Στα παιδιά μας λέμε… «ναι»!

Είναι γεγονός: Οι σημερινοί γονείς είναι πολύ πιο ελαστικοί απ’ ότι ήταν παλιότερα. Ποίος θα το περίμενε, όμως, πως αυτή η ελαστικότητα θα γινόταν ακόμα και τάση διαπαιδαγώγησης; Πολλοί είναι εκείνοι που δε συμφωνούν με αυτή την τακτική λέγοντας πως δεν είναι καλό το «να δίνουμε τόση ελευθερία στα παιδιά μας». Την άποψη αυτή έρχονται να αντικρούσουν ορισμένοι ψυχολόγοι λέγοντας πως οι γονείς που «αφήνουν ελεύθερα» τα παιδιά τους δεν είναι απλά ελαστικοί, αλλά ρεαλιστές. Που στηρίζουν την άποψη αυτή; Στο ότι δεν πρέπει να αποκλείουμε τα παιδιά από κάποια πράγματα. Ίσα-ίσα που πρέπει να τους τα δείχνουμε και να τα διαπαιδαγωγούμε ανάλογα. Βλέπετε, μπορεί να είμαστε οι ήρωές τους, έχουν όμως ανάγκη να πατήσουν κι εκείνα στα πόδια τους. Τα βοηθάμε, λοιπόν, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων (ανάλογα πάντα με την ηλικία τους) και τα παρατηρούμε διακριτικά. Βασικό μας μέλημα; Αν “πέσουν” να μην “χτυπήσουν” πολύ…

Τι σημαίνει αυτό;

Ναι, οι ειδικοί μας παροτρύνουν να αφήνουμε τα παιδιά μας να τρέξουν. Να πέσουν. Ν’ αγγίξουν. Να μάθουν. Μας παροτρύνουν να τους χαρίζουμε κάποιες φορές μια-δύο ώρες παραπάνω ξενύχτι. Να τους επιτρέψουμε να δουν τη δική μας αγαπημένη εκπομπή εφόσον το θέλουν (μέσα σε λογικά πλαίσια πάντα). Γιατί, καλύτερα να μάθουν κάτι σωστά και υπεύθυνα από εμάς, παρά να μένουν με τις απορίες στο μυαλό τους. Φυσικά, είμαστε πάντα στο πλευρό τους, άγρυπνοι φρουροί και –προπαντός!– αόρατοι; Μπορεί η διακριτικότητα των γονιών να μην φημίζεται, ωστόσο, φορώντας την μπέρτα του super ήρωα μπορούμε να το καταφέρουμε κι αυτό (ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνουμε λίγη προσπάθεια παραπάνω)…