Αλήθεια, πόσο διαφορετικός μπορεί να είναι ο «τρόπος» του μπαμπά από αυτόν της μαμάς; Αν υποθέσουμε πως η αγάπη για τα παιδιά είναι αυτό που σας ενώνει όσον αφορά την ανατροφή τους, τότε τι μπορεί να είναι αυτό που φέρνει τον έναν απέναντι απ’ τον άλλο; Τι σας κάνει… έξαλλες με την πρακτική που ακολουθεί ο σύζυγός σας και γιατί συμβαίνει αυτό; Και πάνω απ’ όλα, ποια είναι η «χρυσή τομή» ούτως ώστε να μπορείτε να απολαμβάνετε τις χαρές της οικογενειακής ζωής και το μεγάλωμα των παιδιών όσο το δυνατό περισσότερο; Ας το ανακαλύψουμε αναλύοντας τις αντιδράσεις πέντε διαφορετικών οικογενειών σε πέντε διαφορετικές (αλλά συνηθισμένες) καταστάσεις…
Πράξη 1η: Αν δεν «πάθουν» πώς θα «μάθουν»;
Η οικογένεια Εγγλέζου βρίσκεται στην εξοχή. Ο μικρός Γιαννάκης τρέχει πέρα-δώθε με το ποδήλατό του, ενώ η αδερφούλα του Αννούλα σκαρφαλώνει σε βραχάκια, δεντράκια και περιεργάζεται το καθετί.
Ο μπαμπάς: Αφήνει τα παιδιά να… γνωρίσουν τον κόσμο διαβάζοντας ήσυχα-ήσυχα την εφημερίδα του, μια και –κατά τη γνώμη του– πρέπει να πειραματίζονται και να είναι ελεύθερα να χαρούν το παιχνίδι τους. Φυσικά και τα προσέχει, απλά δεν είναι όλη την ώρα από πάνω τους! Ε, κι αν γρατζουνιστούν και κάπου, θα περάσει…
Η μαμά: Παρατηρεί την κάθε τους κίνηση μέσα στο άγχος και εκνευρίζεται με την «αδιαφορία» του μπαμπά. Και αν πέσουν; Αν λερωθούν; Αν χτυπήσουν; Αν χαθούν… Τα πάντα περνάνε από το μυαλό της εν ριπή οφθαλμού!
Οι άντρες είναι από τη φύση τους πιο τολμηροί και χαλαροί όσον αφορά κάποιες καταστάσεις. Ρισκάρουν, συχνά χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες. Γι’ αυτό και κάποιες φορές είναι πιο ελαστικοί. Οι μαμάδες από την άλλη, είναι πιο προστατευτικές, μιας και ακόμα κι όταν είχαν το μωρό στην κοιλιά τους έκαναν τα πάντα για να το έχουν καλά. Αυτόματα λοιπόν η ασφάλεια μπαίνει σε πρώτο πλάνο αφήνοντας την «εξερεύνηση» δεύτερη και καταϊδρωμένη…
Η συμβουλή της ειδικού: Πράξτε αυτό ακριβώς που σας κάνει να νιώθετε άνετα. Δώστε ελευθερία στα παιδιά, αλλά, αν νιώσετε ότι αγγίζετε τα όριά σας περιορίστε τα σε λογικά πάντα πλαίσια. Δεν είναι ανάγκη να δένεται το στομάχι σας κόμπος κάθε φορά που πηγαίνετε μια βόλτα. Θα μπορούσατε πάντως πριν τα σταματήσετε να αναρωτηθείτε: «Είναι όντως επικίνδυνο αυτό που κάνουν τα παιδιά ή απλώς εγώ φοβάμαι; Είναι πράγματι “αναίσθητός” ο άντρας μου ή μήπως είμαι λίγο υπερβολική;» και να κινηθείτε ανάλογα.
Πράξη 2η: Γιατί να ρωτήσω; Αφού τα ξέρω…
Στην οικογένεια Καραγιαννάκου επικρατεί πανικός κάθε φορά που κάποιος ειδικός δίνει συμβουλές, από το πώς θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε στα παιδιά έως το τι θα πρέπει να τρώνε και πόσες ώρες να κοιμούνται.
