Στα 2 με 3 του χρόνια, ένα παιδί έχει ανάγκη από περίπου 12 ώρες ύπνου στη διάρκεια του 24ωρου, ενώ μπορεί να εξακολουθεί να παίρνει 1 με 2 «υπνάκους» στη διάρκεια της ημέρας. Αυτό, βέβαια δεν είναι κάποιος απαράβατος κανόνας. Εξαρτάται από το παιδί. Υπάρχουν παιδιά που είναι γεμάτα ενέργεια με 8 ώρες ύπνου και άλλα που χρειάζονται 14!
Όπως και να έχουν τα πράγματα όμως, και όσο «καλόβολο» και να είναι το μωράκι μας, κάποια στιγμή σε αυτή την ηλικία, θα αρχίσει να σκαρφίζεται διάφορα κολπάκια για να παρατείνει το ραντεβού του με το κρεβάτι όσο το δυνατό περισσότερο…
Πως μπορούμε να το βοηθήσουμε…
«Μαμά διψάω…», «Φοβάμαι…», «Δεν νυστάζω!»… Είναι γεγονός. Θα κάνει και θα πει ότι μπορεί προκειμένου να μην κοιμηθεί! Το μυστικό είναι ένα: Λέμε όχι στις φωνές. Δεν ταράζουμε την ησυχία μας και προσπαθούμε να του δώσουμε να καταλάβει ότι θα είμαστε στο πλευρό του οτιδήποτε κι αν χρειαστεί.
- Στον επόμενο τόνο… θα είναι ώρα για ύπνο: Στην ηλικία αυτή είναι πια απαραίτητο να υπάρχει μια προκαθορισμένη ώρα για ύπνο, την οποία θα πρέπει να τηρούμε χωρίς σημαντικές αποκλίσεις. Βέβαια αποφεύγουμε να δηλώνουμε ορθά-κοφτά στα παιδιά μας πως θα πρέπει να πάνε στο κρεβατάκι τους ΤΩΡΑ. Είναι προτιμότερο να τα «ενημερώνουμε» σταδιακά ότι η ώρα του ύπνου πλησιάζει… ξεκινώντας από 30 λεπτά πριν και υπενθυμίζοντας ξανά 10 λεπτά πριν την προκαθορισμένη ώρα. Μεταμορφώνουμε λοιπόν ένα μικρό ξυπνητηράκι σε… κοιμηστήρι και τους λέμε ότι μόλις χτυπήσει (π.χ. σε 5-10 λεπτά από την ώρα που θα τους το πούμε) θα σημάνει η ώρα του… ύπνου!
- Μια φορά κι έναν καιρό…: Τα μικρά μας θα πάνε πολύ πιο πρόθυμα στο κρεβατάκι τους αν γνωρίζουν ότι κάτι όμορφο ακολουθεί… Και τι πιο όμορφο από ένα απαλό τραγουδάκι ή μια όμορφη ιστορία για «καληνύχτα»! Μια υπέροχη συνήθεια ικανή να «γλυκάνει» και τα πιο «δύσκολα» παιδάκια!
- Φοβάται το σκοτάδι…: Τότε, καλό θα ήταν να το συνοδεύσουμε εμείς στο κρεβατάκι του και να καθίσουμε δίπλα του ψιθυρίζοντάς του ότι δεν έχει τίποτα να φοβάται. Πριν ξαπλώσει, φροντίζουμε να έχουμε ανάψει ένα μικρό φωτάκι για να γλυκάνει τόσο το σκοτάδι, όσο και τους φόβους του. Όσο και να φαίνεται ανώδυνο και παρότι πραγματικά μας διευκολύνει πολλές φορές, πρέπει να αποφεύγουμε να ξαπλώνουμε μαζί με το παιδί μέχρι να το πάρει ο ύπνος. Η σωστή τακτική είναι να μάθει το παιδάκι μας να κοιμάται μόνο του, κάτι που θα του φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο αργότερα στη ζωή του.
- Ο δρόμος μένει ανοιχτός…: Τόσο η πόρτα του δωματίου μας όσο κι εκείνη του δωματίου που κοιμάται το μικρό μας, πρέπει να παραμένουν ανοιχτές (και φυσικά ξεκλείδωτες) καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας. Το παιδί πρέπει να γνωρίζει πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας φωνάξει κι ότι εμείς θα ανταποκριθούμε στο κάλεσμά του μέχρι να πει… «κύμινο»!
Της Μάρθας Αγγελοπούλου με τη συνεργασία της παιδιάτρου Δρ. Βιβής Παναγοπούλου.
Διαβάστε περισσότερα στο www.paidimag.gr.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά στην πηγή FThis (με ενεργό σύνδεσμο προς το FThis.gr)