνευσε. Ο κ. Σόφος τους προσέγγισε με το πυροσβεστικό του όχημα και έσβησε τη φωτιά σε ένα σημείο, προκειμένου να μπορέσουν οι τρεις να «βγουν», ενώ στη συνέχεια, επειδή έφεραν και οι τρεις εγκαύματα, τους έδωσε τις πρώτες βοήθειες και τους μετέφερε στο κοντινότερο νοσοκομείο.
ΜΑΡΙΑ ΛΟΥΜΑΚΗ
Η Μαρία Λουμάκη γεννήθηκε το 1952 και είναι κάτοικος Καλαμάτας. Είναι διαζευγμένη και έχει 2 κόρες. Το 1990, σε ηλικία 38 ετών, σε μία επίσκεψή της στην Αθήνα, μία φίλη της, την ενημέρωσε για τα παιδικά χωριά SOS και τη σημαντική δουλειά που κάνουν εκεί οι μητέρες. Η κα. Λουμάκη ευαισθητοποιήθηκε και αμέσως αποφάσισε να κλείσει το κατάστημα με είδη δώρων που διατηρούσε στην Καλαμάτα και να μετακομίσει μόνιμα στην Αθήνα, στα παιδικά χωριά SOS της Βάρης, προκειμένου να προσφέρει τη βοήθειά της σε παιδιά που την είχαν ανάγκη. Όπως λέει, «τις κόρες μου τις είχα μεγαλώσει και είχαν πάρει το δρόμο τους, ενώ υπήρχαν άλλα παιδιά που είχαν την ανάγκη μου, αφού μεγάλωναν χωρίς γονείς». Και εκείνη έγινε η μητέρα τους… Η κα. Λουμάκη αφοσιώθηκε στα παιδιά των χωριών SOS και τα μεγάλωσε σαν πραγματική μητέρα. Τους μαγείρευε, τα διάβαζε, ξενυχτούσε μαζί τους όταν ήταν άρρωστα, αγωνιούσε για την τύχη τους και ανησυχούσε για τις επιλογές τους. Ότι ένιωθε και ότι έκανε για τα βιολογικά της παιδιά, έκανε και για τα είκοσι παιδιά που μεγάλωσε στα 20 συνολικά χρόνια που παρέμεινε στα παιδικά χωριά SOS. Και όλα τη θεωρούν μητέρα τους. «Το μόνο που δεν έκανε αυτή η γυναίκα, ήταν να με γεννήσει», μας λέει ο Κυριάκος Μίχας, 25 χρόνων σήμερα, ο οποίος μεγάλωσε με την κα. Λουμάκη από την ηλικία των τριών ετών. Τη φωνάζει και τη θεωρεί «μαμά», παρόλο που έχει γνωρίσει και είχε επαφές και με τη βιολογική του μητέρα. Πηγαίνει στην Καλαμάτα να την επισκεφθεί και μένει στις «αδερφές» του, στις κόρες της κυρίας Λουμάκη δηλαδή. Η κα. Λουμάκη σήμερα, έχει επιστρέψει στη γενέτειρά της, την Καλαμάτα, κρατάει όμως επαφές και με τα 20 παιδιά της και τα 7 εγγόνια της, που τη φωνάζουν «μαμά» και «γιαγιά» αντίστοιχα, ενώ και οι κόρες της θεωρούν ότι έχουν 20 αδέλφια.
