Ώρες-ώρες, νιώθουμε πως ο μόνο λόγος για τον οποίο γκρινιάζει το μικρό μας είναι απλά και μόνο για να μας δυσκολέψει τη ζωή... Εμ, δεν εξηγείται αλλιώς… – κλείνουν τα μάτια του, αλλά δεν θέλει να πάει στο κρεβάτι του, πεινάει, αλλά «αυτά τα πράσινα» (αναφερόμαστε στον αρακά…) στο πιάτο του είναι ικανά να του κόψουν την όρεξη και να το κάνουν να αρχίσει την γκρίνια. Τέλος, γνωρίζει το πρόγραμμα της ημέρας τόσο καλά, που αν παρεκκλίνουμε έστω για λίγο έρχονται τα πάνω-κάτω τόσο στη διάθεσή του, όσο και στην ηρεμία μας, η οποία εξανεμίζεται στο άψε-σβήσε.
Και τώρα τι κάνουμε;
Το «παίρνουμε» αλλιώς, μιας και πολλές από τις παραξενιές του μπορεί να οφείλονται και στη δική μας στάση. Σίγουρα δεν θέλουμε να του δυσκολέψουμε τη ζωή, δεν γίνεται όμως να το αφήσουμε να δυσκολεύει τόσο τη δική μας.
Η λύση, βρίσκεται κάπου στη μέση και –αργά ή γρήγορα– θα πρέπει να του μάθουμε τι σημαίνει «συμβιβάζομαι», «προσπαθώ», «κάνω υπομονή» διαφορετικά κανείς δεν θα θέλει να το κάνει παρέα… Οι συχνές συζητήσεις είναι το «κλειδί» για να αρχίσει σιγά-σιγά το μικρό μας να μπαίνει στο νόημα. Γιατί, μπορεί να του πούμε «όχι τώρα» για κάτι, είναι απαραίτητο όμως να του εξηγήσουμε και να το βοηθήσουμε να καταλάβει το λόγο.
Επίσης, προσπαθούμε να φέρνουμε το μικρό μας όσο το δυνατό πιο συχνά σε επαφή με άλλα συνομήλικα παιδάκια, προκειμένου να αρχίσει να μοιράζεται, να υποχωρεί και –αναγκαστικά– να απαγκιστρώνεται σιγά-σιγά από τις παραξενιές του.
* Της Μάρθας Αγγελοπούλου με τη συνεργασία της ψυχολόγου Ειρήνης Μπίρμπου (eirini_mpirmpou@yahoo.gr).
Διαβάστε περισσότερα στο www.paidimag.gr.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)