Ο μπαμπάς: Τις ακούει, αλλά τις αγνοεί. Πιστεύει πως εκείνος γνωρίζει καλύτερα την οικογένεια και τα παιδιά του και κατ’ επέκταση ξέρει τι χρειάζεται να κάνει σε κάθε περίπτωση. Γιατί να ακολουθήσει λοιπόν τις συμβουλές των ειδικών;
Η μαμά: Προσπαθεί να ακολουθεί κατά βήμα τις όποιες συμβουλές μιας και θέλει να κάνει τα πάντα «σωστά» όσον αφορά το μεγάλωμα των παιδιών της. Συχνά, μάλιστα, συγκρίνει τις δικές της «μεθόδους» με αυτές των φίλων της.
Οι μπαμπάδες τείνουν περισσότερο στο να μην «συμμορφώνονται» σε κανόνες και να μην ακολουθούν συμβουλές. Εμπιστεύονται περισσότερο το ένστικτό τους πάρα τη γνώμη των άλλων. Η μαμά από την άλλη νιώθει πιο ασφαλής ακολουθώντας τις υποδείξεις των ειδικών γιατί «εκτός του ότι έχουν σπουδάσει οι άνθρωποι, βλέπουν τόσα παιδάκια και γνωρίζου καλύτερα από εμάς τους πρωτάρηδες…» Έτσι, προτιμά να τηλεφωνήσει ΤΩΡΑ στον γιατρό επειδή «αυτό το βηχαλάκι ήταν περίεργο...» ή «γιατί δεν άδειασε το μπιμπερό του σήμερα...» παρά να περιμένει μία μέρα.
Η συμβουλή της ειδικού: Η λύση βρίσκεται κάπου στη μέση… Υπάρχουν συγκεκριμένες περιπτώσεις στις οποίες χρειάζεται –όχι μόνο να ρωτάμε, αλλά και να ακολουθούμε δίχως δεύτερη σκέψη– τη συμβουλή των ειδικών. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το ότι μπορούμε κάποιες φορές να κρίνουμε και μόνοι μας τι είναι πιο σωστό για το καλό των παιδιών μας.
Πράξη 3η: Η υπομονή (όχι η αδιαφορία) είναι η καλύτερη αρετή…
Η μικρός Νικολάκης παίζει με τα παιχνίδια στο παρκάκι του. Ξάφνου, μπήγει τα κλάματα ζητώντας απεγνωσμένα την προσοχή των γονιών του…
Ο μπαμπάς: Ρίχνει μια ματιά να δει αν είναι καλά και τον αφήνει για λίγο μέχρι να τελειώσει τη δουλειά που κάνει.
Η μαμά: Τρέχει πανικόβλητη να δει «τι έχει το μωρό της», το βγάζει κατευθείαν από το πάρκο και αρχίζει να το κανακεύει.
Το ότι ο μπαμπάς δεν τρέχει να «παρηγορήσει» το παιδί για το… κακό που το βρήκε (στην προκειμένη περίπτωση επειδή βαρέθηκε να κάθεται στο πάρκο) δεν σημαίνει πως δε νοιάζεται γι’ αυτό. Ίσως, προτιμά να το αφήσει λίγο να περιμένει ούτως ώστε να μην απαιτεί στο μέλλον να έχει στο λεπτό αυτό που θα θελήσει. Βλέπετε, για εκείνον δεν είναι και τόσο φοβερό το ότι «κλαίει το παιδί» από τη στιγμή που δεν συμβαίνει κάτι σοβαρό. Η μαμά από την άλλη μπορεί να μην αντέχει να ακούει το μωρό να κλαίει είτε επειδή δεν μπορεί να βλέπει το σπλάχνο της να… σπαράζει, είτε γιατί προτιμά την… ηρεμία στο σπίτι και όχι το γοερό κλάμα του παιδιού.
Η συμβουλή της ειδικού: Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζεται να επιχειρούμε «άλμα εις μήκος» με το που θα αρχίσει το μωρό να κλαίει, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως δεν θα πρέπει να βεβαιωθούμε πως είναι καλά και πως το κλάμα του δεν «επικοινωνεί» κάτι σοβαρό. Οι μεν μαμάδες λοιπόν μπορούν κάποιες φορές να κάνουν υπομονή και να αφήνουν τον μπαμπά να χειριστεί την κατάσταση, οι δεν μπαμπάδες, από την άλλη, μπορούν να «τρέχουν» καμιά φορά απλά και μόνο για να νιώσει και η μαμά πιο σίγουρη και ασφαλής.