ΠΑΠΑ ΣΤΡΑΤΗΣ ΔΗΜΟΥ
Πριν από 4 χρόνια, στην αρχή κιόλας της κρίσης ο παπά- Στρατής, από την Καλλονή της Λέσβου, δημιούργησε την ΜΚΟ "Αγκαλιά". Σκοπός του ήταν να φτιάξει μια ζεστή αγκαλιά κυρίως για τις καραβιές από τους λαθρομετανάστες που σχεδόν καθημερινά άδειαζαν και εξακολουθούν να αδειάζουν οι δουλέμποροι της ελπίδας στους ερημικούς κολπίσκους της Μυτιλήνης. Δεκάδες φορές βρέθηκε μπροστά στο θλιβερό θέαμα ταλαιπωρημένων, μουσκεμένων ή ακόμη και ετοιμοθάνατων λαθρομεταναστών που η ελπίδα τους ναυάγησε στη φουρτουνιασμένη θάλασσα του Αιγαίου. Ο παπά- Στρατής δεν έμεινε αμέτοχος μπροστά σε αυτό το μεγάλο και σκληρό, κοινωνικό θέμα. Οργάνωσε την τοπική κοινωνία της Καλλονής και συγκέντρωσε εθελοντές έτοιμους να προσφέρουν βοήθεια, με το απόθεμα της καρδιάς τους, στους απελπισμένους αυτούς ανθρώπους. Όλα ξεκίνησαν από ένα μικρό χώρο, το Κεράμι, όπου βρίσκεται και η ενορία του. Εκεί, λοιπόν, άρχισαν να συγκεντρώνουν τρόφιμα και ρούχα για να χορτάσουν την πείνα των λαθρομεταναστών και να τους ζεστάνουν, μέχρι να βρεθεί γι αυτούς μια πιο μόνιμη λύση. Στη συνέχεια, ο Παπά-Στρατής κατάφερε να γίνει αποδέκτης και της πολύτιμης βοήθειας των "Γιατρών του Κόσμου" που συνέδραμαν με τις γνώσεις τους στην ιατρική περίθαλψη των άτυχων αυτών ανθρώπων, που θέλησαν να αναζητήσουν την τύχη τους σε μια άγνωστη χώρα. Μετά την οικονομική κρίση, ωστόσο, που ξέσπασε στην Ελλάδα, άρχισε να αυξάνεται σταδιακά και ο αριθμός των ντόπιων κατοίκων που χρειάστηκαν άμεση βοήθεια και υποστήριξη. Άνθρωποι που πλέον δεν είχαν φαγητό, τρόφιμα ή χρήματα για να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Ο παπά-Στρατής βρήκε και γι αυτούς τη λύση. Ζήτησε και πήρε τη βοήθεια της Αρχιεπισκοπής η οποία στάθηκε κι εκείνη αρωγός στην προσπάθεια του. Σήμερα έχει να επιδείξει ένα τεράστιο ανθρωπιστικό έργο παρά τα πολλά προβλήματα υγείας που ο ίδιος αντιμετωπίζει. "Είμαι μια μηχανή, χωρίς βενζίνη" λέει χαρακτηριστικά, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει σε τίποτα να τρέχει ανά πάσα ώρα και στιγμή σε οποιαδήποτε γωνιά του νησιού υπάρχει κάποιος που χρειάζεται τη βοήθεια του.
OI ΜΙΚΡΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΟΙΧΑΛΙΑΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
Πίσω από κάθε ιστορία κρύβεται, σχεδόν πάντα, μία άλλη εξίσου σημαντική. Πίσω από κάθε ήρωα, βρίσκονται κάποιες φορές πολλοί περισσότεροι. Αυτό συνέβη στην Οιχαλία Τρικάλων. Πίσω από την ιστορία μίας ταινίας κρύβεται ένα μεγάλο κοινωνικό θέμα. Η μετανάστευση. Και πίσω από τους μικρούς δημιουργούς της ταινίας βρίσκονται τα παιδιά ενός τόπου που έμαθαν να μεγαλώνουν με τους παππούδες τους, μιας και οι γονείς τους, λόγω της οικονομικής κρίσης, αναγκάστηκαν ν’ αναζητήσουν δουλειά στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι γονείς της Οιχαλίας που έφυγαν μετανάστες πιστεύουν μέσα τους πως αυτή είναι μία πραγματικότητα που δεν θα διαρκέσει για πάντα. Ο αποχωρισμός από τα παιδιά τους είναι, σαφώς, πιο βαρύς από όλες τις δυσκολίες της ξενιτιάς. Ακόμη κι αν γνωρίζουν πως πίσω στην Ελλάδα τα παιδιά είναι ασφαλή με τους παππούδες τους, μια τέτοια απόφαση δεν ήταν εύκολη γι’ αυτούς. Με σκληρή δουλειά αλλά και τη σκέψη στην Οιχαλία και τα σπίτια τους, περνούν οι μέρες και όλοι εύχονται πως η στιγμή που θα ανταμώσουν και πάλι με τις οικογένειες τους πλησιάζει. Η ταινία «Κλειώ» που δημιούργησαν οι μαθητές, έθεσε με απλό τρόπο το πολύ σοβαρό πρόβλημα της περιοχής. Βέβαια η Οιχαλία δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα μικρό παράδειγμα μιας γενικότερης κατάστασης που βιώνει η χώρα. Όπως στην Οιχαλία, η οικονομική κρίση οδηγεί ολοένα και περισσότερους Έλληνες, στο εξωτερικό. Σύμφωνα με στατιστικές έρευνες το 2012 έφυγαν από την Ελλάδα, μόνο για τη Γερμανία, 34.000 άνθρωποι, όσο περίπου είναι ο πληθυσμός ολόκληρης της Κοζάνης ή της Καρδίτσας. Πρόκειται για μια ακόμα δυσάρεστη πλευρά της κρίσης. Η οποία μας υπενθυμίζει πως αυτό το κοινωνικό φαινόμενο, αν και καταγράφεται σε στατιστικές δεν αφορά αριθμούς, αλλά ανθρώπινες ζωές. Οι καθηγητές και οι μαθητές που συμμετείχαν σε αυτό το εγχείρημα κατάφεραν, με πενιχρά μέσα, να γυρίσουν την ταινία και τώρα είναι ενθουσιασμένοι με την επιτυχία της. Η 12λεπτη συγκινητική ταινία, με αγγλικούς και γερμανικούς υπότιτλους, θα συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ σε χώρες του εξωτερικού.
KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο 43χρονος Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος είναι ένας από τους χιλιάδες συνανθρώπους μας που βιώνει καθημερινά τον «Γολγοθά» της ανεργίας. Έχασε την δουλειά του πριν από τρία χρόνια και παρά τις επίμονες προσπάθειες του να βρει ένα μεροκάματο, συναντά διαρκώς κλειστές πόρτες. Έκανε, ωστόσο, κάτι που ελάχιστοι από τους ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια μοίρα με εκείνον, τόλμησαν ή βρήκαν το κουράγιο να κάνουν: Μετέτρεψε την αγωνία του για την επιβίωση σε δύναμη ζωής. Ίδρυσε την Κοινωνική Κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος». Πίσω, ωστόσο, από τον «άψυχο» τίτλο της οργάνωσης που δημιούργησε, βρίσκεται μια σπουδαία κοινωνική προσπάθεια. Αυτό που κάνει ουσιαστικά ο 43χρονος άνεργος είναι να συγκεντρώνει τρόφιμα και στη συνέχεια, παίρνοντας ένα μεγάλο τσουκάλι, γυρίζει καθημερινά σε γειτονιές, μαγειρεύει επί τόπου και προσφέρει μερίδες φαγητού σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Και όλα αυτά χωρίς να έχει χρηματοδότηση από πουθενά και απλά με την εθελοντική προσφορά στη συγκέντρωση τροφίμων από εθελοντές. Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος περιγράφει πως ξεκίνησαν όλα: «Περπατώντας στον δρόμο αντίκρισα δυο παιδιά, όχι μεγαλύτερα από 14 ετών, να παλεύουν πάνω από έναν κάδο απορριμμάτων για ένα σάπιο μήλο. Χτυπούσαν με μανία το ένα το άλλο, προσπαθώντας να το πάρουν. Η εικόνα αυτή με συγκλόνισε. Γυρίζοντας σπίτι, πήρα τηλέφωνο μια φίλη και τη ρώτησα αν θα την ενδιέφερε να βγούμε παρέα και να μοιράσουμε φαγητό σε κόσμο που έχει ανάγκη. Δέχτηκε και την επόμενη μέρα φτιάξαμε μερικά σάντουιτς και πήραμε τους δρόμους. Στην αρχή οι περαστικοί, ακόμα και οι άποροι, μας αντιμετώπιζαν με δισταγμό – παρότι προσφέραμε εντελώς δωρεάν φαγητό, κανείς δεν το έπαιρνε. Έτσι, τα πρώτα σάντουιτς αναγκαστήκαμε να τα φάμε εμείς. Όμως, δεν το βάλαμε κάτω». Σήμερα, πλέον, η Κοινωνική Κουζίνα ταΐζει 3.000 άτομα το μήνα.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΙΧΑΗΛ
«Ονομάζομαι Παναγιώτης, είμαι 45 ετών, επιζών από καρκίνο των όρχεων και μένω δυνατός». Έτσι συστήνεται ο γυμναστής Παναγιώτης Μιχαήλ, ο οποίος κατάγεται από την Κύπρο και νόσησε για πρώτη φορά από καρκίνο των όρχεων το 1997, σε ηλικία 30 ετών. Ο καρκίνος βρισκόταν σε αρχικό στάδιο. Μόλις του ανακοίνωσε ο γιατρός τη διάγνωση, πάγωσε, έφυγε η γη κάτω από τα πόδια του. Το μόνο που δεν είχε σκεφτεί ποτέ μέχρι τότε ήταν ότι θα διαγνωστεί με καρκίνο. Η ζωή του, λόγω της αθλητικής δραστηριότητας, αλλά και της επαγγελματικής του ιδιότητας ως γυμναστής, ήταν πολύ προσεγμένη. Έτσι, θεωρούσε αδιανόητο να του συμβεί αυτό, την περίοδο που βρισκόταν στο ζενίθ της καριέρας του. Μετά την επέμβαση και τις χημειοθεραπείες, κατάλαβε ότι έπρεπε να το αντιμετωπίσει μόνος του, αφού όλοι -φίλοι και γνωστοί- ως δια μαγείας, είχαν εξαφανιστεί, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Κανένας από τους γιατρούς του δεν τον παρέπεμψε σε κάποια ομάδα υποστήριξης. Ξαναγύρισε στη δουλειά του στα γυμναστήρια και την καθημερινότητά του, όμως τον Ιανουάριο του 2007, μετά από το καθιερωμένο ετήσιο τσεκ-απ, του διεγνώσθη για δεύτερη φορά καρκίνος του όρχεως. Σε εκείνη τη δύσκολη κατάσταση, της επανεμφάνισης του καρκίνου, σκέφτηκε τη δημιουργία ενός οργανισμού, που να παρέχει όσα εκείνος θα ήθελε να είχε ως ασθενής. Έτσι δημιούργησε στις 4 Οκτωβρίου 2007, την Κοινωφελή μη Κερδοσκοπική Οργάνωση Φίλων Του Καρκίνου, με τον τίτλο «ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ» ή “BE STRONG”, με σκοπό την τεκμηριωμένη πληροφόρηση σε θέματα που αφορούν στον καρκίνο, την πρόληψη, καθώς και την υποστήριξη σε όλους όσοι εμπλέκονται με αυτόν. Η ιστοσελίδα της οργάνωσης www.bestrong.org.gr, που δημιουργήθηκε τον Ιανουάριο του 2008, θεωρείται από τις πιο ενημερωμένες στην Ελλάδα, σε θέματα που αφορούν στον καρκίνο. Η ιστοσελίδα, έως σήμερα, έχει δεχτεί 1.500.000 επισκέπτες, ενώ από το 2010 ξεκίνησε η λειτουργία της πρότυπης για τα ελληνικά δεδομένα γραμμής υποστήριξης, μέσω του εθνικού τετραψήφιου αριθμού 1069, η οποία έχει ως στόχο την ψυχοκοινωνική στήριξη των ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο. Αξίζει να σημειωθεί πως ήταν η πρώτη φορά που έγινε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Τη γραμμή υποστήριξης 1069 στελεχώνουν 7 ειδικοί ψυχικής υγείας, που με γνώση και διάθεση βρίσκονται εκεί για να συζητήσουν θέματα που προκύπτουν είτε στους ασθενείς, είτε στο οικείο περιβάλλον, από τη στιγμή της διάγνωσης, αλλά και μετά το πέρας της θεραπείας. Μέχρι σήμερα, περισσότερα από 3.500 άτομα έχουν τηλεφωνήσει για να ζητήσουν υποστήριξη και βοήθεια, κάτι που έκανε την 24ωρη λειτουργία της Γραμμής 1069 επιβεβλημένη. Ο Παναγιώτης έχει γράψει και ένα βιβλίο με τίτλο «Είμαστε τουρίστες», στο οποίο καταθέτει, με βιωματική γραφή, τις εμπειρίες του, έχοντας ως στόχο να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, δίνοντας τους μέσα από την δική του ιστορία, ελπίδα για τη ζωή. Η Ευρωπαϊκή Σχολή Ογκολογίας, στα πλαίσια του διαγωνισμού “CANCER ON THE INTERNET” AWARD 2010, απένειμε το Βραβείο Εύφημης Μνείας (2010 Mention Of Honour) στην ελληνική μη κερδοσκοπική οργάνωση «ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΟΣ». Η οργάνωση έχει μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα και το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων προέρχεται από τις δωρεές και τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Ο επόμενος στόχος του Παναγιώτη είναι η δημιουργία ενός κέντρου ευεξίας & ολιστικής υποστήριξης των ανθρώπων που εμπλέκονται με τον καρκίνο (CANCER SURVIVORS WELLNESS CENTER).
