Μπορεί να έχουν περάσει 2 μήνες και κάτι από την ημέρα που το μικρό μας πέρασε την πόρτα του πρώτου του σχολείου, ακόμα όμως αφήνει με δυσκολία το χεράκι μας για να μπει στην τάξη. Τι μπορούμε να κάνουμε για να διευκολύνουμε τα πράγματα και να το κάνουμε να νιώσει πιο άνετα;
- Φτάνουμε πάντα «πριν χτυπήσει το κουδούνι»: Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα ντροπαλό παιδάκι από το να πρέπει να «αντιμετωπίσει» δέκα ή είκοσι παιδάκια μονομιάς! Η καλύτερη λύση θα ήταν να φτάνουμε αρκετά νωρίς στο σχολείο (ή αντίστοιχα σε μια γιορτή ή σε έναν παιδότοπο) ούτως ώστε το μικρό μας να έχει την ευκαιρία να νιώσει άνετα στο χώρο και να μπορέσει να «ελέγξει» τα υπόλοιπα παιδάκια που θα αρχίσουν να καταφθάνουν. Σίγουρα θα είναι πιο εύκολο να γνωριστεί με τα δύο ή τρία που θα έρθουν ύστερα από αυτό, παρά να αναζητήσει μια φίλη σε μια αίθουσα γεμάτη …
- Δίνουμε λίγο χρόνο: Το να «σπρώξουμε» το παιδί με το ζόρι μέσα στην τάξη δεν είναι ότι καλύτερο. Καθόμαστε λοιπόν λίγο παραπάνω μαζί του και το αφήνουμε να παρατηρήσει τα υπόλοιπα παιδιά. Να δει τι κάνουν, με τι παίζουν, πως αντιδρούν. Με λίγα λόγια, δίνουμε χρόνο στο μικρό μας να εξοικειωθεί με το χώρο και μετά να «μπει στο χορό».
- Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό…: Από τη στιγμή που η μικρή μας δεν λέει να απαγκιστρωθεί από πάνω μας και να μπει στην τάξη, τότε φέρνουμε την τάξη σε εκείνη (ή έστω κάτι μέσα από την τάξη). Ένα παιχνιδάκι που κατά τη γνώμη μας θα της κέντριζε το ενδιαφέρον, ένα άλλο παιδάκι για να γνωριστούν ή οτιδήποτε πιστεύουμε πως θα την ενθουσίαζε και θα την έκανε να θελήσει να ανακαλύψει ακόμα περισσότερα πράγματα.
* Με τη συνεργασία της παιδαγωγού Σοφίας Προδρόμου
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)