Πώς μπορούμε να διαπραγματευτούμε σωστά με τα μικρά μας;

Η τέχνη της διαπραγμάτευσης είναι μία πρόκληση για τους γονείς. Μπορεί να κάνει τα νεύρα τους κουρέλια, μπορεί όμως να δώσει κάποιες λύσεις που ούτε καν φαντάζονταν ότι υπάρχουν. Ταυτόχρονα, αποτελεί «σχολείο» για τα παιδιά, μια και τα βοηθά να μάθουν να συνεργάζονται, να συζητούν και να αναζητούν λύσεις με τους γύρω τους ήρεμα και πολιτισμένα, υπό την προϋπόθεση πάντα πως αυτά έχουν συμπληρώσει τα δύο τους χρόνια και μπορούν να ακούσουν, να επεξεργαστούν, να κατανοήσουν και στη συνέχεια να αποδεχτούν τις εναλλακτικές λύσεις που προτείνονται. Από τα πέντε χρόνια και μετά μάλιστα, το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης παίρνει άλλη διάσταση και μπορεί να γίνει ακόμα πιο «σκληρό», πιο ενδιαφέρον και εποικοδομητικό! Όπως κάθε παιχνίδι όμως, έτσι κι αυτό έχει τους κανόνες και τα μυστικά του. Τι λέτε, πάμε να τα ανακαλύψουμε παρέα;

Κανόνες προς ναυτιλλομένους… 

Τέσσερα απλά βήματα αρκούν ούτως ώστε να είμαστε όσο το δυνατό πιο «δίκαιοι» απέναντι στα μικρά μας. Ποια είναι, όμως, αυτά;

1.

Ακούμε: Όσο κι αν διαφωνούμε με το παιδί μας, οφείλουμε να ακούσουμε και να σεβαστούμε την άποψή του. Επίσης, προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατό λιγότερο… στενόμυαλοι και επιτρέπουμε πού και πού στον εαυτό μας να «αλλάξει γνώμη» όταν κρίνουμε ότι αυτό που ζητάνε τα παιδιά είναι εφικτό. Στόχος μας είναι να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Αν μπορούμε λοιπόν, γιατί να μη το δεχτούμε;

2.

Βάζουμε όρους: Απλούς, κατανοητούς και… δίκαιους τους οποίους να μπορούμε να τηρήσουμε τόσο εμείς, όσο και τα μικρά μας.

3.

Αγνοούμε τις γκρίνιες: Δεν ενδίδουμε ποτέ σε φωνές, κλάματα και υστερίες! Περιμένουμε να πέσουν οι τόνοι και στη συνέχεια συζητάμε. Το μόνο μέσο για μια σωστή διαπραγμάτευση άλλωστε είναι η ηρεμία και η καθαρή σκέψη!

4.

Γινόμαστε… παιδιά: Πριν καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα, ερχόμαστε για λίγο στη θέση του παιδιού κι εξετάζουμε τα πράγματα από τη δική του μεριά. Μήπως τελικά αυτό που μας ζητάει δεν είναι και τόσο παράλογο; Μήπως υπάρχει μια μέση λύση την οποία δεν έχουμε σκεφτεί;

Τέλος, σε καμία περίπτωση δεν ξεχνάμε να «εξελισσόμαστε» και να «εξελίσσουμε» τους κανόνες και τα όριά μας. Τι σημαίνει αυτό; Διαφορετικά θα διαπραγματευτούμε με ένα παιδί τριών ετών και αλλιώς με ένα παιδί στην ηλικία των έξι. Είναι λογικό κάτι που δεν επιτρεπόταν σε μικρότερη ηλικία να μπορεί να αλλάξει με τα χρόνια… Π.χ. η ώρα του ύπνου. Όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε πιο ελαστικοί, χωρίς βέβαια αυτό να είναι κάτι αρνητικό. Αντίθετα, είναι απολύτως φυσιολογικό. Τόσο οι κανόνες, όσο και τα όρια της διαπραγμάτευσης μπορούν (και πρέπει) να αλλάζουν και να διαμορφώνονται ανάλογα με την ηλικία και τις ανάγκες των παιδιών.

* Της Μάρθας Αγγελοπούλου με τη συνεργασία της παιδαγωγού Σοφίας Προδρόμου.

Διαβάστε περισσότερα στο www.paidimag.gr.