Κάποια στιγμή, όλες οι μαμάδες έχουν αναρωτηθεί μήπως κάνουν κάτι λάθος όσον αφορά τη φροντίδα του μικρού τους. Μέσα σ’ αυτή, φυσικά, συγκαταλέγεται και το κομμάτι του ύπνου και, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, υπάρχουν κάποια πραγματάκια τα οποία κάνουμε «λάθος»… ή που πιθανόν θα μπορούσαμε να τα κάνουμε λίγο «καλύτερα»!
Λάθος Νο.1: Αφήνουμε την ώρα να περάσει…
«Ε, δεν χάλασε κι ο κόσμος αν κοιμηθεί λίγο αργότερα…», σκεφτόμαστε. Όταν όμως το «λίγο» γίνεται «πολύ» και το μωρό μας «χαλάει τον κόσμο» με το που το κεφαλάκι του αγγίζει το μαξιλάρι, τότε αναρωτιόμαστε «Μα, τι το έχει πιάσει; Αφού κοιμόταν μια χαρά παλιότερα!»… Παλιότερα, ναι. Τώρα όμως που είδε ότι μπορεί να «περάσει» το δικό του, προσπαθεί να βάλει τους δικούς του όρους χρησιμοποιώντας ένα μοναδικό, αλλά αρκετά πειστικό επιχείρημα: το κλάμα!
Τι μπορούμε να κάνουμε: Με λίγα λόγια; Να μην παρεκκλίνουμε για κανέναν λόγο από το πρόγραμμά μας, παρά μόνο αν πρόκειται να το βάλουμε (λίγο) νωρίτερα για ύπνο. Προτού λοιπόν το δούμε να τρίβει τα ματάκια του, να τραβάει τα αυτιά του και να ζουλάει τα μαγουλάκια του «μέσα στην απελπισία», κατευθυνόμαστε αγκαλίτσα προς την κούνια του και ξεκινάμε τα… τελετουργικά του ύπνου!
Λάθος Νο.2: Το «ξυπνάμε» πριν κοιμηθεί!
Τι σημαίνει αυτό; Ότι αρχίζουμε να παίζουμε μαζί του λίγο πριν το βάλουμε στο κρεβατάκι του, με αποτέλεσμα να διεγείρεται και να αποσυντονίζεται όταν (ξαφνικά) του λέμε ότι έφτασε η ώρα για ύπνο!
Τι μπορούμε να κάνουμε: Να φυλάμε τα έντονα παιχνίδια για όλη την υπόλοιπη μέρα, και όταν σουρουπώνει να μπαίνουμε σε μια κατάσταση… νιρβάνας. Απαλός φωτισμός στο σπίτι, ήρεμοι τόνοι, παραμυθάκια και ζεστές αγκαλιές είναι όλα όσα θα χρειαστεί το μικρό μας για να παραδοθεί άνευ όρων στον μαγικό κόσμο των ονείρων. Τέλος, αν είναι πολύ μωράκι, μπορούμε να το καλοπιάσουμε με ένα σύντομο… «δείπνο παρηγοριάς», ή, αν είναι μεγαλύτερο σε ηλικία, να του ετοιμάσουμε ένα ελαφρύ φαγάκι για το βράδυ το οποίο θα το χορτάσει, αλλά δεν θα το φουσκώσει.
Λάθος Νο.3: Το αφήνουμε να… μας παρασύρει
«Μανούλα, φοβάμαι… Να έρθω για λίγο στο κρεβάτι σου;», ρωτάει όλο παράπονο και νάζι το μικρό μας και μην μπορώντας να του αρνηθούμε σηκώνουμε τα σκεπάσματα και «χώνεται» από κάτω. Μόνο που αυτό δεν γίνεται μόνο μια φορά… Έπειτα από αυτή ακολουθεί κι άλλη, κι άλλη… κι ακόμα μια… Κάπως έτσι, το κρεβάτι μας από διπλό μετατρέπεται σε… τριπλό χωρίς καν να το καταλάβουμε!
Τι μπορούμε να κάνουμε: Να βάλουμε όρια! Μόνο έτσι θα καταλάβει το παιδί ότι το κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά δεν αποτελεί… «προέκταση» του δικού του. Φυσικά, αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως αν ένα βράδυ φοβηθεί ή αν είναι αδιάθετο δεν θα πρέπει να κάνουμε λίγο χώρο και για εκείνο… Μια άλλη λύση, θα ήταν να «επισκεφτούμε» εμείς το δικό του κρεβατάκι και να καθίσουμε στο πλάι του μέχρις ότου αποκοιμηθεί διώχνοντας μακριά οτιδήποτε στοιχειώνει τα όνειρά του. Όλα αυτά όμως, δεν θα πρέπει να γίνουν «συνήθεια». Αντίθετα, θα πρέπει να αποτελούν την «εξαίρεση» στον κανόνα (τουλάχιστον όσο αυτό είναι εφικτό)!
Της Μάρθας Αγγελοπούλου με τη συνεργασία της παιδιάτρου Δρ. Βιβής Παναγοπούλου.
Διαβάστε περισσότερα στο www.paidimag.gr.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)