Σχεδόν σε κάθε σπίτι υπάρχει τουλάχιστον μια συσκευή τηλεόρασης, η οποία λειτουργεί σύμφωνα με της ανάγκες και το πρόγραμμα της οικογένειας, τις συνήθειες και τα γούστα της. Τα παιδιά συμμετέχουν στην τηλεθέαση με το δικό τους τρόπο και τις δικές τους προτιμήσεις.
Η τηλεόραση αποτελεί για αυτά, από τις πολύ μικρές ηλικίες, πόλο έλξης. Πολλές φορές οι γονείς είναι εκείνοι που κατευθύνουν τα παιδιά προς τη τηλεόραση και τον υπολογιστή επειδή θέλουν λίγες στιγμές ηρεμίας, χωρίς να καταλάβουν τη ζημιά που κάνουν σε αυτούς.
Τα παιδικά προγράμματα στην τηλεόραση και τα παιχνίδια στο τάμπλετ η στον υπολογιστή είναι η εύκολη λύση για να μην γκρινιάζουν τα μικρά και να μπορούν έτσι οι γονείς να ασχοληθούν με δουλειές ή ξεκούραση. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο στα μικρά παιδιά αλλά και στα μεγαλύτερα σε ηλικία.
Συγκεκριμένα τα παιδιά από 12 έως 17 είναι κολλημένοι μπροστά σε μια οθόνη τις περισσότερες ώρες της ημέρας και συνεπώς εμφανίζονται διάφορα προβλήματα υγείας, όπως κατάθλιψη, επιθετικότητα, μοναχικότητα, κακή υγεία της καρδιάς, φλεγμονές, παχυσαρκία, χαμηλή γνωστική λειτουργία. Τα παιδιά αυτά είναι διαφορετικά από τα άλλα παιδιά και δεν επιθυμούν να βγουν μία βόλτα με φίλους ή να βρεθούν σε περιβάλλον με πολλά άτομα.
ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Ίσως λοιπόν, απενοχοποιώντας την τηλεόραση, να αναγνωρίσουμε πιο καθαρά τι αναζητούν τα παιδιά στις διάφορες εκπομπές και να τα βοηθήσουμε πιο ουσιαστικά να μη γίνονται «τηλεοπτικά θύματα». Aυτό μπορεί να γίνει:
• Aναγνωρίζοντας και υποστηρίζοντας τα παιδιά στην ικανοποίηση των ζωτικών τους αναγκών για παιχνίδι, κίνηση, ερεθίσματα των αισθήσεων, αυτονομία, συνομήλικη συντροφιά.
• Kάνοντας την τηλεόραση περισσότερο κοινή υπόθεση, βλέποντας πότε-πότε αυτά που βλέπουν, χωρίς γκρίνια και υποτιμητικά σχόλια («τι βλακείες είναι αυτές που βλέπεις πάλι»).
• Bάζοντας σαφή και σταθερά όρια σχετικά με το τι και πόσο μπορούν να βλέπουν σύμφωνα με την ηλικία τους, τις συνήθειες και τις αρχές της οικογένειας, εξηγώντας τα, και φυσικά δίνοντας το παράδειγμα με τη συμπεριφορά μας.
• Φροντίζοντας ώστε οι συνθήκες «τηλεθέασης» του παιδιού να είναι τέτοιες που να του επιτρέπουν να εκτονωθεί ή να «διαφύγει», όποτε το χρειάζεται. Aυτό γίνεται, π.χ., με το να βλέπει όσο το δυνατόν λιγότερο τηλεόραση μόνο του (ιδιαίτερα σε μικρές ηλικίες), και ακόμα καλύτερα με άλλα παιδιά, με το να μπορεί να κινείται, να φωνάζει, να την κλείνει όταν «δεν αντέχει».
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)