Πράξη 4η: Τι σημαίνει… «πρόγραμμα»;
Η τετράχρονη Μαιρούλα όχι μόνο δεν έφαγε όλο της το φαγητό, αλλά τώρα αρνείται πεισματικά να πάει στο κρεβάτι της για ύπνο…
Ο μπαμπάς: Δε δίνει σημασία. Δεν έφαγε επειδή δεν πεινούσε άλλο. Όσο για το ότι δεν κοιμάται… δεν πειράζει, «όταν νυστάξει θα κοιμηθεί»!
Η μαμά: Αρχίζει να σκέφτεται «γιατί δεν τρώει το παιδί» και να αναρωτιέται «πως θα ξυπνήσει το επόμενο πρωί»…
Η σημασία της λέξης «πρόγραμμα» είναι άγνωστη για πολλούς άντρες. Αντίθετα οι περισσότερες γυναίκες είναι από τη φύση τους αρκετά πιο οργανωτικές, ενώ τα παιδιά έχουν κι εκείνα ανάγκη από την καθημερινή ρουτίνα, αλλά και από κάποια όρια όσον αφορά τις ώρες του παιχνιδιού, του φαγητού, του ύπνου κ.ά.
Η συμβουλή της ειδικού: Όταν υπάρχει πρόγραμμα και ρουτίνα ενισχύεται η συναισθηματική ασφάλεια του παιδιού. Φτιάξτε από κοινού έναν βολικό –για εσάς– γενικό προγραμματισμό όσον αφορά το 24ωρο του παιδιού χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα πρέπει πάντα να τον τηρείτε ευλαβικά. Την Παρασκευή ή το Σάββατο παραδείγματος χάριν τα πράγματα μπορεί να γίνονται λίγο πιο ελαστικά.
Πράξη 5η: Ο άντρας μου, αυτό το μεγάλο παιδί!
Ο Θοδωρής έχει πάρει τη μπάλα που του χάρισε η γιαγιά του κι επιδίδεται σε μοναδικές ποδοσφαιρικές φιγούρες μέσα στο σαλόνι…
Ο μπαμπάς: Σηκώνεται μονομιάς από τον καναπέ κι αρχίζει να παίζει «μονό» με τον γιόκα του μετατρέποντας το σαλόνι σε… γήπεδο!
Η μαμά: Προσπαθεί να επιβάλει την τάξη και συνεχώς υποδεικνύει τα… εύθραυστα αντικείμενα δίπλα από τα οποία περνάει ξυστά η μπάλα! Παράλληλα έχει το νου της και στο φαγητό πράγμα το οποίο δεν της αφήνει χρόνο να συμμετάσχει στο παιχνίδι…
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο μπαμπάς, από γονιός μεταμορφώνεται κι εκείνος σε παιδί, χωρίς να υπολογίζει κινδύνους, ζημιές, προγράμματα και ώρες! Αυτό, μπορεί να αρέσει στα παιδιά, αλλά -κάποιες φορές- εξοργίζει τη μαμά η οποία προσπαθεί να προλάβει τα πάντα…
Η συμβουλή της ειδικού: Το κλειδί εδώ είναι το «μέτρο»! Όχι μόνο στο παιχνίδι, αλλά και στους περιορισμούς και τα προγράμματα. Μπορούμε λοιπόν να ξεφεύγουμε λιγάκι μέσα σε λογικά πλαίσια πάντα. Μπορείτε π.χ. από κοινού να προνοήσετε ασφαλίζοντας τα εύθραυστα αντικείμενα κερδίζοντας έτσι και οι δύο λίγο χρόνο για παιχνίδι χωρίς άγχος μαζί με τα παιδιά. Όσο για το μαγείρεμα; Δυο ξεροψημένα τοστάκια με μια σαλατούλα ή ένα delivery μπορούν άνετα να σας λύσουν τα χέρια μετά το παιχνίδι!
* Της Μάρθας Αγγελοπούλου με τη συνεργασία της ψυχολόγου - παιδοψυχολόγου - ψυχοθεραπεύτριας Ελένης Βασιλείου-Βασιλειάδου.
Διαβάστε περισσότερα στο www.paidimag.gr.