ΜΑΤΙΝΑ ΒΑΒΟΥΛΗ
Πριν από 15 χρόνια η κυρία Ματίνα Βαβούλη ανέλαβε Προϊσταμένη στο 7ο διθέσιο Δημοτικό σχολείο στη Νέα Ζωή Ασπροπύργου. Εκεί φοιτούν κατά 80% μαθητές «Ρομά», που μένουν σε παράγκες με άθλιες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες. Τότε τα περισσότερα τσιγγανόπουλα της περιοχής ήταν στους δρόμους και δεν φοιτούσαν στο σχολείο. Εκείνη, γυρνώντας με την ντουντούκα στους καταυλισμούς και με το προσωπικό της παράδειγμα, κατάφερε να μαζέψει τα παιδιά στο σχολείο - με προσωπικές θυσίες και επιπτώσεις ακόμη και στην υγεία της- και σήμερα έχει δημιουργήσει ένα 12/θέσιο Δ. Σχολείο ΕΑΕΠ όπου τα παιδιά διδάσκονται εκτός των άλλων, Πληροφορική, Αγγλικά, Θεατρική Αγωγή, Εικαστικά, Γαλλικά, Γερμανικά. Το σχολείο πριν από 15 χρόνια είχε μόλις 30 μαθητές ενώ αυτή τη στιγμή φοιτούν 300 παιδιά. Τα παιδιά που αντιμετωπίζουν ακόμη και προβλήματα σίτισης βοηθούνται διακριτικά μέσα από προγράμματα που έχει εξασφαλίσει το σχολείο. Αν και η Ματίνα δεν είναι «Ρομά», έχει καταφέρει οι κάτοικοι «Ρομά» του Ασπροπύργου να την εμπιστεύονται, να την αγαπούν, να την σέβονται και να ακούν τις προτροπές της. Η Ματίνα κατόρθωσε να περιορίσει σημαντικά τη σχολική διαρροή των μαθητών, με γενικότερες θετικές επιπτώσεις στην παιδεία, την πολιτιστική και ηθική ανάπτυξή τους, την αλλαγή νοοτροπίας, την μείωση της παραβατικότητας, της παιδικής θνησιμότητας, αλλά και στη βελτίωση των συνθηκών ζωής των κατοίκων. Σύμφωνα με το ρητό: "όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή". Ο Γιάννης Λαζαρίδης, ο άνθρωπος που πρότεινε την Ματίνα Βαβούλη ως τη δική του «ηρωίδα» μιλάει για το έργο της και δηλώνει: «Στα 4 χρόνια που ήταν υφιστάμενή μου την παρομοίαζα με την Αγία Τερέζα».
Αυτοί είναι οι Ήρωες που γνωρίσαμε μέσα από την κοινωνική αποστολή του ΑΝΤ1 «Ήρωες ανάμεσά μας». Οι ίδιοι, δεν επιζητούσαν αντίκρισμα όταν πρόσφεραν απλόχερα βοήθεια σε συνανθρώπους τους. Ο ΑΝΤ1 είχε την τιμή να τους παρουσιάσει στο ευρύ κοινό ύστερα από μια μεγάλη δημοσιογραφική έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε όλη την Ελλάδα. Η διαδρομή ολοκληρώθηκε και ήρθε η στιγμή της αναγνώρισης.
Την Πέμπτη 4 Ιουλίου στις 21:15, σε μια μεγάλη κοινωνική εκδήλωση σε ζωντανή μετάδοση από τη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών.