Χρώμα - Θρησκεία - Εμφάνιση: Μιλάμε στα παιδιά για τη διαφορετικότητα!

Πώς το χειριζόμαστε: Όλοι γνωρίζουμε την αγαπημένη λεξούλα του μικρού μας σε αυτή την ηλικία… Είναι το «γιατί;» το οποίο αρχίζει σιγά-σιγά να συνοδεύει κάθε προτασούλα που επιχειρεί να σχηματίσει. Από τη στιγμή λοιπόν που αρχίζει να ρωτά, θα πρέπει να ξέρουμε ότι είναι έτοιμο να δεχτεί τις απαντήσεις, αρκεί φυσικά να του τις δώσουμε με απλό, κατανοητό τρόπο, κατάλληλο για την ηλικία του. Στην ηλικία των 3 με 4 ετών, το μικρό μας αρχίζει να παρατηρεί τα χαρακτηριστικά των υπόλοιπων ανθρώπων και να αναζητά εξηγήσεις όταν τα βλέπει «διαφορετικά» από αυτά που έχει συνηθίσει. Εξηγούμε, λοιπόν, στο παιδί μας ότι τα χεράκια του Γιαννάκη δεν είναι καθόλου λερωμένα. Απλά, το χρώμα του δέρματός του είναι πιο σκούρο από το δικό μας. Μπορεί να μην έχουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο χρώμα δέρματος, αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν τους κάνει να διαφέρουν μεταξύ τους.  

 

Πώς το χειριζόμαστε: Από την ηλικία των 5-6 ετών, τα παιδιά είναι έτοιμα να κατανοήσουν την έννοια της «εθνικότητας» αλλά και κάποια πράγματα τα οποία μπορεί να συνεπάγεται αυτή, π.χ. τα διαφορετικά χαρακτηριστικά, τα ήθη και τα έθιμα, τη διαφορετική θρησκεία. Απαντώντας λοιπόν στην ερώτηση των μικρών μας, τους λέμε ότι ο τόπος καταγωγής  –το μέρος δηλαδή που έχουν γεννηθεί οι φίλοι μας ή οι γονείς τους– δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να επηρεάζει το πώς τους βλέπουμε. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τη θρησκεία. Κάθε άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος να πιστεύει όπου εκείνος θέλει… Αν κάποιος πιστεύει στον Θεό και τον Χριστό, λέγεται χριστιανός και φοράει ένα σταυρουδάκι σαν «διακριτικό σημάδι» της πίστης του. Η Μαρία, από την άλλη, πιστεύει σε έναν άλλο Θεό και φέρει το δικό της «διακριτικό σημάδι» το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι το μαντήλι στο κεφάλι. Αυτά όμως δεν είναι στοιχεία τα οποία θα πρέπει να επηρεάζουν το πώς βλέπουμε τους ανθρώπους. Μπορούν λοιπόν να πιστεύουν σε όποιο Θεό θέλουν, αρκεί, εκτός από αυτόν, να πιστεύουν και στην αγάπη, την ειρήνη, τη φιλία! 

 

Πώς το χειριζόμαστε: Τα παιδιά σε αυτή –αλλά και σε μικρότερη– ηλικία μπορεί να γίνουν πολύ αυστηρά με τους γύρω τους. Στο χέρι μας είναι να αρχίσουμε από νωρίς να τους μαθαίνουμε ότι πότε δε μιλάμε με χαρακτηρισμούς π.χ. χοντρούλα, κοντή, γυαλάκιας όταν απευθυνόμαστε στους άλλους. Δεν είναι η εμφάνιση αυτό που θα πρέπει να κρίνουμε στους ανθρώπους, αλλά ο χαρακτήρας και η ψυχή τους. Αυτά, βέβαια, σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο… Στην πραγματικότητα, όλο και κάποιο αρνητικό χαρακτηριστικό θα ξεστομίσουν τα μικρά μας κάποια στιγμή όταν τα αίματα θα ανάψουν. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Στόχος μας δεν είναι να τα κάνουμε να νιώσουν άσχημα μπροστά στους φίλους τους. Όταν όμως μείνουμε μόνοι, καλό είναι να τους θυμίσουμε το περιστατικό και να τους εξηγήσουμε ότι θα πρέπει να φερόμαστε στους ανθρώπους όπως ακριβώς θα θέλαμε να φέρονται κι εκείνοι σε εμάς.  

- Βάζουμε στη ζωή τους φίλους από άλλη εθνικότητα και τα ενθαρρύνουμε να κάνουν παρέα μαζί τους. Να τα ρωτήσουν για τη χώρα τους, τα ήθη και τα έθιμά τους.

- Επιστρατεύουμε βιβλία, ντοκιμαντέρ και μελωδίες από κάθε γωνιά της Γης. Έτσι, θα μπορέσουν να ανακαλύψουν πολλούς διαφορετικούς πολιτισμούς πέρα από τον δικό μας.  

- Δηλώνουμε συμμετοχή σε εκπαιδευτικά προγράμματα που προάγουν τη διαφορετικότητα.

- Οργανώνουμε multicultural events στο σπίτι. Μια γιαπωνέζικη, αφρικάνικη, ανατολίτικη βραδιά με αντίστοιχα παιχνίδια, ιστορίες, ακούσματα και… γεύσεις είναι ό,τι πρέπει για να έρθουν τα παιδιά μας πιο κοντά στα χαρακτηριστικά άλλων πολιτισμών.